غیرمسلمانان در اوصاف امیرمومنان(ع) شعر سروده‌اند/ ولایت، جایزه محبت خالص است

وارث: 

حجت الاسلام والمسلمین «حامد کاشانی»، کارشناس تاریخ اسلام در پنجمین جلسه از سلسله جلسات «بهار نوسازی»  که به مناسبت ماه مبارک رمضان در مسجد دانشگاه تهران برگزار می شود، درباره «اثر حب اهل بیت(ع) در اصلاح رفتار دینی» توضیحاتی ارائه کرد که در ادامه مشروح آن تقدیم حضورتان می شود:

 

همانطور که در جلسات قبل بیان شد با باید و نباید رفتار انسان ها تغییر نمی کند مگر با ناظر و اعمال قدرت بیرونی، برای مثال تا وقتی پلیس و دوربین مداربسته هست تقوای عارضی وجود دارد، چون کسی که به دلیل دوربین دزدی نمی کند، تقوایی ندارد! این حاصل رشد نیست، در مسائل تربیتی پلیس درون لازم است.

عامل بیرونی سبب رشد نیست لذا امر و نهی ها نیز چنین است، لذا ائمه(ع) وقتی می خواهند جامعه به ویژه شیعیان را اصلاح کنند و رشد دهند بر چهار عامل دست می گذارند، بخش اول از عامل اول، محبت است؛ دلبستگی سبب انجام یا ترک کاری به راحتی است برای رشد باید دل به سمت محبوب معطوف شده باشد.

 

محبت قلبی است، نه دستوری و ایجابی، اگر نمایشگاه کمالات محبوب را بنگریم موردپسند واقع می شود چون برخی از این امور به اسلام و تشیع مربوط و محدود نیست مثل فتوت، آقایی، کرامت و ... برای همین هم در این اوصاف امیرالمومنین(ع) غیرمسلمانان و غیر شیعیان شعر سروده و لب به تحسین گشوده اند.

 

محبت با حس حضور همراه است و این حس، ادب می آورد؛ حضرت خدیجه(س) آیت محبت است آنهم در روزگار جاهلیت که فحشاء و نامردی و ناجوانمردی سبب تفاخر و افتخار بود و امنیتی وجود نداشت و ادب معنا نداشت! در روزگاری که فحشاء رایج بود به خدیجه کبری(س)، طاهره می گفتند! همین در بیان عظمت ایشان کافی است ... در هنگام ازدواج با پیامبر(ص)، کمال حضرت(ص) را پسندیدند. فضایل حضرت خدیجه(س) به قدری بود و به اندازه ای پیامبر(ص) از کمالات و فضایل ایشان سخن می گفتند که حسادت دیگران برانگیخته می شد!

محبت حضرت خدیجه(س) به پیامبر(ص) یکسویه نبود، در 12 13 سال بعد از رحلت ایشان، حضرت رسول(ص) هر بار اسم ایشان می آمد از شدت محبت منقل می شدند.

نقل است امیرالمومنین علی(ع) از بیان درخواست ازدواج با حضرت زهرا(س) به پیامبر(ص)، حیا می کردند لذا برخی همسران پیامبر(س) و زنان مهاجر و مومنان محضر رسول خدا(ص) رسیدند و عرضه داشتند: کاری می خواهیم بکنیم که اگر خدیجه(س) بود خوشحال می شد ... پیامبر(ص) گریستند و فرمودند: فکر نکنید مثل خدیجه(س) می شوید.

پیامبر(ص) حتی وقتی خوراکی‌ای برایشان آورده می شد، می فرمودند: اگر خدیجه(س) بود با هم می خوردیم؛ روزی برای امیرالمومنین(ع) نوشیدنی‌ای آوردند و حضرت(ع) از خوردن پرهیز کردند، در اصرار اطرافیان برای دلیل این کار فرمودند: پیامبر(ص) از چنین نوشیدنی‌ای نخورده اند! این محبت انسان را در چارچوب کمال نگاه می دارد.

 

یکی از مشکلات ما این است که ادعای محبت داریم اما اگر همان کسی را که دوست داریم به دیگری محبت کند، حرص‌مان می گیرد، چون محبت ما واقعی نیست. اگر محبت واقعی باشد محبوب محب را هم دوست خواهیم داشت. چنان که ابن ابی الحدید می گوید: من معتزلی هستم (شیعه نیستم) اما به عشق تویِ علی(ع)، شیعیان را هم دوست دارم.

 

این خاصیت محبت است ... حضرت خدیجه(س) چون می دانست پیامبر(ص)، علی‌بن ابیطالب(ع) را دوست دارد برای ایشان سنگ تمام می گذاشت، قریش می گفتند: علی(ع) برادر محمد(ص) و نورچشم خدیجه(س) است، جایزه چنین محبتی، ولایت است. پیامبر(ص) فرمودند: ای خدیجه(س)! این مولای تو مولای مومنان است ... آن بانو(س) بیان کرد: من افتخار می کنم علی(ع) را به عنوان امام و مولا برگزینم.

وقتی حضرت خدیجه(س) از دنیا رفت، حزن همه وجود رسول خدا(ص) را فرا گرفت و مدتی از منزل بیرون نمی رفت چه محبتی بین آن دو بود که آن قلب منزلگه نزول وحی را در عزای خدیجه(س) مدت ها محزون کرده بود.

پیامبر(ص) در مقابل سوالاتی که از چرایی این همه محبت به حضرت خدیجه(س) از ایشان می شد، می فرمودند: حب خدیجه(س) رزق من است!

 

این محبت غلیظ بین حضرت امیر(ع) و حضرت زهرا(س) هم برقرار بود، چنان که بعد از رحلت پیامبر(ص) و شهادت حضرت زهرا(س) خضاب نمی کردند و می فرمودند: ما عزاداریم!

امیرالمومنین(ع) هم بعد از شهادت صدیقه کبری(س) از منزل بیرون نمی آمدند، محضر ایشان رسیدند و پرسیدند: چرا چنین می کنید و چرا بلند بلند گریه می کنید؟! حضرت(ع) بیان کردند: فاطمه(س) وصیت کرده بود او را از روی لباس غسل دهم ... .
منبع: شبستان