اشعار شب سوم محرم/ شهادت حضرت رقیه(س)

وارث: 

اشعار شب سوم محرم – محمد امین سبکبار

 

اگر بریده بریده به لب سخن دارم

هزار لطمه ی ناگفته در دهن دارم

 

قسم به موی سپیدم سیاه شد روزم

چقدر حرف در این واژه “نزن” دارم

 

چهار ناخن سالم، سه تار موی بلند

دو تکه معجر و یک پاره پیرهن دارم

 

به روی نیزه رگ غیرت تو میجوشید

که مثل مادر تو ردپا به تن دارم

 

سرت به دامن طشت و سرم به دامن خاک

تو در دل من و من در دلت وطن دارم

 

محاسن تو و مویم به هم چه می آید

چه شرح حال عجیبی ست این که من دارم

 

*******************

اشعار شب سوم محرم – علیرضا خاکساری

 

یا سواره می رسید بال و پرم را می گرفت

یا پیاده می رسید دور و برم را می گرفت

 

سوزش موی سرم بابا طبیعی گشته است

میرسید از پشت سر موی سرم را می گرفت

 

از سر لج بازی اش… تا گریه ام در آورد

گاه پس میداد و گاهی – چادرم را – می گرفت

 

محض سوغاتی برای دخترش با یک تشر

هم النگوها و هم انگشترم را می گرفت

 

در نمی آورد ز گوشم گوشواره… می کشید

آنقدر که خون ،تمام معجرم را می گرفت

 

آن لگدهایی که میزد می نشست بر صورتم

قدرت بینایی چشم ترم را می گرفت

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – علی اکبر لطیفیان

 

طورنشین میشوم سحرکه بیاید

جلوه ی ربانی پدرکه بیاید

 

جار فقط میزنم میان خرابه

یار سفر کرده از سفرکه بیاید

 

صبح خبرمیدهند رفتن من را

از پدر رفته ام خبر که بیاید

 

نوبت ناز من است صبرندارم

ناز مرا میخرد پدرکه بیاید

 

گریه ی من مال عمه است،وگرنه

زود مرا میبرند ،سر ،که بیاید

 

حرف”کنیز”ی زدن چه فایده دارد

گریه فقط میکنم اگر که بیاید

 

طفل، بساطی برای ناز ندارد

مقنعه و گوشواره درکه بیاید

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – حسن لطفی

 

زبری صورت من و دستان عمّه ام

تقصیرِ کوچه های یهودیِ شام بود

شکرِ خدا هوای مرا داشت خواهرت

در چشم ها، عجیب نگاهِ حرام بود

**

پایی که زخم تاول آن هم نیامده

وقتی به دادِ آن نرسی سرخ می شود

از ضربِ دستها چه به روزش رسیده است

آن چهره ای که با نفسی سرخ می شود

**

آنقدر پیر کرده مرا نیزه دارِ تو

هر کس که دید طفلِ تو را اشتباه کرد

عمه به معجرم دوگره زد ولی ببین

روی مرا کشیدنِ معجر سیاه کرد

**

حرف گرسنگی نزدم باز هم زدند

این سنگها عزیز تو را سیر کرده است

ته مانده ها ی گیسوی نازم تمام شد

در بینِ مُشتِ پیرزنی گیرکرده است

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – قاسم نعمتی

 

دست از سرم بردار من بابا ندارم

زخمی شدم بهر دویدن پا ندارم

 

گیسو سپیدم؛ احترامم را نگه دار

سیلی نزن؛ من با کسی دعوا ندارم

 

باشد بزن چشم عمو را دور دیدی

من هیچ کس را بین این صحرا ندارم

 

زیبایی دختر به گیسوی بلند است

مثل گذشته گیسوی زیبا ندارم

 

این چند وقته از در و دیوار خوردم

دیگر برای ضربه هایت جا ندارم

 

تا گیسویم را ز دستانت درآرم

غیر از تحمل چاره ای اینجا ندارم

 

گفتم به عمه از خدا مرگم بخواهد

خسته شدم میلی به این دنیا ندارم

 

گیرم که پس دادند هر دو گوشوارم

گوشی برای گوشواره ها ندارم

 

شیرین زبان بودم صدایم را بریدند

آهنگ سابق را به هر آوا ندارم

 

در پیش پایم نان و خرما پرت کردند

کاری دگر با شام و شامی ها ندارم

 

با ضربه ی پا دنده هایم را شکستند

کی گفته من ارثیه از زهرا ندارم

 

نشناختم بابا تو را تغییر کردی

امشب دگر راهی به جز افشا ندارم

 

گویا تنور خولی آتش داشت آنشب

ترکیب رویت گشته خیلی نا مرتب

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – محسن عرب خالقی

 

به جرم اینکه ندارم پدر زدند مرا

شبیه مادر در پشت در زدند مرا

 

خبر نداشتم اینها چقدر نامردند

خبر نداشتم و بی خبر زدند مرا

 

خدا کند که عمویم ندیده باشد، چون

پدر درست همین دور و بر زدند مرا

 

پدر، وقت غذا تازیانه می آمد

نه ظهر و شام که حتی سحر زدند مرا

 

سرم سلامت از این کوچه ها عبور نکرد

چقدر مثلِ تو ای همسفر زدند مرا

 

چه بینِ طشت، چه بر نیزه ها زدند تو را

چه در خرابه، چه در رهگذر زدند مرا

 

چه چشم زخم، چه زخمِ زبان، چه زخمِ سنان

اگر نظر کنی از هر نظر زدند مرا

 

فقط نه کعبِ نِیّ و تازیانه و سیلی

سپر نداشتم و با سپر زدند مرا

 

پدر من از سرِ حرفم نیامدم پائین

پدر پدر گفتم هر قَدر زدند مرا

 

مگر به یادِ که افتاده اند دشمن¬ها

که بینِ این همه زن بیشتر زدند مرا؟

 

زدند مادرتان را چهل نفر یکبار

ولی چهل منزل صد نفر زدند مرا

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – جواد پرچمی

 

لاله در باغ خزان، برگ و برش کم می شد

شمع ویرانه فروغ سحرش کم می شد

 

پلک بی حوصله اش خواست بخوابد، ای کاش

اندکی هلهله ی دور و برش کم می شد

 

زخم پاهای ورم کرده اگر خوب نشد

لااقل کاش کمی درد سرش کم می شد

 

بهر دلخوش شدن عمّه تبسّم می کرد

شاید از دغدغه ی همسفرش کم می شد

 

اشک و خاکستر و سیلی اثراتی دارد

ذرّه ذرّه مژه ی پلک ترش کم می شد

 

