حاج علی الهی: هیچ چیز مانند روضه سیدالشهداء(ع) اثرگذار نیست

 یکی از مباحث بسیار مهم در این وادی، معرفت به عالم پس از مرگ است. ما در تعقیبات نماز مغرب می خوانیم: «والیقین فی قلبی» خدایا به قلب ما یقین بده.

 این یقین وادی معرفت است که انسان در بحث وادی پس از مرگ هم به معرفت برسد. انسان در دنیا جسمش و روحش هم زمان زندگی می کنند. بعضی ها سنگینی جسم دارند. بعضی ها جسمشان خیلی لاغر و نحیف است، روحشان بزرگ و سنگین است. اینها در ارواح به معرفت رسیده اند. انسان اگر روح خودش را تقویت کند، راه رفتن جسم کار سختی نیست. بردن روح از یک مکان به مکان دیگر خیلی کار سختی است.

سرعت روح یک سرعت دیگری است. وقتی انسان می میرد و صدای ناله اش بلند می شود می گوید خدایا من را برگردان. می خواهم تصمیم بگیرم آدم خوبی شوم. ملائکه او را سرزنش می کنند و می گویند تو هرشب می مردی اصلاح نشدی؟

خواب هر شب ما، موت موقت است. بزرگی خوابید. تا زمانی که برای نافله شب بیدار شد خوابی دید، اتفاقاتی را که در خواب دیده بود یک هفته برای یکی از علماء تعریف می کرد تمام نمی شد! روح همچین وسعتی دارد.

روح کثافت هم به خودش می گیرد، ظریف تر از جسم است. بعضی ها چون طهارت روح ندارند مدام خواب های آلوده می بینند. روحشان را به جای آشنا کردن با عشق واقعی، آوارۀ عشق مجازی کرده اند. جداکردن روح هم از آلودگی ها هم سخت است و زحمت دارد. همانگونه که موقع مفارقۀ روح از بدن، انسان به جایی می رسد که صدا می زند خدایا کاش من به دنیا نیامده بودم. دکمه های پیراهن محتضر را باز می کنند چون روی سینه سنگینی می کند. روح که می خواهد مفارقت کند از نوک پا شروع می شود و از سر خارج می شود تا بیاید بالای سر بایستد. روح شاهد و ناظر است.

در بین علمای سیر و سلوک و اهل معرفت، مرحوم علامه طباطبایی و علامه حسن زاده آملی و بزرگانی از این قبیل، یک بحث هایی- تحلیل هایی- پیرامون روایات هست.

بعضی ها می گویند که همۀ انسان ها متفق القول عالم برزخ را دارند. بعضی ها می گویند -که حتما هم این قول صحیح است- عده ای عالم برزخ ندارند مانند اولیاء الهی. آنها را مستقیم به جایی می برند که باید در قیامت بروند و به جنات النعیم می رسند.

اهل معرفت می گویند اولیاء و بزرگان و ذوات مقدسه معصومین علیهم السلام به عالم برزخ سرکشی می کنند. چون ارواح در عالم برزخ مدام در حال تلاطم اند که مردم چقدر در دنیا عمرشان طولانی است، زودتر بمیرند و تمام شود. چون آن طرف دیگر کار سخت است.

امام صادق علیه السلام در حدیثی مفصل به شیعیان خود فرموده اند: «ما در قیامت کمکتان می کنیم ولی در برزخ خودتان باید کاری برای خودتان کنید.»

در زیارت مفصلی که برای اهل قبور است، در آخر آن آمده است: «و یلحقون به ان شاء الله» به امید خدا به شما ملحق می شویم. این ملحق شدن چگونه است؟ روح تمیز و ظریف می طلبد. کم کم اگر آدم این تمیزی و ظرافت را حفظ کند، هم می شنود و هم می تواند بگوید، یعنی می تواند مراوده ای با عالم برزخ داشته باشد.

انسان وقتی در وادی معرفت سیر می کند و به آن عالم نزدیک می شود و به مقامی می رسد که ارتباطش همین ارتباطی می شود که در موت موقت دارد، ولی دیگر در بیداری هم برای او پیش می آید.

طی الارض پلۀ اول سیر و سلوک و مقام اولش است. این عالم معرفت، آنقدر شیرینی دارد که اصلا شما خودتان دیگر طی الارض را کنار می گذارید. یا مثلا اینکه می گویند فلان شخص چشم برزخی دارد، اینها جزء کلاس اول ابتدایی است.  

