بنی‌امیه با جعل روایات دنبال مخدوش ساختن شخصیت ابوطالب (ع) بود

وارث: 

در تاریخ درباره زمان درگذشت حضرت ابوطالب عموی پیامبر (ص) چندان سخن گفته نشده است. مورخان و سیره‌نگاران همگی متفق هستند که ایشان در سال دهم بعثت سه سال پیش از هجرت در مکه معظمه دارفانی را وداع گفته است. البته مورخان درباره روز و ماه وفات ابوطالب اختلاف دارند؛‌ برخی بیست و ششم رجب و برخی دیگر هفتم ماه مبارک رمضان، یعنی سه روز پیش از وفات حضرت خدیجه کبری (س) را روز درگذشت آن بزرگ مرد هاشمی می‌‌دانند. به همین مناسبت با حجت‌الاسلام ابوالفضل توسلی‌زاده از کارشناسان دینی درباره شبهاتی مطرح‌شده درباره ایمان حضرت ابوطالب (ع) گفت‌وگو کردیم.

 

در روایتی تاریخی وجود دارد که می‌گوید: «آن‌گاه که زمان وفات ابوطالب فرا رسید، پیامبر(ص) نزد وی رفت، در حالی ‌که ابوجهل نزد او بود. پیامبر(ص) فرمود: ای عمو، بگو نیست خدایی جز الله، تا در پیش‌گاه الله برای تو حجت آورم. ابوجهل و عبدالله بن بنی‌امیه گفتند: ای ابوطالب! آیا از دین عبدالمطلب روی بر می‌گردانی؟ آن ۲ نفر این سخن را تکرار می‌کردند که ابوطالب گفت: من بر دین عبدالمطلب هستم و هرگز به محمد ایمان نمی‌آورم»!

۳ راه شناخت دیگران/ آیا ابوطالب، مشرک از دنیا رفت؟

وی در این رابطه افزود: ‌از ۳ راه می‌توانیم درباره شخصی قضاوت کنیم؛ آثار علمی آن شخص، رجوع به بستگان و نزدیکان آن شخص و مطالعه عملکرد آن شخص. در این میان حضرت ابوطالب، فرزند عبدالمطلب و عموی پیامبر اکرم (ص) و پدر امیرالمؤمنین (ع) بود. شیعیان و بسیاری از علمای اهل سنت عقیده دارند که حضرت ابوطالب، به رسول اکرم (ص) ایمان آورد و از دنیا رفت. اما برخی از سیره‌نویسان اموی و عباسی برای تخریب چهره امیرالمؤمنین (ع)، ایمان ابوطالب را رد کرده‌اند و می‌گویند: ابوطالب، مشرک از دنیا رفت!

قصیده‌ای که ایمان ابوطالب را آشکار می‌کند/ روایت اهل سنت از حمایت‌های پدر امام علی (ع)

توسلی‌زاده بیان داشت: آثار علمی و ادبی که از ابوطالب به جای مانده، نشان می‌دهد که ایمان ایشان در درجه‌ بالایی بوده است. قصاید زیادی از ابوطالب در کتب سیره موجود است. از جمله قصیده‌ «لامیه» ایشان. به عنوان مثال به این چند بیت دقت کنید: «ألم تعلموا أنّا وجدنا محمّداً/ رسولاً کموسى خُطَّ فی أوّل الکتبِ/وأنَّ علیه فی العباد محبّةً/ ولا حیفَ فیمن خصَّه اللهُ بالحُبّ»؛ آیا نمى‌دانید که ما محمد (ص) را پیامبرى مانند موسى یافتیم که نام او در کتاب‌هاى پیشین نوشته شده بود و اینکه براى او در میان بندگان محبتى است و ظلم و جور در کسى که خداوند او را به محبوب بودن اختصاص داده، راه ندارد.

وی ادامه داد: یا «أنت النبیُّ محمّدُ/ قرمٌ أغرُّ مسوَّدُ/لمسوّدینَ أکارم/طابوا وطاب المولدُ/ نعم الاُرومةُ أصلُها/ عمرو الخضمّ الأوحدُ»؛ تو پیامبر خدا، محمد هستى و تو بزرگوار، نورانى، آقا و مهتر، براى مهتران و کریمانى هستى که پاکند و از نسل پاکانند. خوب اصل و نسبى است نسب تو که به عمرو( هاشم) بسیار بخشنده و بى‌نظیر باز می‌گردد. از این اشعار که بزرگان اهل سنت نقل کرده‌اند به خوبی دانسته می‌شود که وی به پیامبری حضرت محمد (ص) باور داشته و آن را اظهار می‌کرده است.

