پاسخ کوبنده زینب (س) به ابن زیاد: تنها فاسق است که رسوا مى‏‌شود

 روایت شده وقتى خواهران و زنان و فرزندان امام حسین‏ (ع) بر عبیدالله بن زیاد وارد شدند، زینب سلام الله علیها با لباس بسیار کهنه و به صورت ناشناس در میان حلقه کنیزانش نشست عبیدالله بن زیاد گفت: این زنى که نشسته کیست؟ زینب‏ (س) با او سخن نگفت. سه بار این جمله‏ را گفت: و هیچ بار زینب (س) با او سخن نگفت تا اینکه برخى از کنیزان زینب‏ (س) گفتند: این زن، زینب دختر فاطمه است. عبیدالله گفت: سپاس خدایى را که شما را رسوا کرده، به قتل رساند و دعوتتان را نافرجام کرد.

زینب [س‏] فرمود: سپاس خداى را که به واسطه [جدّمان‏] محمد صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ما را گرامى داشته و تطهیر کرده است، این طور نیست که تو مى‌‏گویى، تنها فاسق است که رسوا مى‏‌شود و فاجر است که دروغگویى‏‌اش برملا می‌شود. الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَکْرَمَنَا بِمُحَمَّدٍ وَ طَهَّرَنَا تَطْهِیراً إِنَّمَا یَفْضَحُ اللَّهُ الْفَاسِقَ وَ یُکَذِّبُ الْفَاجِر

 [عبید الله‏] گفت: دیدى خدا با خاندانت چه کرد؟!

زینب‏ (س)  فرمود: اینها که کشته شدند بر ایشان مقدّر شده بود، لذا به سوى قتلگاه خویش رفتند، به زودى خدا شما و آنان را جمع خواهد کرد و آنان در پیشگاه خدا احتجاج کرده، دادخواهى می‌کنند. کَتَبَ إِلَیْهِمُ الْقَتْلَ فَبَرَزُوا إِلَى مَضَاجِعِهِمْ وَ سَیَجْمَعُ اللَّهُ بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُمْ فَتَتَحَاکَمُونَ عِنْدَه‏

ابن زیاد غضبناک شد، برافروخت و گفت: خداوند جان و دل مرا از [شر برادر] طغیانگر تو و عصیانگران و گردنکشان خاندانت شفا بخشید!

زینب [س‏] با قاطعیت فرمود: قسم به جانم که بزرگ [خاندانم‏] را کشته‏‌اى، و خانواده‌‏ام را نابود کرده‌‏اى و برگ و ریشه‌‏ام را از بُن بریدى و اصل و فرعم را از بین بردى. اگر اینها تو را شفا مى‌دهد [بدان که‏] به مرادت رسیده‏‌اى. یَا ابْنَ زِیَادٍ حَسْبُکَ مَا ارْتَکَبْتَ مِنَّا فَلَقَدْ قَتَلْتَ رِجَالَنَا وَ قَطَعْتَ أَصْلَنَا وَ أَبَحْتَ حَرِیمَنَا وَ سَبَیْتَ نِسَاءَنَا وَ ذَرَارِیَّنَا فَإِن‏ کَانَ ذَلِکَ لِلِاشْتِفَاءِ فَقَدِ اشْتَفَیْت‏. شاید منظور نهانیِ زینب سلام الله علیها این بود که تو ای ابن زیاد، مرضی فراتر از اینها داری که هیچ‌گاه شفا نمی‌یابی و به مصداق آیه 10 سوره بقره فی‏ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ بِما کانُوا یَکْذِبُون‏؛ در دلهایشان مرضى است؛ و خدا بر مرضشان افزود؛ و به [سزاى‏] آنچه به دروغ مى‌‏گفتند، عذابى دردناک [در پیش‏] خواهند داشت.»

عبیدالله گفت: این زن قافیه‌‏گوست، قسم به‌جانم پدرت نیز شاعرى سجع‌‌گو بوده است! [زینب [س‏]] فرمود: زن کجا و قافیه‏‌بندى کجا؟! من در پى چیز دیگرى غیر از سجع‏‌گویى هستم، این آه دل من است که بر زبانم جارى مى‌‏شود.

آنگاه ابن زیاد به علىّ بن الحسین نگاه کرد و گفت: اسمت چیست؟
فرمود: من على بن الحسین هستم. گفت: مگر نه این است که خدا على بن الحسین را کشته است؟! امام سجاد علیه السلام‏ سکوت کرد.
ابن زیاد گفت: چه شده؟! چرا سخن نمى‏‌گویى؟! [حضرت سجاد علیه السّلام‏] فرمود: برادرى داشتم که او هم على خوانده مى‏‌شد و مردم او را کشتند. [ابن زیاد] گفت: خدا او را کشته است. [دیگر بار نیز] على [بن حسین علیه السلام‏] سکوت کرد.
 [ابن زیاد] گفت: چه شده چرا صحبت نمى‏‌کنى؟! فرمود: «اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِها؛ خدا جانها را هنگام مرگشان مى‏‌گیرد» (سوره زمر آیه42) «وَ ما کانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ؛ هیچ نفسى جز به إذن خدا نمى‌‏میرد.» (سوره آل‌عمران آیه145) (نخستین گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطف، ص: 197)

منبع: تسنیم