لگد لعنتیِ زجر زمینگیرش کرد

کاشکی درد عجیب کمرش کم می شد

 

سر هر کوچه که رفتند شمرد این دختر

چند دندان ز دهان پدرش کم می شد

 

عمویش عالم و آدم همه را می سوزاند

تار مویی اگر از روی سرش کم می شد

 

خوب شد شانه نزد موی سرش را زینب

چون همین چند موی مختصرش کم می شد

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – امین اکبر زاده

 

نه نان، نه آب، مرا دیدن پدر کافی ست

برای سوختن من همین شرر کافی ست

 

به جای زانوی بابا سرم به دیوار است

برای من غم دنیا همین قَدَر کافی ست

 

نزن به جان من آتش، زبان طعنه ببند

مرا شرار همان موی شعله ور کافی ست

 

چه میزبان رئوفی که سیلی آورده ست

مرا هراس ز سوغات این سفر کافی ست

 

نه… من نگفتم، او دید زخم گوشم را

برای بابا همین شرح مختصر کافی ست

 

چقدر خسته شدم، خسته از تو ای دنیا

اگرچه عمر من اندک ولی دگر کافی ست

 

کسی شبیه خودم گفت وقت رفتن شد

مرا شنیدن تنها همین خبر کافی ست

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – سید مسیح شاه چراغی

 

وقتش رسیده خوب نگاهت کنم پدر

از این همه فراق حکایت کنم پدر

 

بعد از تمام خون جگرها که خورده ام

حالا اجازه هست شکایت کنم پدر

 

ماهم چقدر حالت رویت عوض شده

باید به شکل تازه ات عادت کنم پدر

 

از این به بعد اسم تو باشد ضریح زخم

آخر چقدر زخم زیارت کنم پدر ؟

 

صدها کتاب شرح سفرنامه ام شده

از کی ، کجا ، چگونه روایت کنم پدر ؟

 

بالای نیزه بودی و دستم نمی رسید

یعنی نشد که از تو حمایت کنم پدر

 

بوسید دختری پدرش را ، دلم شکست

حقم نبود تا که حسادت کنم پدر ؟

 

امشب مرددم که ببوسم لب تو را

اما نه بهتر است رعایت کنم پدر

 

دست توسلم به دل خون عمه است

می خواهم آرزوی شهادت کنم پدر

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – محمد فردوسی

 

آن قدَر آه کشیدم جگرم زخم شده

چه قدَر گریه؟ دگر چشم ترم زخم شده

 

زخم لب های تو نگذاشت که بوسه بزنم

علّتش چیست؟ چرا ای پدرم زخم شده؟

 

وجه تشبیه من و تو چه قدر بسیار است

هر کجای بدنم می نگرم زخم شده

 

قصّه ی ناقه و آن نیمه ی شب یادت هست

به زمین خوردم و دیدی کمرم زخم شده

 

جان زهرا به موی سوخته ام دقّت کن

جای این چند موی مختصرم زخم شده

 

موی کم پشت مرا دختر شام از جا کند

حقّ من نیست که این گونه سرم زخم شده

 

جز تو با هیچ کسی حرف خصوصی نزدم

سینه ای که شده هر جا سپرم زخم شده

 

زجر هم مثل مغیره چه قدَر بد می زد

زیر شلّاق و لگد بال و پرم زخم شده

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – حسن لطفی

 

اگرچه زخمی و خاموش و سر جدا آورد

تو را برای من از عرش نی، خدا آورد

 

تو را به روی طبق، روی دست های بلند

برای گرمی این بزم بی نوا آورد

 

قدم گذار به چشمی که ریخت مژگانش

سرت به گوشه ی ویرانه ام صفا آورد

 

« عدو شود سبب خیر اگر » … تو را دیدم

ولی نپرس عزیزم سرم چه ها آورد

 

به قصد کُشت سراغم گرفت یک سیلی

و باز نیّت خود را ادا به جا آورد

 

به پاره معجر ما هم طمع نمود آنکه

مرا به حلقه ی چشمان بی حیا آورد

 

دلم برای عمو سوخت پیش نامردی

که قرص نان تصدّق برای ما آورد

 

مرا تو کشتی و زینب برای تدفینم

اگرچه شام کفن داشت، بوریا آورد

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم

 

با گونه‏هایم خنجرت الفت ندارد

سیلی بزن دستان تو غیرت ندارد

 

گفتند آن سر، روی نیزه مال باباست

مادر بگو این حرف‏ها صحت ندارد

 

مادر بگو این‏قدر بر بابا نتازند

چشمان سیلی خورده‏ام طاقت ندارد

 

از خون و خاکستر جدا کن کفترت را

آخر به این گهواره‏ها عادت ندارد

 

بلعید آتش خیمه‏ها را آه، مادر!

پاهای من دیگر چرا قدرت ندارد

 

اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – علی اکبر لطیفیان

 

آئینه هستم تاب خاکستر ندارم

پروانه ای هستم که بال و پر ندارم

 

از دست نامردی به نام تازیانه

یک عضو بی آسیب در پیکر ندارم

 

تا اینکه گریان تو باشم تا سحرگاه

در چشمهایم آنقدر اختر ندارم

 

چیزی که فرش مقدمت سازم در اینجا

از گیسوان خاکی ام بهتر ندارم

 

می خواستم خون گلویت را بشویم

شرمنده هستم منکه آب آور ندارم

 

بر گوشهایم می گذارم دست خود را

شاید نبینی زینت و زیور ندارم

 

وقتی نمانده گیسویی روی سر من

کاری دگر با شانه و معجر ندارم

 

لب می گذارم روی لبهایت پدر جان

تا اینکه جانم را نگیری، بر ندارم

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – مصطفی متولی

 

پای دختر بچه وقتی غرق تاول میشود

پابه پایش کاروانی هم معطل میشود

 

دست بسته خواب هم باشد بیافتد از شتر

پهلوان باشد دچار درد مفصل میشود

 

غیر موهای سرم در این سفر از دست شمر

خواب هم آشفته با کابوس مقتل میشود

 

حق بده با دست اگر دنبال لبهای توأم

بعد چندی تار دیدن چشم تنبل میشود

 

پاره های چادرم را بسکه بستم روی زخم

چادرم دارد به یک معجر مبدل میشود

 

استخوانهایم ترک دارند فکرش را نکن

تو در آغوشم بیایی مشکلم حل میشود

 

زجر من را میکُشد اینجا، مرا با خود ببر

ماندنم دارد برای شام معضل میشود

 

******************

 

اشعار شب سوم محرم – محسن ناصحی

 

