اثر حب اهل بیت(ع) بر اصلاح رفتار دینی/ دینداری با حب و بغض ساخته می‌شود

وارث: 

 حجت الاسلام والمسلمین «حامد کاشانی»، کارشناس تاریخ اسلام در دومین جلسه از سلسله جلسات «بهار نوسازی» که به مناسبت ماه مبارک رمضان در مسجد دانشگاه تهران برگزار می شود، درباره «اثر حب اهل بیت(ع) در اصلاح رفتار دینی»، توضیحاتی ارائه کرد که در ادامه مشروح آن تقدیم حضورتان می شود:

زندگی دینداران باید تفاوت معنادار با دیگران داشته باشد؛ دغدغه مندان سبک زندگی معمولا روی توصیه های رفتاری تمرکز می کنند در حالی که مشکل جامعه جهل به این بایدها و نبایدها نیست بلکه التزام به آنها ندارد! یعنی کیست که معنای ربا و آثار سوء آن را نداند اما منافع مادی باعث می شود برخی به آن اقدام کنند.

 

ما تا دل به چیزی ندهیم، آن را انجام نمی دهیم، محبت، موتور محرکه ما است البته محبت پیامدهایی دارد مثل دشمنی با دشمن محبوب، لذا محبتِ بی‌دشمنی ندارم؛ خیلی اوقات محبت باعث می شود خلاف عقل و علم عمل و خطا کنیم. آیاتی در سوره مباره طه هست که می فرماید: «وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَى* فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَى* إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَى* وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَى* فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ؛  و [ياد كن] هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم براى آدم سجده كنيد پس جز ابليس كه سر باز زد [همه] سجده كردند* پس گفتيم اى آدم در حقيقت اين [ابليس] براى تو و همسرت دشمنى [خطرناك] است زنهار تا شما را از بهشت به در نكند تا تيره‏ بخت گردى* در حقيقت براى تو در آنجا اين [امتياز] است كه نه گرسنه مى ‏شوى و نه برهنه مى‏ مانى* و [هم] اينكه در آنجا نه تشنه مى‏ گردى و نه آفتاب‏زده* پس شيطان او را وسوسه كرد ...».

 

خداوند اینجا بر دشمنی روشن شیطان به حضرت آدم(ع) تاکید دارد، شیطان دست روی چیزی گذاشت که دل حضرت آدم(ع) را برده بود! یعنی درخت جاودانگی و مُلکی که هرگز نابود نمی شود ... جاودانگی میلی درست در انسان است و همه جاودانگی را دوست دارند، معاد اگر نبود دینداری معنا نداشت و تدین با اکنون متفاوت می شد. آدم(ع) با همه وجود جاودانگی را می خواست و برای این میل از دشمن آشکار خود فریب خورد!

 

چه چیزی می تواند با جاودانگی رقابت کند؟ آیا آموزه های دینی چنین قدرتی دارد؟ آیا مباحث کلامی یا برهان امکان و وجوب و قاعده لطف چنین قدرتی دارند؟

 

آنچه که می تواند ما را مقابل وسوسه های عمیق و اصلی میل به جاودانگی مصون دارد، حبّ به محبوبی است که می خواهد ما را به سمتی دیگر ببرد؛ مثل زهیر که تقریبا 15 روز با امام حسین(ع) همراه بود؛ پس از اینکه امام حسین(ع) شرح ماوقع و پایان کار سپاه خود را تشریح کردند و فرمودند: هر کس می خواهد برود، برود، زهیر عرضه داشت: اگر دنیا باقی بود (مرگی نبود) و همه ما در آن تا ابد ماندگار می ماندیم اما اگر تو را یاری می کردیم فانی می شدیم، من لحظه ای تامل نمی کردم، یک لحظه از دفاع تو را به زندگی مخلد ترجیح دهم.

 

این جملات نه فقط در بین یاران اهل بیت(ع) بلکه در اساطیر و افسانه ها هم بی نظیر است.

 

این یعنی اگر مسیر محبت باشد، لازم نیست حبیب و عباس بن علی (ع) باشی بلکه 15 روز هم کار 70 سال را می کند. برای اثبات دینداری باید حب و بغض ما معلوم شود، حب و بغض است که دینداری را می سازد هر چه ما را نسبت به محبوب و دشمن محبوب شُل کند همه دین را می زند.

 

علت اینکه تاکید بر گفتن از اهل بیت(ع) است، برای ایجاد محبت است چون محبت است که انسان را به ورطه کارهای سخت می کشاند.

منبع: شبستان