طعم شیرین ایمان

ایمان شیرین است، زیباست، محبوب است، خودِ ایمان!
   ایمان اصلاً یک زندگی دیگری به آدم می‌دهد. پیامبر گرامی اسلام دارد با خدا زندگی می‌کند! هستی‌اش با خداست! نمک نانَش خداست. مزۀ زندگی‌اش خداست. عسل شیرش خداست. اصلاً جا ندارد روحش از چیز دیگر لذّت ببرد! حلاوت ایمان همین‌جوری است؟! الکی یک چیزی ما گفتیم در کنار حلاوت‌های دیگر؟!
  تو رو خدا نگاه کن. ما چقدر ضدّ حال می‌زنیم اصلاً کلاً توی عالم. می‌فرماید «هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ» (حدید، 4)؛ او با شماست. می‌گوییم خب حالا! خب حالا. هیچی، اصلاً با شماست، مزه نمی‌چشد. هر جا باشی او با شماست. خب حالا باشد چه‌کار کنم؟ «أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ» (ق، 16)، از رگ گردن به شما نزدیک‌تر است. خب حالا! خب حالا دیگر، چه‌کار کند؟ این کلاً معاف است می‌دانی؟
  بهش بگو که ببین، «فَأَیْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ» (بقره، 115)؛ هر طرف رو کنی خدا را می‌بینی. می‌بینی چقدر دورت را گرفته؟ باز هم احساس تنهایی می‌کند انسان. اینها یعنی حلاوت ایمان را نچشیده. این باید مزه‌اش را بچشی. بچه بودی یادت است نی‌نی کوچولو بودی؟ مامانت همچین که بغلت می‌گیرد، بابایت همچین که بغلت می‌کرد می‌گفتی آها! من سر جایم هستم، حالا این من را گرفت، حالا درست شد.
  من بچه بودم می‌رفتم بغل بابایم توی سرما، این زیر عبایش که می‌گرفت دیگر من همۀ مشکلات عالم برایم حل بود. این دور من را گرفت. بعد تو بنا بود بزرگ بشوی جای عبای بایایت خودِ خدا بشود؛ نشد. بعد فکر کردی که خب آدم طبیعتاً همین‌جوری تنها زندگی می‌کند دیگر. نه آدم طبیعتاً همین‌جوری تنها زندگی نمی‌کند، آدم تنها زندگی نمی‌کند. بله، چیز، حالا نمی‌خواهم اسم گوسفند را بیاورم، آنها تنها زندگی می‌کنند، ولی آدم که تنها زندگی نمی‌کند. اصلاً آدم خلق نشده برای اینکه تنها زندگی بکند. با خودم است. خدا می‌فرماید با خودم است، من خودم باهاش هستم.
  ایمان شیرین است! زیباست، محبوب است، خودِ ایمان! ما چقدر ضدّ حال می‌زنیم کلاً توی عالم. بهش بگو که ببین هر طرف رو کنی خدا را می‌بینی. می‌بینی چقدر دورت را گرفته؟ باز هم احساس تنهایی می‌کند انسان. اینها یعنی حلاوت ایمان را نچشیده.