گوش طفل مرا ز جا کندی

بی مروّت حیا کن از سر من

دختر تو چگونه راضی شد

که شود پاره گوش دختر من؟

**

مثل این گوشواره، ای نامرد

بین بازارها فراوان است

تو به انگشت من قناعت کن

قیمت گوشواره ارزان است

**

چِقَدَر باید التماس کند

چادر دختر مرا بدهید

دست خود را کشیده تا نیزه

به یتیمم سر مرا بدهید

**

چِقَدَر تازیانه و سیلی

مگر از غصّه هاش بی خبرید

پای او کوچک است و کم طاقت

لاأقل روی ناقه اش ببرید

**

بسکه از تازیانه ها خورده

سیر گشته، غذا نمی خواهد

وعده تشت را به او ندهید

جز پدر از شما نمی خواهد

**

وسط شهر هرچه می خواهید

دائماً سنگ بر سرم بزنید

چوبتان را به لب خریدارم

ولی از این سه ساله درگذرید

**

اینکه در خود خزیده سردش نیست

درد پهلو کشیده خم شده است

با همین قدّ کوچکش امشب

چِقَدَر مثل مادرم شده است

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم

 

دشمن خرابه را به تو آسان گرفته بود

از من هزار بار ولی جان گرفته بود

 

سر بر اطاعت دل ِ مجنون گرفته بود

پایم اگر که راه ِ بیابان گرفته بود

 

حتی توان ِ سینه زدن هم نداشتم

این سینه حال ِ شام ِ غریبان گرفته بود

 

در پای ِ نیزه عطر تلاوت شنیده ام

دستم صفای صفحه ی قرآن گرفته بود

 

در کوفه خطبه می شکند دیدن ِ سرت

پیشانی ات توانِ سخنران گرفته بود

 

پایم شتاب را به صف ِ بوته های ِ خار

از تازیانه هایِ شتابان گرفته بود

 

اینجا به انتظار دلم طعنه می زند

چوبی که بوسه از لب و دندان گرفته بود

 

عمرم به قد سورۀ کوثر مجال داشت

آری سه آیه بود که پایان گرفته بود

 

رؤیای وصل بر سر ِ دختر خراب شد

آن شب خرابه ، جلوۀ باران گرفته بود

**

اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – قاسم نعمتی

 

از بس شکستنی شدی ای شیشه بلور

قدری بخواب و این بدنت را تکان مده

 

خواهی که خارها نرود در تنت فرو

آرام باش و پیرهنت را تکان مده

 

می بینی ای عزیز که نازت نمی کشند

پس این لبان خوش سخنت را تکان مده

 

دندان شیری تو به یک بوسه بسته است

با زحمت اینقدر دهنت را تکان مده

 

با آه آه تو بدنم تیر می کشد

از بس تنت شبیه تن مادرم شده

 

می پاشد از لبان تو خون لخته هر نفس

زان نیمه شب چه خاکی مگر بر سرم شده

 

ای دخترم هنوز سرت درد می کند؟

آیینه نگاهِ تو چشم ترم شده

 

از گیسوان سوختۀ بین مشت زجر

هر آنچه گفته ای به خدا باورم شده

**

از لحظه ای که حرف کنیز آمده وسط

خوابش نمی برد ز غم و ترس خواهرت

 

در این میانه جای ابالفضل خالی است

تا پس بگیرد از عدوی پست معجرت

 

در شهر مسلمین نشود دفن خارجی

لرزه فتاده بر دل ترسان مادرت

 

پیغام داده اند اهالی شهر شام

بیرون کشند از دل هر خاک پیکرت

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – جواد دیندار

 

اینها کجا پدر ز سر تو حیا کنند؟

بابا چه کرده ای که چنین با تو تا کنند؟

 

اصلا برای چه عصبانی ست حرمله

زجر و سنان چرا به تو چپ چپ نگا کنند؟

 

اینها به فکر دست شکسته که نیستند

با مشت و با لگد سر من سر و صدا کنند

 

این شمر و زجر هی سر من داد میکشند

هی میزنند و عقده دل از تو وا کنند

 

آقاهه تا مرا بزند خنده میکند

اینها فقط برای زدن خنده ها کنند

 

بابا دلم گرفته بگو تا برای من

یک روضه از سر علی اصغر به پا کنند

 

آنقدر موی دخترکت را کشیده که…

آمد طبیب، گفت که او زجرکش شده

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – علی صالحی

 

رهِ وصال هزار و یک امتحان دارد

ولی چه قدر سه ساله مگر توان دارد؟

 

به قدر دو دهه بوسه به من بدهکاری

رقیه کمتر از اینها ولی زمان دارد

 

گرسنگی ِ مرا باز یادم آوردی

چرا هنوز سر و روت بوی نان دارد؟

 

فدایِ آن دهنت ساکتی چرا امشب؟

مگر یتیم تو در دست خیزران دارد؟

 

مجال نیست بگویم که روسریم چه شد

نپرس…این سر آشفته داستان دارد

 

فقط بدان که سگِ شمرها و حرمله ها

شرف به پنجه ی بی رحم شامیان دارد

 

برو بگو به اباالفضل چشمتان روشن

که زجر هست و عزیز تو سایه بان دارد

 

از آن شبی که به دنبال دخترت آمد

هنوز کودک تو درد استخوان دارد

 

از آن شب است که دندان شیری ام افتاد

از آن شب است گُلت لُکنت زبان دارد

 

از آن شب است که طفلت شبیه زهرا شد

از آن شب است رقیه قدِ کمان دارد

 

مرا رساند وَ حرصش گرفت و پرتم کرد

به عمه گفت:بگیرش هنوز جان دارد

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – سعید توفیقی

 

آیا شود که جام مرا پر سبو کنی

در این خرابه با من دلخسته خو کنی

 

آنقدر می زنم به سر و صورت و لبم

تا قصّه ی سر و لب خود بازگو کنی

 

ای ماه من که طیّ سفر گشته ای هلال

باید که شرح واقعه را مو به مو کنی

 

با چشم بسته از طَبقت دل نمی کنم

تا اینکه هدیه ی سفر خویش رو کنی

 

گیسو به زیر پای سرت پهن می کنم

تا فرش نخ نما شده ام را رفو کنی

 

بابا تمام بال و پرم درد می کند

مویم کشیده اند و سرم درد می کند

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – علی صالحی

 

ای از سفر رسیده که مهمان دختری

اول بگو مرا کی ازاین شهر می بری ؟

 

مثل کبوتری که به او سنگ می زنند

از ضرب تازیانه ندارم دگر پری

 