وقتی شخصی به مقام اولیای الهی می رسد، وقتی می خواهد به مقام شهود وارد شود، یک تجلی برزخی به او می دهند که با هرکسی رفاقت نکند. شیطان را تشخیص دهد و از خود دور کند. برای بزرگان، اینها مقامات نیست.

این روح روحی که ما به آن توجه نمی کنیم چه عظمتی دارد. روح همین جسم سنگین را در مقام طی الارض بلند می کند و با خود می برد و در سرزمین کربلا زمین می گذارد. باید به روح برسیم و نگاهمان نگاه معرفتی باشد.

این روح با تمام لطافت و ظرافت و تمام مقامی که دارد، در عالم برزخ به چیزهایی نیازمند است؟

مرحوم آیت الله مجتهدی یکی از معجزاتی که در بیانشان داشت این بود که در درس های اخلاقی که برای طلاب می گذاشتند، جوری صحبت می کردند که عوام هم می نشستند و  استفاده می کردند. همه هم به اندازه آن طلاب فیض می بردند. ایشان می گفتند: عالم برزخ مانند بیمارستانهای دولتی است که یک اتاق است و ده تخت دارد. ده مریض هم روی تخت خوابیده اند. دور یک تخت بیست نفر ایستاده اند. تخت دیگر ده نفر دورش نشسته اند و گل آورده اند. یک تخت هیچ کس را ندارد. یک تخت هنوز شناسایی نشده و خانواده اش از شهرستان نیامده اند. عالم برزخ هم همینطور است. یکی باقیات الصالحات دارد، فرزندش اهل نماز و قرآن و هیئت است، شاگرد تربیت کرده است. اینها هی طبقات نور دورشان می آید. یک عده هم گوشه ای نشسته اند و هیچ کس را ندارند، نه مدرسه نه حسینیه نه بیمارستان نه مسجدی ساخته است. نه فرزند صالحی دارد، نه دست کسی را گرفته است. بی کس اند و غصه می خورند. برای شخصی یک طًبَق، برای دیگری پنج طبق برای دیگری هزار طبق نور، ولی برای شخصی یک فانوس هم روشن نمی شود.  

حاج آقا فخر تهرانی می فرمودند: یکی از چیزهایی که در عالم برزخ خیلی موثر است، روضه سیدالشهداء علیه السلام است. هیچ چیز مانند روضه سیدالشهداء اثرگذار نیست.

لزوم برگزاری روضه خانگی

قدیمی ها روضه خانگی داشتند. ماهی یک بار روضه داشتند. یک صندلی چوبی برای روضه خوان می خریدند و می گذاشتند. این روضه ها را باید راه بیندازیم. روضه خانگی ها که تعطیل شد و مردم فقط در حسینیه ها و مساجد هجمه آوردند، جای روضه ها در خانه ها، ماهواره رفت.

روضه حیاء می آورد. ماهی یک بار در خانه مان روضه باشد. حالا اگر مراسم هفتگی حسینیه داریم، عیبی ندارد چون تبلیغ شعائر دین است و باید باشد. بچه وقتی از کودکی در روضه بنشیند، حیا پیدا می کند. چشمی که برای سیدالشهداء علیه السلام گریه کند، حیا پیدا می کند.

فردی می گفت: روضه اول ماهمان چه روضه ای بود، تمام شد. شب پدرم را خواب دیدم در یک باغ بود و قدم می زد. حاج آقا فخر می گفت این باغ بهشت است. روضه یعنی بهشت. بعضی ها به اشتباه فکر می کنند روضه یعنی گریه.

علامه طباطبایی می گفتند: حبیب بن مظاهر با آن مقام، در عالم برزخ، حسرت گریه اهل زمین را می خورد.

خیلی از اولیای الهی که جایشان در عالم برزخ خوب است، به آنها می گویند دوست دارید به این عالم بیایید؟ می گویند بله. وقتی علتش را می پرسند، می گویند: برای گریه برای سیدالشهدا علیه السلام.

این نگاه معرفتی را به جلسات روضه داشته باشید. به جمعیتش نگاه نکنید. اگر پنج نفر هم بودند روضه را تعطیل نکنید.

  /1102101306