حجت الاسلام اکبری: یکی از وجوه اهمیت اربعین زنده نگه داشتن یاد شهدای کربلا است

روایت است اگر کسی 40 روز خودش را خالص کند خداوند چشمه های حکمت را از قلبش به زبانش جاری میکند.

هر بنده ای 40 سپر دارد تا محفوظ بماند و آبرویش نرود؛ وقتی این بنده 40 گناه کبیره انجام داد این سپرها از او دور میشوند در اینجا خدا وحی میکند به فرشتگان که بنده من را با بالهایتان حفظ بکنید.

بنده ای هست که هیچ عمل بدی نیست که او انجام نداده باشد، انقدر بد رفتاری میکند که مردم با آن عمل قبیحش او را یاد میکنند، اون رشوه خوار، زناکار، رباخوار... و اینگونه مشهور میشود. در این زمان ملائک به خداوند میگویند ما از اعمال او خجالت میکشیم؛ اگر میبینید کسی رسوا میشود خداوند بارها و بارها به او فرصت داده و در پناه خودش حفظش کرده است تا وقتی که 40 پرده از او دور شدند. کسی که به این درجه برسد بغض اهل بیت علیهم السلام را پیدا میکند و در آسمان ها هم به القاب بد مشهور میشود همانطور که در زمین بود.

فرموده اند که اگر کسی 40 روز مجلس عالمی شرکت نکند، قسی القلب می شود.

یکی از وجوه اهمیت اربعین زنده نگه داشتن یاد شهدای کربلا است. اگر همانطور که یزید و معاویه امام حسین علیه السلام را به شهادت رساندند، یاد و خاطره ایشان را هم در دلها از بین میبردند، آیا موفق میشدند؟ اگر این اتفاق می افتاد پس شهادت امام حسین علیه السلام و یارانشان چه فایده ای داشت؟

امام حسین علیه السلام با شهادتش به اعلی علیین رسید، هنگامی فایده شهادت حضرت به ما میرسد که یاد او در دلها زنده باشد و این یکی از خاصیت های اربعین است که یاد امام حسین را در دلها زنده نگه میدارد.

جابر انصاری از آخرین صحابی پیغمبر صلوات الله علیه است و20 سال از امام حسین علیه السلام بزرگتر است. جابر 7معصوم را درک کردند؛ پیامبر اکرم، حضرت فاطمه زهرا، امیرالمومنین، امام حسن، امام حسین، امام سجاد و امام باقر علیهم السلام. حرکت جابر انصاری در زیارت اربعین یک حرکت سیاسی بود. چون از صحابی پیغمبر بود و در دوران پیری نابینا بود، دستگاه حکومت خیلی کاری با او نداشت. در آن خفقانی که یزید لعنت الله علیه، امام حسین علیه السلام را به شهادت می رساند دیگر کسی جرأت حرف زدن نداشت، لذا حرکت جابر اعتراض به دستگاه حکومت است و میخواهد با حرکتش حقانیت حسین بن علی را اثبات کند و یاد او را زنده نگه دارد.

جابر خودش از عالمان زمان بود و به همراه یکی از بزرگان و عالمان دیگر به نام عطیه راهی کربلا میشوند به این دلیل عطیه او را همراهی میکند چون جابر نابینا بود.

عطیه روایت میکند که ما با جابر از مدینه خارج شدیم به قصد زیارت امام حسین علیه السلام و وقتی وارد کربلا شدیم جابر به شط فرات نزدیک شد و غسل کرد. دیدیم که جابر در حال پوشیدن لباس احرام است و قدم از قدم برنمیداشت بدون ذکر خدا؛ نزدیک قبر شدیم گفت دست من را روی قبر بگذار عطیه میگوید دستش را روی قبر گذاشتم و دیدم که روی قبر غش کرد، مقداری آب روی صورتش پاشیدم و به هوش آمد وسه مرتبه گفت یاحسین یاحسین یاحسین سپس فرمود آیا دوست جواب دوستش را نمیدهد؟ حسین جان تو همان کسی هستی که من هربار خواستم در مدینه به تو سلام کنم تو از من پیشی میگرفتی حال چه شده است که سلام من را جواب نمیدهی؟ قسم به خدایی که پیغمبر را به حق برگزید ما با آنچه که شما انجام دادید شریک هستیم. یعنی شهید شدید، جنگیدید، اسیر شدید، جابر میگوید ما در تمام اینها با شما شریک هستیم.

عطیه میگوید از جابر پرسیدم چگونه ما شریک هستیم؟ ما که در بیابان ها نبودیم و تشنه و گرسنه نشدیم و شمشیر نزدیم در حالی که اینها بین سر و بدنشان فاصله افتاد و زنهایشان بیوه شدند.

جابر پاسخ داد ای عطیه! شنیدم که رسول خدا صلوات الله علیه و آله فرمود اگر کسی قومی را دوست داشته باشد با آن قوم محشور میشود و اگر کسی عمل قومی را دوست داشته باشد با عمل آنها شریک است.

همیشه کیفر و پاداش برای عمل یدی نیست، گاهی عمل قلبی باعث کیفر و پاداش می شود چه مثبت و چه منفی. اگر در غرب عالم یک ظلمی در حال رخ دادن باشد و شما در شرق زمین از این عمل رضایت داشته باشید، شما هم در کیفر این عمل شریک هستید. از طرف دیگری هم مثلا همین سفر اربعین اگر کسی قسمتش نبود به زیارت برود اما این تصاویر حرم را که میبیند دلش بلرزد و بخواهد آنجا باشد در ثواب زائران آنجا شریک می شود.

امام صادق علیه السلام میفرماید امام حسین علیه السلام خون قلبش را در راه خدا داد تا انسانها از جهل و گمراهی نجات پیدا کنند.

جهالت در معارف دینی در مقابل عقل است نه علم یعنی کسانی که در برابر امام حسین علیه السلام قرار گرفتند بی سواد نبودند میشناختند که پسر امیرالمومنین و فاطمه زهرا علیها السلام است. جهالت داشتند به معنای غیر عقلانی رفتار کردن یعنی میتوان در عین عالم بودن جهالت داشت و غیرعقلانی رفتار کرد و از طرف دیگری هم داریم میشود بی سواد بود اما رفتار عاقلانه داشت.