جای تعجب است که من زنده مانده ام

هرکس که دیده گفته عجب طفل لاغری

 

از قول من بگو به عمو بعد مردنم

باید برای غسل من آبی بیاوری

 

موی سفید و قد کمان و رخ کبود

حالا مرا ببین و بگو شکل مادری

 

خود را برای مقدمت آماده کرده ام

چه گوشواره ای چه لباسی چه معجری

 

هفده سوار دور و برت دیده ام به نی

اما تو بین آن همه زخمی ترین سری

 

لب های چاک خورده تو حرف می زند

تقصیر چوب بوده چنین سرخ و پرپری

 

قدری از این محاسن خاکستری بگو

غیر از تنور نیست مگر جای بهتری

 

مانند رگ رگ تو دلم ریش ریش شد

جانم فدای تو ، چه گلویی چه حنجری

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – علی اکبر لطیفیان

 

آئینه هستم تاب خاکستر ندارم

پروانه ای هستم که بال و پر ندارم

 

از دست نامردی به نام تازیانه

یک عضو بی آسیب در پیکر ندارم

 

تا اینکه گریان تو باشم در سحر گاه

در چشمهایم آنقدر اختر ندارم

 

چیزی که فرش مقدمت سازم در اینجا

از گیسوان خاکی ام بهتر ندارم

 

می خواستم خون گلویت را بشویم

شرمنده هستم من که آب آور ندارم

 

بر گوش هایم می گذارم دست خود را

شاید نبینی زینت و زیور ندارم

 

وقتی نمانده گیسویی روی سر من

گاری دگر باشانه و معجر ندارم

 

لب می گذارم روی لب هایت پدرجان

تا اینکه جانم را نگیری بر ندارم

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – محسن ناصحی

 

هی نقشه می کشند که بلوا به پا کنند

من را به درد بی پدری مبتلا کنند

 

اینها تمام از پدرت زخم خورده اند

پس آمدند از دل خود عقده وا کنند

 

گفتند:-تا که سر ببرند از تو می شود

از دختری سه ساله پدر را جدا کنند

 

تنها به کشتن تو رضایت نمی دهند

ای کاش بعد از این بدنت را رها کنند

 

انگشتر تو کاش به دست رقیه بود

تا بیشتر حقارت خود بر ملا کنند

 

در بین کوچه باز نشد عقده هاشان

آنقدر می زنند تنم را سیا کنند

 

هی می کشند موی مرا چادر مرا

شاید که زخم کهنه خود را دوا کنند

 

من کودکم ز عمه من کاش بگذرند!

وز رشته های چادر زینب حیا کنند

 

قرآن بخوان که بین حسینیه شیعه ها

صف بسته اند تا که به ما اقتدا کنند

 

*********************

 

اشعار شب سوم محرم – وحید قاسمی

 

السلام علیک یا عطشان

چه بلایی سر لبت آمد

تا من و تو به وصل هم برسیم

جان به لبهای زینبت آمد

**

زینت شانه های پیغمبر

السلام علیک یا مظلوم

چقدر چهره ات شکسته شده

السلام و علیک یا مغموم

**

با تو قهرم ! پدر کجا بودی؟

بی من و خواهرت کجا رفتی!؟

دلخورم از تو ؛عصر عاشورا

بی خداحافظی چرا رفتی؟

**

سر عباس تا سر نی رفت

خیمه ها گر گرفت ، بلوا شد

تا که دیدند بی علمداریم

سر یک گوشواره دعوا شد

**

من غرورم جریحه دار شده

شاکی از دست ساربان هستم

کعبه نی ها مدام می گویند

دست و پا گیر کاروان هستم

**

سر بازاردیدنی بودیم

دید زلفت که ما پریشانیم

عمه ام داد می زد ای مردم

به پیمبر قسم مسلمانیم

**

معجرم را سر کسی دیدم

چادرم را سر یکی دیگر

با عبایت نماز می خواند

مشرکی پشت مشرکی دیگر

**

دختر حرمله چه مغرور است

بر سر بام دف تکان می داد

او خبر داشت که یتیم شدم

پدرش را به من نشان می داد

**

کاش قرآن پدر نمی خواندی!

خیزران از لب تو ، دلخور شد

اولین ضربه را که زد ؛ دیدم

چوب خط صبوریم پر شد

**

عمه با من نبود ، می مردم

پای طشت طلا نجاتم داد

نه فقط شام ، کربلا ، کوفه

خواهرت بارها نجاتم داد

**

بالهای شکسته ای دارم

پر زدن با تو کاش راهی داشت

شام ویران به جای ویرانه

گاش گودال قتلگاهی داشت

**

علقمه ، مشک ، ساقی و اصغر

شده سر مشق گریه هام پدر

بردن من به نفع زینب توست

درد سر را ببر زشام پدر

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – رحمان نوازنی

 

آمدی چشم فراقم روشن

قدمت بر سر چشمم بابا

از سر نیزه رسیدی بنشین

تا بیارم کمی مرهم بابا

**

قصّه ی هجر من و هجر شما

قصّه ی یوسف و یعقوب شده

صبر از عمّه گرفتم همه جا

دخترت قبله ی ایّوب شده

**

همه بر غربت من گریه کنند

فقط این قاتل تو می خندد

همه شب بی تو ندارم خوابی

عمّه ام چشم مرا می بندد

**

روی هر چشمه ی بی عاطفه ای

مثل یک بغض شکفتم بابا

هر کجا سفره ی دل وا کردم

فقط از درد تو گفتم بابا

**

سرِپا می شوم و می افتم

دیگر از درد زمینگیر شدم

زحمت عمّه شدم ای بابا

راحتم کن که دگر پیر شدم

**

حتماً از نیزه زمینت زده اند

که کمی دیر رسیدی بابا

می شناسیم؟ بگو چند شب است

دخترت را تو ندیدی بابا

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – محسن خان محمدی

 

بابا خبرداری که من بیمار بودم ؟

اصلاً خبرداری کمی تب دار بودم ؟

 

از درد بازوی شکسته هر شبم را

دور خرابه گشتم و بیدار بودم

 

وقتی برای چند قدم کودکانه

محتاج یاری سرِ دیوار بودم

 

اول که دوری از تو و دوم صبوری

از اولش از این سفر بیزار بودم

 

دور از تو چشم عمو عباس بابا

از صبح امروز تا غروب بازار بودم

 

از این همه زحمت که من دادم به عمه

دیگر خودم فهمیده ام سربار بودم

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم

 

درد کمر تمام توان مرا گرفت

این زخم سر، قرار و امان مرا گرفت

 