ابوطالب مانند مؤمن آل فرعون بود/ نظر امام باقر (ع) درباره ایمان ابوطالب

این کارشناس دینی ابراز داشت: البته در مورد ایمان ابوطالب روایات بسیاری از اهل بیت (ع) به ما رسیده است. به طور مثال امام عسکری (ع) از پدران خود نقل می‌کند: «خداوند تبارک و تعالی، به رسولش وحی کرد: من تو را به وسیله‌ دو گروه از پیروانت یاری می‌کنم: کسانی که مخفیانه تو را یاری می‌کنند و کسانی که آشکارا به یاری تو می‌پردازند. سرور افراد گروه اول و با فضیلت‌ترین آنان، عمویت ابوطالب است و سرور افراد گروه دوم و با فضیلت‌ترین آنان، علی بن ابی طالب (ع) است. سپس فرمودند: همانا ابوطالب مانند مؤمن آل فرعون بود که ایمانش را کتمان می‌کرد».

وی گفت: مؤمن آل فرعون که در این روایت، حضرت ابوطالب را به او تشبیه کرده‌اند، شخصی بود که در دربار فرعون کار می‌کرد و خداوند متعال به ایمانش شهادت داده است. ابوبصیر می‌گوید: به امام باقر (ع) عرض کردم: ای آقای من! مردم می‌گویند: ابوطالب در گودالی از آتش است که مغز سرش از آن به جوش می‌آید؟ حضرت (ع) فرمودند: دروغ می‌گویند؛ به خدا سوگند، اگر ایمان ابوطالب را در کفه‌ای از ترازو بگذارید و ایمان این مردم را در کفه دیگری، قطعاً ایمان ابوطالب بر ایمان ایشان می‌چربد.

ابوطالب ۴۸ سال تمام از پیامبر (ص) حمایت کرد

توسلی‌زاده با تأکید بر اینکه اقدامات و عملکردهای ابوطالب یکی از روشن‌ترین دلایل ایمان حقیقی است، اظهار داشت: ایشان، ۴۸ سال تمام از پیامبر (ص) حمایت کرد. حضرت را همراه خود به مسافرت می‌برد و سه سال تمام در شعب ابیطالب در کنار پیامبر ایستادگی و محاصره‌ اقتصادی را تحمل کرد.

وی افزود: در این مدت هر توانی داشت برای حفظ اسلام هزینه کرد. آن ‌قدر فداکاری کرد که بعد از تمام شدن محاصره، بر اثر فشارهای روحی و جسمی، فوت کرد. پیامبر (ص) آن سال را عام الحزن نامید و در عزای او بسیار گریست. اهل سنت از پیامبر (ص) نقل کرده‌اند: تا زمانی که ابوطالب زنده بود، قریش نمی‌توانست هیچ‌گونه ناخوشایندی برای من ایجاد کند.

جعل روایت از بنی‌امیه برای مخدوش ساختن شخصیت ابوطالب

این کارشناس دینی خاطرنشان کرد:‌ این ‌همه دلیل برای ایمان ابوطالب وجود دارد و آن ‌همه دلیل بر دشمنی بنی امیه با فرزند ابوطالب (ع)! آیا هیچ عاقلی چند روایتی را که بنی‌امیه درباره‌ ایشان جعل کرده‌اند، قبول می‌کند؟ روایت محل سوال از کتاب طبقات ابن سعد با پنج واسطه نقل شده است. ضعف این قول از آنجا معلوم می‌شود که نفر اول سند شخصی است به نام «محمد بن عمر بن واقد» که بزرگان اهل سنت مانند احمد بن حنبل و بخاری، او را دروغگو و متروک الحدیث (کسی که روایاتش را نقل نمی‌کنند) معرفی کرده‌اند.

وی ادامه داد: هر چند ابوطالب بنا بر مصالحی، تقیه می‌کرد، اما دلایل روشنی بر ایمان حضرت ابوطالب وجود دارد. ابوطالب در اشعار خود بارها نبوت پیامبر (ص) را تصدیق کرده است. اهل بیت پیامبر (ص) که بیشترین شناخت را از ایشان داشته‌اند، به ایمان وی تصریح کرده و خدمات ابوطالب برای حفظ و گسترش اسلام در بدترین شرایط آن موقع، نیز دلیل روشنی بر ایمان اوست.