شعر/ عشق تکرار آدم و حواست

وارث: 

 عشق تکرار آدم و حواست

 سیب ممنوعۀ بهشت خداست

  عشق یک واژه جدیدی نیست

 سرنوشت قدیمی دنیاست

 مثل یک ماه اول ماه است

 گاه پیدا و گاه نا پیداست

 نسل ما نسل عاشق اند اصلاً

 عاشقی شغل خانوادۀ ماست

 عشق مشق شب بزرگان است

 مثل سجاده ای که رو به خداست

 

 مشق این روزگار اباالفضل است

 صد و سی و سه بار اباالفضل است

 

 آسمان جلوه ای اگر دارد

 از نماز شب قمر دارد

 شب میلاد تو همه دیدند

 نخل ام البنین ثمر دارد

 آمدی و حسین قادر نیست

 از نگاه تو چشم بر دارد

 كوری چشم ابتران حسود

 چقدر فاطمه پسر دارد

 ای رشید علی نظر نخوری

 شهر چشمان خیره سر دارد

 

 باب حاجات، كعبه ی خیرات

 بر تو و قد و قامتت صلوات  

 

 ای نسیم پر از بهار علی

 ماه در گردش مدار علی

 چقدر مشكل است تشخیصت

 تا كه تو می رسی كنار علی

 با تو یك رنگ دیگری دارد

 شجره نامه ی تبار علی

 دومین حیدر ابوطالب

 صاحب غیرت و وقار علی

 به شما می رسد ذخیرۀ طف

 همۀ ارث ذوالفقار علی

 

 ای علمدار و سر پناه حسین

 حضرت حمزه ی سپاه حسین

 

 خشکسال قدیم دنیا من

 جستجوهای پشت دریا من

 تو بر این خاك ها بكش دستی

 اگر این خاك زر نشد با من

 سر سال است مرد مسكینم

 مكش از دست خالیم دامن

 چقدر فاصله است ای دریا

 از مقام ظهور تو تا من

 تو بزرگ قبیله ی آبی

 تو غدیری، فراتی اما من

 

 خشكسالم، كویر بی آبم

 روزگاری است تشنه میخوابم

 

 كمرت جایگاه شمشیر است

 لب تو جایگاه تكبیر است

 سر ما را بزن همین امروز

 صبح فردا برای ما دیر است

 هیچ كس رو به روت نیست مگر

 آن كسی كه ز جان خود سیر است

سیزده ساله حیدری كردی

 پسر شیر بیشه هم شیر است

 گیرم افتاده است روی زمین

 دست تو باز هم علمگیر است

 

 پسر شاه لافتی عباس

 ای جوانی مرتضی عباس

 

 از نگاه كبوتری وارم

 به مقام تو غبطه می بارم

 سر من را اگر بگیری باز

 به دو ابروی تو بدهكارم

 ارمنی هم اگر حساب كنی

 دست از تو بر نمی دارم

 بده آن مشك پاره ی خود را

 تا برای خودم نگهدارم

 بی سبب نیست گریه ی چشمم

 حسرت صبح علقمه دارم

 

 با تمامی شور و احساسم

 آرزومند كف العباسم

 

 زلف ما را ز مشك وا نكیند

 لب ما را از آن جدا نكنید

 پای ما را به جان خالی مشك

 در حریم فرات وا نكنید

 دست بر زیرتان نمی آرد

 آب ها این همه دعا نكنید

  تیرها روی این تن زخمی

 خودتان را به زور جا نكنید

 تازه طفل رباب خوابیده

 جان آقا سر و صدا نكنید

 

 تا كه از مشك پاره آب چكید

 رنگ از چهره ی رباب پرید