بابا سرم هنوز کمی تیر می کشد

دستی رسید و روح و روان مرا گرفت

 

تا پیش من رسید دگر مهلتم نداد

انگار از سر تو نشان مرا گرفت

 

می خواستم که روسری ام را گره زنم

گیسو کشید و نطق زبان مرا گرفت

 

چیزی نمانده بود که زهرترک شوم

تهدید او صدای فغان مرا گرفت

 

دانی چرا یتیم تو لکنت گرفته است

با یک کشیده لفظ لسان مرا گرفت

 

با دست و پا تمام تنم را کبود کرد

بر من امان نداد امان مرا گرفت

 

دانی چگونه فاطمه آن شب مرا شناخت

از خود نشان قد کمان مرا گرفت

 

من یک سوال از همه شیعیان کنم

دشمن چه شد امام زمان مرا گرفت؟

**

اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – حسن لطفی

 

تشنگی شعله شد و چشم ترش را سوزاند

هق هق بی رمقش دور و برش را سوزاند

دست در دست پدر دختر همسایه رسید

ریخت نانی به زمین و جگرش را سوزاند

دخترک زیر پر چادر عمه می رفت

آتشی از لب بامی سپرش را سوزاند

سنگی از بین دو نی رد شد و بر رویش خورد

پس از آن ترکه ی چوبی اثرش را سوزاند

پنجه ی پیر زنی گیسوی او را وا کرد

شاخه ی سوخته ای نخل پرش را سوزاند

دست در حلقه ی زنجیر به دادش نرسید

هیزم شعله ور افتاد و سرش را سوزاند

این چه شهری است که لبخند مسلمانانش

جگر دخترک رهگذرش را سوزاند

این چه شهری است که بازار یهودی یانش

گیسوی بافته ی تا کمرش را سوزاند

 

زجر وقتی که سر حلقه ی زنجیر کشید

بند آمد نفسش باز تنش تیر کشید

 

گل سرخی به روی پیرهنش چسبیده

خار صحرا به تمام بدنش چسبیده

زخم رگ های پدر بند نیامد حالا

چندتا لکه روی پیرهنش چسبیده

تشنگی زخم لبش را چقدر وا کرده

بس که خشک است زبان بر دهنش چسبیده

شانه هم بر گره ی موی سرش می گرید

که به هم گیسویش از سوختنش چسبیده

دید انگشتر باباش که با قاتل بود

لخته خونی به عقیق یمنش چسبیده

زجر آرام بکش حلقه ی زنجیرت را

جرم زنجیر تو بر زخم تنش چسبیده

عمه اش با زن غساله به گریه می گفت

تار موی پدرش بر کفنش چسبیده

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم

 

از راه رفتنم تو تعجب نکن که من

طعم بَدِ شکستن ِ پهلو چشیده ام

 

پاهای من همه تاول زده ببین

خیلی به روی خار مغیلان دویده ام

 

چادر ز عمه قرض گرفتم که زیر آن

پنهان کنم ز روی تو گوش دریده ام

 

بشنو تمام خواهشه این پیر کودکت

من را ببر که جان تو دیگر بریده ام

 

عمه که پاسخی به سوالم نمیدهد

آیا شبیه مادر قامت خمیده ام؟

 

پاهای من همه تاول زده ز بس

از ترس او میان بیابان دویده ام

 

اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

 

**********************

 

اشعار شب سوم محرم – مصطفی متولی

 

دلخوری نیست در این قافله از هیچ کسی

بخدا منکه ندارم گله از هیچ کسی

 

خواب بودم اگر از پشت شتر افتادم

طلبی نیست در این مسئله از هیچ کسی

 

بعد از آن نیمه شب و گم شدن و تنهایی

نگرفتم نفسی فاصله از هیچ کسی

 

من نمیترسم اگر عمه کنارم باشد

غیر از این زجر و از این حرمله از هیچ کسی

 

خواستم ، گرچه نشد غیر تو نامی ببرم

در قنوت دل هر نافله از هیچ کسی

 

زخم زنجیر مرا کشت الهی دیگر

تاب و طاقت نبرد سلسله از هیچ کسی

 

گریه نگذاشت که پوشیده بماند بابا

مشکل پای من و آبله از هیچ کسی

 

جز تو و خواهر تو برنمی آید بخدا

خطبه خواندن وسط هلهله از هیچ کسی

 

کاشکی در بغل فاطمه دق میکردم

تا دگر سر نبرم حوصله از هیچ کسی

 

************

 

اشعار شب سوم – محمد امین سبکبار

 

سر من هم به هوای سر تو افتادست

بال پروانه به پای پرِ تو افتادست

 

قول دادم به همه گریه برایت نکنم

چه کنم! چشم، به چشم تر تو افتادست

 

قدر یک دشت کبودست و تنش تب دارد

از روی ناقه اگر دختر تو افتادست

 

من از این روی زمین خوردۀ خود فهمیدم

آسمان یاد غم مادر تو افتادست

 

دامنم سوخته بابا ولی آرام بخواب

بالشت دست من و بستر تو افتادست

 

جان من بر لب و لب های تو را می بوسم

از نفس هم نفس آخر تو افتادست

 

********************

 

اشعار شب سوم – محمد فردوسی

 

نیمۀ شب شده و خواب پریشان دارم

گوشۀ لعل لبم ذکر پدر جان دارم

بی جهت نیست که اندوه فراوان دارم

خواب دیدم که سری را روی دامان دارم

 

دیدم آن سر، سر باباست خدا رحم کند

عمّه ام گرم تماشاست خدا رحم کند

 

تا که از خواب پریدم همه جا روشن بود

طبق نور روی گوشه ای از دامن بود

کنج ویرانه پر از عطر و بوی گلشن بود

چشم های پدرم خیره به سوی من بود

 

تا که چشمم به سر افتاد زبانم وا شد

لیلۀ قدر من امشب چقدر زیبا شد

 

آمدی یوسف کنعان، چه عجب بابا جان

شده ویرانه گلستان، چه عجب بابا جان

به سر آمد غم هجران، چه عجب بابا جان

آمده بر تن من جان، چه عجب بابا جان

 

چند روزی است که از هجر تو بی تاب شدم

مثل شمعی زغم دوری تو آب شدم

 

کمی آغوش بگیر این بدن لاغر را

تا که احساس کنی لاغری پیکر را

می تکانم ز سر سوخته خاکستر را

از چه با خویش نیاورده ای انگشتر را؟

 

چقدر روی کبود تو به زهرا رفته

بس که چوب از لب و دندان تو بالا رفته

 

