کمیل: حسینی بودن را باید در عمل اثبات کنیم

صدای خوبی دارد و حجم و دامنه صدایش بالا است. سبک خاص خودش را در اجرا دارد. در کنار این صدای خوب یک ویژگی منحصر به فرد دیگر هم دارد. به اصطلاح مردمی است؛ بدون شعار و ادا و اصول. فروتن و بی‌ادعا. وقتی از «محمد کمیل» می‌پرسم دهه محرم و عزای سیدالشهدا(ع) چه دارد که مردم با شور و شعف به استقبالش می‌روند، می‌گوید: واقعاً عزای سیدالشهدا(ع) ابعاد گوناگونی دارد که ما را به این می‌رساند که این عزا چه دارد که همه مردم را به شور و شعف می‌رساند. شاید این نکته را با این شعر که "اصلاً حسین جنس غمش فرق می‌کند" می‌توان تفسیر کرد.

اینکه می‌گویند گریه برای امام حسین(ع) چه تأثیری درون ما ایجاد خواهد کرد، مسأله‌ دیگری است که در ماه محرم می‌توان به آن رسید. شاعر می‌گوید من اگر گریه برایت نکنم می‌میمرم؛ نکته‌ای است که بزرگان دینمان همچون «شیخ جعفر مجتهدی» می‌گوید که اگر روزی بر من رسد که نتوانم برای امام حسین(ع) گریه کنم، می‌میرم. گریه برای امام حسین(ع) گریه انسان‌ساز است و دل‌ها را زیر و رو می‌کند. حتی یک قطره از اشک برای امام حسین(ع) در تاریخ داریم که زندگی افراد را برگردانده است. گریه بر روضه ارباب سراسر نور است/ اشک فیضی است که از سوی سما هدیه شود/ آن‌قدر اشک بریزیم و بگوییم حسین/ تا به ما تذکره کرببلا هدیه کنند.

اشک بر حسین(ع) مُحیی قلوب است و انسان را زنده می‌کند. امام صادق(ع) فرموده‌اند به اندازه بال مگس اگر کسی اشک برای سیدالشهدا(ع) بریزد گناهانش بخشیده می‌شود. این روایاتی است که در کامل‌الزیارات وارد شده است.

یکی از دوستانم سؤالی ازم کرد که چطوری باید متوجه شویم که عشق و علاقه‌مان به اباعبدالله(ع) واقعی است. در پاسخ گفتم که محبتی که در ادامه‌اش اطاعت نداشته باشد، محبت نیست. من نمی‌توانم ادعا کنم که امام حسین(ع) را دوست دارم اما از او اطاعت نمی‌کنم. کسی که می‌گوید محبت امام حسین(ع) را دارد باید نشانه محبت را در خود ببیند. وقتی شبیهش شد تازه می‌توان گفت که در مطلع علاقه و محبت قرار گرفته است. این شعر را در جلسات می‌خوانم که "عاشقی راه وصالم داره/ سینه‌زن اشک زلالم داره/ اونی که مدعی نوکریه/ یقیناً رزق حلالم داره/ بکم ینزلل الغیث داره اشک چشام می‌باره/ بکم ینفس الهم یه نگاهی به من بیچاره...