وارث: من بارها توصيه كرده‌ام، باز هم توصيه ميكنم؛ منبرتان را، مجلستان را تقسيم كنيد به دو قسم: قسم اول، معارف و اخلاقيات. ما امروز به اخلاقيات احتياج داريم، به معارف احتياج داريم. امروز احتياج داريم كه نسل موجود ما، نسل جوان ما، با اميد، با نشاط، با خوشبينى به آينده، با ايمان به خدا، با پيوستگى قلبى به اهل‌بيت بار بيايد. ما احتياج داريم كه جوان ما امروز افتخار كند به اينكه متعلق به ايران اسلامى است؛ افتخار كند به وجود امام؛ افتخار كند به جمهورى اسلامى؛ افتخار كند به دين خود و به مذهب خود و به پيروى اهل‌بيت. ما امروز به جوانى احتياج داريم كه بداند سرنوشت خود او و سرنوشت جامعه‌ى او و سرنوشت خانواده‌ى بزرگ او وابسته‌ى به كار و تلاش اوست؛ اهل تلاش باشد، اهل كار باشد، اهل جديت باشد، اهل پيگيرى باشد، اهل تنبلى نباشد، اهل وادادگى و لااباليگرى نباشد. اين تربيتها چه جورى انجام ميگيرد؟ شما ميتوانيد نقش ايفاء كنيد. بنابراين يك قسم منبر، شعرى باشد كه اين معانى را تزريق كند. بهترين نحوه‌ى بيان هم بيان غيرمستقيم است.
در قالب شعر خوب - اينجا نقش شعرا معلوم ميشود - معارف اهل‌بيت را ترويج كنيد. امروز خوشبختانه ما شاعر خوب هم كم نداريم. امروز بحمداللَّه شعراى خوب، گويندگان خوش‌سليقه در بيان، در ابراز حقائق و به نظم كشيدن اين حقائق به وسيله‌ى شعر، داريم؛ اينها را بگرديد پيدا كنيد. شما كه مداحيد، وقتى طالب شعر باشيد، چشمه‌ى شعر شاعر به جوش مى‌آيد. شما كه طالب شديد، او شعر ميگويد. وقتى شعرش به وسيله‌ى شما خوانده شد، انگيزه‌ى او براى شعر گفتن چند برابر ميشود؛ يك هم‌افزائى به وجود مى‌آيد؛ او به شما كمك ميكند، شما به او كمك ميكنيد.
يك قسم منبر هم مربوط به مدايح و مراثى اهل‌بيت (عليهم‌السّلام) است. البته ما در باب مرثيه‌خوانى حرفهاى زيادى داريم. بارها هم ما توى همين جلسه به شما مداحهاى عزيز عرض كرديم، جاهاى ديگر هم گفتيم كه در مرثيه‌خوانى بايستى به صدق واقعه پايبند بود. درست است كه شما ميخواهيد مستمع خودتان را بگريانيد، اما اين گرياندن را به وسيله‌ى هنرنمائى در كيفيت بيان واقعه تأمين كنيد، نه در ذكر واقعه‌اى كه اصل ندارد. ما در گذشته‌ها سراغ داشتيم - ان‌شاءاللَّه حالا آنجور نيست - كه بعضى‌ها فى‌المجلس يك چيزى را جعل ميكردند؛ نكته‌اى همان جا به ذهنش مى‌آمد، ميديد خوب است، موقعيت خوب است، همان جا ميگفت و از مردم اشك ميگرفت! اين درست نيست. اشك گرفتن از مردم كه هدف نيست؛ هدف، آميختن اين دلِ اشك‌آلود - كه اشك را به چشم ميرساند و چشم را اشكبار ميكند - به معارف زلال است؛ البته با هنرنمائى.
بیانات در سالروز ولادت حضرت فاطمه ی زهرا سلام الله علیها
در ديدار مداحان اهل‌بيت (ع)
و در سالروز ولادت حضرت امام خمينى (ره)
89/03/13
/الف121