تا که با عمۀ خود راهی بازار شدم

مورد مرحمت خندۀ اغیار شدم

تا که در بزم شراب تو گرفتار شدم

خالصانه متوسّل به علمدار شدم

 

من نگویم چه به روز سر من آوردند

چادری را که برایم تو خریدی بردند

 

********************

 

اشعار شب سوم – علیرضا لک

 

لیله ی قدرم و تنها سحرش را دارم

پدرم نیست در آغوش و سرش را دارم

 

دختر شاهم و اما فقط از این دنیا

پای زخمی شده و چشم ترش را دارم

 

خواستم پر بزنم زود به یادم آمد

من از آن بال فقط چند پرش را دارم

 

بزند یا نزند فرق ندارد شلاق

طاقت سختی هر دردسرش را دارم

 

شهر را یک تنه با گریه به هم می ریزم

نوه ی فاطمه هستم جگرش را دارم

 

سرزده آمده مهمان و در این استقبال

گیسویی تا که شود فرش سرش را دارم

 

زیر قولش نزده عمه ببین بالش را

گفت باشد تو برو ! دور و برش را دارم

 

آن همه حامی من بود ولی از این راه

به تنم ضربه ی چندین نفرش را دارم

 

من نگویم چه شده چون خبرش را داری

تو نگو از لب خونین خبرش را دارم

 

عمه باید بروم وقت خداحافظی است

نگرانم نشوی! همسفرش را دارم

 

********************

 

اشعار شب سوم – قاسم نعمتی

 

با من و عمر ِکَمَم دست زمان بد تا کرد

موقع قد کشی ام بود که پشتم تا کرد

 

دورهایت زدی و نوبت ما شد امشب

چشم کم سوی مرا آمدنت بینا کرد

 

لذتی دارد عجب بوسه ی لب های پدر

وقت برخورد به هم زخم دو لب سر وا کرد

 

نوه ی فاطمه بودم سندش را دشمن

با کف پا به روی چادر من امضا کرد

 

همه ی صورت من قدر ِکفِ دستی نیست

دور از دیده ی تو عقده ی خود را وا کرد

 

عمو عباس کجا بود ببیند آن شب

به سرم داد زد آنقدر مرا دعوا کرد

 

ناسزا گفت و به گریه دهنش را بستم

دشمنت را نفس فاطمی ام رسوا کرد

 

بی کفن دفن شدم ای پدر بی کفنم

داغ مجنون همه جا تازه غم لیلا کرد

 

دختر بی ادبی مسخره میکرد مرا

دو سه تا پارگی از روسری ام پیدا کرد

 

عمر یک ظرفِ ترک دار به ضربی بسته ست

عمه بر دست مرا برده و جابجا کرد

 

عمه هربار که با گریه بغل کرد مرا

یاد آن صورت نیلی شده ی زهرا کرد

 

********************

 

اشعار شب سوم – علی اکبر لطیفیان

 

حاضرم پایِ سر ِ تو سر ِ خود را بدهم

جایِ پیراهن ِ تو معجر ِ خود را بدهم

 

سر ِ بابایِ من و خِشت محال است عمه

عمه بگذار که اول پر ِ خود را بدهم

 

…پهن کن تا که سر ِ خار نگیرد به لبش

کم اگر بود پر ِ دیگر خود را بدهم

 

زیورآلات مرا دختر همسایه گرفت

نذر ِ انگشتَرَت انگشتر ِ خود را بدهم

 

مویِ من سوخته و مویِ پدر سوخته تر

حاضرم پایِ همین سر، سر ِ خود را بدهم

 

دید ما تشنه یِ آبیم خودش آب نخورد

خواست تا دیده یِ آب آور خود را بدهم

 

به دلم آمده یک وقت خجالت نکشم

پایِ لطفش نفس ِ آخر خود را بدهم

 

********************

 

اشعار شب سوم – سعید خرازی

 

در سن سه سالگی ز جان سیر شدم

از پای پُر از آبله دلگیر شدم

 

از بسکه مزاحمت فراهم کردم

شرمنده ام عمه دست و پا گیر شدم

 

گفتی که پدر مسافرت رفته و من

صد بار دگر دوباره پیگیر شدم

 

من بی تو چگونه از زمین برخیزم

باید کمکم کنی ٬ زمین گیر شدم

 

یک موی سیاه بین گیسویم نیست

سنی نگذشته از من و پیر شدم

 

از نَسل علی بودنِ من باعث شد

در طیِّ سفر بسته به زنجیر شدم

 

********************

 

اشعار شب سوم – کاظم بهمنی

 

دختر لحظه ی غم بغض مرا می ماند

گرچه خود می شکند ناله رها می ماند

 

دختر لحظه ی غم «ساعت» عمرش خالیست

زود می ریزد و یک کوه بلا می ماند

 

دختر لحظه ی غم لحظه ی بعدش مرگ است

آن زمانی که فقط خاطره ها می ماند

 

شبی از قافله جا ماند و به مادر پیوست

به پدر می رسد و قافله جا می ماند

 

بعد او چون همه از یاد غمش ترسیدند

از مقاتل سندش گاه جدا می ماند

 

دختر لحظه ی غم این غزل کوچک و ناب

برگی از دفتر شعر است که تا می ماند

 

طرز عاشق شدنش را به کسی یاد نداد

دهن عشق از این حادثه وا می ماند

 

********************

 

اشعار شب سوم – رضا جعفری

 

بعد از سلام و تعارف وعرض ارادتی

تو محشری تو حرف نداری قیامتی

 

اینجا که نیست هیچ ملالی بدون تو

غیر از نفس کشیدن رنج سلامتی

 

روز خوشی نداشتم و سخت خسته ام

این لحظه هم بدست نیامد براحتی

 

تو غیرتت اجازه نمی داد بین جمع

بر دامنم بخوابی و من هم خجالتی

 

حالا که وقت هست برای سبک شدن

بابا،مزاحمم شده این درد لعنتی

 

پس من کجا برای شما درد دل کنم

اینجا خرابه است،نه مسجد، نه هیئتی

 

اینجا که صبح از افق شام می دمد

خورشید بی تشعشعی و بی هویتی

 

این چند روزه دائما اینجا نزول داشت

بارانی از کبودی گل های صورتی

 

از دامن مؤنثشان رقص میچکید

در مردم مذکرشان نیست غیرتی

 

امشب که جلوه های تورا میهمان شدم

دعوت شدم به صرف غذاهای حضرتی

 

امشب شب وصال خدا و رقیه است

بابا تو هم به دیدن این عشق دعوتی

 

********************

 

اشعار شب سوم – علی اکبر لطیفیان

 

