جواد محمدزمانی؛ قسم به آیه «اللهُ نور» مثل صباح

کجاست آنکه دلش چشم سار حکمت بود
کجاست آن که رخش آبشار رحمت بود
کجاست آن که وجودش نثار قرآن شد
کجاست آنکه دلش آشنان عترت بود
کجاست آنکه به یک عمر چون طلیعه صبح
صبور و صالح و صدیق و با صلابت بود
قسم به آیه «اللهُ نور» مثل صباح
چراغ باور و مصباح هر هدایت بود
شب از طهارت روحش هزار خاطره داشت
مگر که نافله او هزار رکعت بود
چه عاشقانه گره خورد کربلا و نماز
به سجده‌هاش که با عطر مهر تربت بود
شب از ستاره اشکش فروغ کثرت داشت
اگرچه پرتویی از آفتاب وحدت بود
«و من یهاجر» قرآن در او تجلی کرد
مجاهدانه همه عمر گرم هجرت بود
همیشه در سر او شوق کار خالص بود
همیشه در دل او آرزوی خدمت بود
جهان دین و سیاست همیشه اذعان داشت
سیاست اش همه آیینه دیانت بود
غبار فتنه چو برخاست او چنان عمار
بصیر و صاحب فکر و بلند همت بود
شکست هیمنه فتنه‌های دوران را
به آن کلام که لبریز از صراحت بود
نشان اهل جهان داد پایداری را
همان که اسوه ایثار و استقامت بود
چه عاشقانه در این فاطمیه رحلت کرد
کسی که در دلش از فاطمه محبت بود
مگر قرار نهاده است با سلیمانی
برای سیزده دی که روز رحلت بود
اگرچه ماتم او موجب تاثر شد
اگرچه ضایعه رحلتش خسارت بود
همیشه در دل تاریخ نام او باقی است
که آن عزیز سفرکرده بی نهایت بود