رضا اسماعیلی؛ انقلابی‌گری «منم من» نیست

وارث: 

انقلاب، ای عزیزِ دل! یعنی
«آدم» دیگری شوی یک شب
از گذرگاهِ «دیو» برگردی
در درونت «پری» شوی یک شب

از مسیرِ قفس تو برگردی
همسفر با پرنده‌ها باشی
آسمان را به زیرِ پر گیری
مرغ عرشی‌تری شوی یک شب

مثل روح خدا، بچرخی سرخ
بزنی پشت پا به استبداد
سر ببازی به پای آزادی
لایق سروری شوی یک شب

از شبِ وحشتِ ستم، آری
سمتِ لبخند صبح برگردی
تا تو هم با عدالتِ خورشید
لایق همسری شوی یک شب

انقلابی‌گری، به دستِ شوق
مشقِ عشق است و مشقِ آزادی
باید از نَفسِ خود بپیچی سر
فارغ از بُت‌گری شوی یک شب

از خرابات خاک برگردی
فکر معراج روح خود باشی
طالبِ کیمیاگری گردی
گوهر و گوهری شوی یک شب

باید از چاهِ این نَفَس دل کَند
از مکافاتِ این قفس دل کَند
بگذری گر ز نشئه ی بودن،
یوسف دلبری شوی یک شب

انقلابی‌گری به جز این نیست
وارثِ جان روشنی باشی
از خداوند عشق، آری عشق،
گرم فرمانبری شوی یک شب

انقلابی‌گری «منم من» نیست،
زورِ بازوی مردافکن نیست
گر بگیری تو دستِ افتاده،
گُرد نام آوری شوی یک شب

در شجاعت، علی شدن خوب است
پوریای ولی شدن، خوب است
همتی کن که با جوانمردی
رستم دیگری شوی یک شب