بابا سرم تنم کمرم پهلویم پرم

یکی دوتا که نیست کبودی پیکرم

 

بیش از همین مخواه وگرنه به جان تو

باید همین کنار تو تا صبح بشمرم

 

از تو چه مانده است؟ بگویم که ای پدر

از من چه مانده است؟ بگویی که دخترم

 

اندازه ی لب تو لبم شد ترک ترک

اندازه ی سر تو گرفتار شد سرم

 

از تو نمانده است به جز عکس مبهمت

از من نمانده است به جز عکس مادرم

 

از تو سوال میکنم انگشترت کجاست؟

که تو سوال میکنی از حال معجرم

 

دیدم چگونه سرت را به طشت زد

حق میدهی بمیرم و طاقت نیاورم

 

مرد کنیز زاده ای از ما کنیز خواست

بیچاره خواهر تو و بیچاره خواهرم

 

مرهم به درد این همه زخمی نمیخورد

بابا سرم تنم کمرم پهلویم پرم

 

********************

 

اشعار شب سوم – علی اکبر لطیفیان

 

طفل ویرانه شدن زار شدن هم دارد

قد خم دست به دیوار شدن هم دارد

 

تا صدای لبت آمد لبم از خواب پرید

سر تو ارزش بیدار شدن هم دارد

 

عقب افتادن این چند شب از عاطفه ات

این همه بوسه بدهکار شدن هم دارد

 

بی سبب نیست که با دست به دنبال توام

چشم خون لخته شده تار شدن هم دارد

 

دخترت نیستم از طشت رهایت نکنم

دختر شاه فداکار شدن هم دارد

 

معجری را که تو از مکه خریدی بردند

موی آشفته گرفتار شدن هم دارد

 

********************

 

اشعار شب سوم – علی اکبر لطیفیان

 

در آن سحر ، خرابه هوایش گرفته بود

حتی دل فرشته برایش گرفته بود

 

با آستین پاره ی پیراهن خودش

جبریل را به زیر کسایش گرفته بود

 

زورش نمی رسید کسی را صدا کند

از گریه زیاد ، صدایش گرفته بود

 

از ابتدای شب که خودش را به خواب زد

معلوم بود آنکه دعایش گرفته بود

 

حتما نزول می کند آیات تازه ای

با چله ای که بین حرایش گرفته بود

 

مشغول ذکر نافله اش شد ، ولی کجاست؟

آن چادری که عمه برایش گرفته بود

 

********************

 

اشعار شب سوم – محمد رسولی

 

زود می پیچد به هر سو بوی موی سوخته

بر مشامم می رسد هر لحظه بوی سوخته

 

ردّی از سیلی نمی ماند به روی آفتاب

محو می گردد کبودی های روی سوخته

 

آبله سر وا کند می سوزد از هر قطره آب

کار آتش می کند آب وضوی سوخته

 

سعی بیجا می کند وضع گره را کورتر

دست شانه می کَند از ریشه موی سوخته

 

دامن آتش گرفته سخت می چسبد به تن

دردسر ساز است دفن و شستشوی سوخته

 

سوخت لبهایت شبیه موی و رویت نیمه شب

تا گرفتی بوسه ای از آن گلوی سوخته

 

********************

 

اشعار شب سوم – علی اکبر لطیفیان

 

برگ و برت دست کسی برگ و برم دست کسی

بال و پرت دست کسی بال و پرم دست کسی

 

خیرات کردن مال من خیرات کردن مال تو

انگشترت دست کسی انگشترم مال کسی

 

نه موی تو شانه شود نه موی من شانه شود

موی سرت دست کسی موی سرم دست کسی

 

بابا گرفتارت شدم از دو طرف غارت شدم

آن زیورم دست کسی این زیورم دست کسی

 

رختت به دست حرمله رختم به دست حرمله

پیراهنت دست کسی و معجرم دست کسی

 

********************

 

اشعار شب سوم – پانته آ صفایی

 

هم بازیانم نیستند، امشب کنار بسترم

قاسم، عمو عبّاس، عبدالله، داداش اکبرم

 

یادت می آید من چقدر آسوده می خوابیدم آن

شبها که می خندید در گهواره ی خود اصغرم؟

 

امشب ولی بدخوابم و هی خواب می بینم چهل

اسب بزرگ سرخ مو رد می شوند از پیکرم

 

بر گونه ام جای چهار انگشت می سوزد عمو!

زخم است، تاول تاول است انگشتهای لاغرم

 

بابا! برای من نخر آن گوشوار نقره را

حالا که هی خون می چکد از گوشهای خواهرم

 

بابا لبش را بسته و دیگر نمی بوسد مرا

دیگر نمی گوید به من «شیرین زبانم، دخترم»

 

من دختر خوبی شدم آرام می خوابم فقط

امشب نمی دانم چرا هی درد می گیرد سرم

 

*********************

 

اشعار شب سوم

 

من وسحر ،من وعمه من و سر پدرم

چه خواندنی شده امشب کتاب مختصرم

 

سلام تازه ز راه آمده کجا بودی

نشسته برسر و رویت غبار، همسفرم

 

همیشه در پی خورشید ماه می آید

کجاست سوره ی والشمس من سرقمرم

 

شکست اگر زفراق برادرت کمرت

شکسته درغم شش ماهه ی حرم کمرم

 

هزار و نهصد و پنجاه زخم بربدنت

هزار و نهصد وپنجاه داغ برجگرم

 

لبی نمانده برایت که بوسه ای بزنم

سری نمانده برایت که گیرمش به برم

 

ازآن شبی که مرا زجر زجر داد و کشید

نه دست من به کمر میرسد نه موی سرم

 

تنم سبک شده وگوش من شده سنگین

به ضربه ای همه جا تیره گشته درنظرم

 

نه موی شانه کشیده نه صورتی سالم

چنین شکسته بیا پیش مادرت مَبَرم

**

اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

 

********************

 

اشعار شب سوم

 

آنقدر ازدل ناله بی پروا کشیدم

آخر سرت را نیمه شب اینجا کشیدم

 

تا شام هرمنزل شما را می شناسند

ازبس که روی خاک عکست را کشیدم

 

پیشانی و پلک و لب و گونه همه زخم

با این همه عکس تو را زیبا کشیدم

 

هر بار که یاد ازعمو کردم نشستم

یک مشک پاره برلب دریا کشیدم

 

زخمی شده دیگر سرانگشتان دستم

ازبس که از پا خار در صحرا کشیدم

 

من را ببر این چند روزی که نبودی

اندازه ی یک عمر از دنیا کشیدم

**

اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

***********

 

