وظيفه‌‌ی شيعه در عصر غيبت در کلام آیت‌الله ضیاءآبادی

وارث: 

هستند افرادي كه اصرار بر اين دارند و احياناً از بعض بزرگان نيز سؤال مي‌كنند كه ما چه كار بكنيم كه خدمت امام زمان (علیه السلام) برسيم و آن حضرت را زيارت كنيم و حال آنكه ما در زمان غيبت امام،موظّف و مكلّف بر اين نيستيم كه اعمالي انجام بدهيم براي اينكه امام را ببينيم.

اساساً بناي حكيمانه‌ي خدا بر اين است كه دوازدهمين امام (علیه السلام) از نظرها غائب باشد تا زماني‌كه جز خدا كسي از مدّت آن آگاه نمي‌باشد چنان كه خود حضرتش ضمن توقيع شريفشان به محمّدبن عثمان ـ نائب دوّمشان ـ مرقوم فرموده‌اند: (وَ اَمَّا ظُهُورُ الْفَرَج فَاِنَّهُ اِلَي اللهِ عَزَّوَجَلَّ كَذَبَ الوَقّاتُون)؛ «امّا ظهور فرج، پس آن بسته به خواست خداوند عزّوجلّ است؛ تعيين كنندگان وقت، دروغ گفته‌اند»!

 

وظيفه‌ي شيعه در زمان غيبت، اين است كه آن حضرت را به عنوان امام مَفروُض‌الطّاعهْْ بشناسد و با رعايت تقواي ديني، خود را آماده براي عرض خدمت در هنگام ظهور باهرالنّورش بنمايد و جدّاً حالت انتظار داشته باشد.

امّا اينكه اعمال خاصّي انجام بدهيم فقط براي اينكه امام (علیه السلام) را ببينيم چنين دستور و تكليفي نداريم!!

البتّه زيارت امام، شرافت و سعادت بسيار بزرگي است ولي به تنهايي ملاك تقرّب در نزد خدا نيست بلكه چنان كه در همين حديث مي‌خوانيم: (مَنْ عَرَفَهُ وَ اقْتَدَي بِهُدَاهُ) معرفت به حقّ او و پيروي از دستورات او، ملاك تقرّب است!

وگرنه منافقاني پيامبر اكرم (صلی الله علیه و آله ) و امامان (علیهم السلام)را ديدند و هيچ بهره‌اي از قرب خدا نبردند!

 

از آن سو عالمان و صالحاني آمدند و رفتند و در تمام مدّت عمر خويش امام را نديدند ولي به درجات عاليه‌اي از قرب خدا رسيدند. اويس قرني پيامبراكرم (صلی الله علیه و آله) را نديد امّا پيامبراكرم (صلی الله علیه و آله) اظهار اشتياق ديدار او را مي‌كرد و مي‌فرمود: (واشَوقاهْ اِلَيْكَ يا اُوَيْسَ الْقَرَنِي تَفُوحُ رَوائِحُ الْجَنَّةِ مِنْ قِبَلِ قَرَنْ)؛[1] «بوي بهشت از جانب قرن به مشام مي‌رسد اي اويس قرني! چه بسيار اشتياق ديدار تو را دارم».

و در عين حال افراد سعادتمندي بوده‌اند و هستند كه بر اثر پيمودن راه تقويََ و تهذيب نفس، آن شرف و قداست روحي در آنها پيدا شده كه مورد عنايت خاصّ حضرت امام ـ اَرواحُنا لِتراب مَقدَمهِ الفِداء ـ قرار گيرند و مشرّف به زيارت جمال عديم المثال آن وجه الله الاكرم بشوند. (طُوبَي لَهُمْ ثُمَّ طُوبَي لَهُمْ وَ هَنِيئاً لاَرْبابِ النَّعِيمِ نَعِيمُهُمْ)؛ و اين شرف براي آن نيك‌بختان از قبيل مرحوم محقّق اردبيلي و مرحوم سيّد بحرالعلوم و صدها نظاير اين بزرگواران رحمهْْ الله عليهم اجمعين به طور مسلّم حاصل شده و نقل آن در حدّ تواتر است و كتاب‌ها در اين باب به وسيله‌ي علماي بزرگوار شيعه تأليف شده و در دسترس قرار گرفته است!

منتها هر حقيقتي متأسّفانه مبتلا به آفت افراط و تفريط مي‌گردد! گروهي در حدّ تفريط قرار مي‌گيرند و اصلاً امكان رؤيت امام (علیه السلام) را در زمان غيبت منكر مي‌شوند! و گروه ديگري در حدّ افراط ديدن امام (علیه السلام) را در زمان غيبت براي هر مرد و زني در هر كوي و برزني نه تنها ممكن، بلكه واقع شده مي‌دانند و كتاب‌ها در اين زمينه مي‌نويسند! در صورتي كه هر دو گروه ادّعاي بي‌اساس دارند و انكار و اثباتشان عاري از دليل است.

[1]ـ سفينهْْ البحار،جلد1،صفحه‌ي53(اوس).

 

***از بیانات حضرت آیت الله سید محمد ضیاءآبادی .صفیر هدایت معارفی شماره ۰۴۱
منبع: شبستان