اشعار شب سوم – وحید محمدی

 

از رنج های این سفر پر بلا بگو

از غصّه های بی حد و بی انتها بگو

 

تا بیشتر صدای تو را بشنوم پدر

تو خاطرات کلّ سه سال مرا بگو

 

اصلاً به من اجازه ی صحبت نمی دهد

این زخم های روی لبم ، پس شما بگو

 

من از غروب رفتن تو حرف می زنم

تو از طلوع بر نوک آن نیزه ها بگو

 

من از حرامیان و حرم دم نمی زنم

امّا تو از سری که شده از قفا . . . بگو

 

بابا دلم برای عمو تنگ می شود

از دست مهربان ز پیکر جدا بگو

 

با دیدن قدم چو دلت بی هوا شکست

از قامت کمانی خیرالنسا بگو

 

جرمم چه بود داغ یتیمی به من زدند

کاری نکرده دخترکت پس چرا ؟ بگو

 

امشب خدا کند که بمیرم برای تو

امّن یجیب را به قبول دعا بگو

 

********************

 

اشعار شب سوم – سید محمد جواد شرافت

 

رفتیّ و با غم همسفر ماندم در این راه

گاه از غریبی سوختم گاه از یتیمی

گفتم غریبی، نه غریبی چاره دارد

آه از یتیمی ای پدر، آه از یتیمی

*

من بودم و غم، روز روشن، شهر کوفه

روی تو را بر نیزه دیدم، دیدم از دور

در بین جمعیت تو را گم کردم اما

با هر نگاه خود تو را بوسیدم از دور

*

من بودم و تو، نیمه شب، دروازه ی شام

در چشم من دردی و در چشم تو دردی

من گریه کردم، گریه کردم، گریه کردم

تو گریه کردی، گریه کردی، گریه کردی

*

در این زمانه سرگذشت ما یکی بود

ای آشنای چشم های خسته ی من

زخمی که چوب خیزران زد بر لب تو

خار مغیلان زد به پای خسته ی من

*

ای لاله من نیلوفرم، عمه بنفشه

دنیا ندیده مثل این ویرانه باغی

بابا شما چیزی نپرس از گوشواره

من هم از انگشتر نمی گیرم سراغی

 

********************

 

اشعار شب سوم – رضا جعفری

 

قرار بود که یک ابر بی قرار شود

در آسمان بوزد مدتی بخار شود

 

سه سال بعد بیاید سه بار پی در پی

ببارد و برود، کوه، نو نوار شود

 

و زندگی بکند مثل این همه دختر

و عقد دائم یک مرد خواستگار شود

 

قرار بود همین دامنی که می بینید

بجای اینکه بسوزد و پر غبار شود

 

فقط برای لباس عروسی اش باشد

نه که کفن شود و زینت مزار شود

 

و در ادامه ی سیر تکاملی خودش

الهه ی حرم رب روزگار شود

 

قرار بود، ولی نه بداء حاصل شد

که او عروسک زنجیر نابکار شود

 

خدا نخواست عروسی کند بزرگ شود

خدا نخواست که خانوم خانه دار شود

 

********************

 

اشعار شب سوم – علیرضا لک

 

زرد و کبود و سرخ شد امّا هنوز هم

دارد عزای دیدن بابا هنوز هم

 

تا تاول دوباره ای از راه می رسد

با گریه آه می کشد آن را هنوز هم

 

آهسته بغض می کند و خیس می شود…

… زخم کبود گونه اش: «آیا هنوز هم

 

مهمان چوبدستی شهر جسارتی

من مانده ام به حسرت لبها هنوز هم»

 

من درد های روسری ام را نگفته ام

با چشمهای غیرت سقّا هنوز هم

 

از صحبت کنیزی مان گریه می کنم

می لرزم از خجالتش حتّی هنوز هم

 

مُحرم شدم، طواف کنم، بوسه ها زنم

آنجا که هست کعبه ی دلها هنوز هم

 

دلتنگ بود و رفت و نگفتید خوب شد

گوش بدون زینت او یا هنوزم هم…؟!

 

*********************

 

اشعار شب سوم – حسین رستمی

 

مخواه دخترکت از تو بی خبر باشد

بدون من به سفر می روی پدر، باشد

 

میان راه دلت تنگ شد خبر دارم

که آمدی تو به دنبال هم سفر باشد

 

‏قبول بازی گنجشک پر که یادت هست

به شرط آنکه به جایش رقیه پر باشد

 

تنور خانه گمانم هنوز روشن بود

و گرنه موی تو باید بلندتر باشد

 

عمو که رفت پدر لااقل نمی رفتی

برای عمه ی تنهام یک نفر باشد

 

مرا زدند ولی عمه بازویش زخم است

برای من دلت آمد که او سپر باشد؟

 

کلاغ ها همه رفتند خانه پس حالا

رسیده نوبتش این قصه هم به سر باشد

 

********************

 

اشعار شب سوم – جواد حیدری

 

بابا بیا و دور و برم را نگاه کن

ویرانه ای که گشته حرم را نگاه کن

 

گرمی شانه های تو یادم نرفته است

سنگی که هست زیر سرم را نگاه کن

 

امشب بیا زیارت مادر نه دخترت

از او رخ کبوترم را نگاه کن

 

من وارث شکسته ترین بازویم پدر

بر بازوی سه ساله، ورم را نگاه کن

 

گویا تنم به زیر سم اسب رفته است

در هم شکسته بال و پرم را نگاه کن

 

من مثل تو ز داغ برادر شکسته ام

خم گشته است این کمرم را نگاه کن

 

محشر شده که کودک تو پیر گشته است

یکسر سفید موی سرم را نگاه کن

 

چوب یزید را به سرش خورد می کنم

چون صبح می شود اثرم را نگاه کن

 

********************

 

اشعار شب سوم – سید محمد جوادی

 

خرابه است و شب و سینه ای که پُر درد است

به عکس روز گذشته هوا عجب سرد است

 

ستاره ها همه از حال من خبر دارند

به قلب کوچک من آسمانی از درد است

 

گل بهشت حسینم ز بس نخوردم آب

خزان به دیدنم آمد که چهره ام زرد است

 

به پیش ضربت دشمن سپر برایم شد

قسم به جان عمویم که عمه ام مرد است

 

نسیم می وزد و صورتم چه میسوزد

خدا کند که بمیرد سرم چه آورده است

 

********************

 

اشعار شب سوم – مصطفی متولی

 

با غم که هم مسیر شدم در سه سالگی

از غصه ناگزیر شدم در سه سالگی

 

گفتم به تن که آب شود از گرسنگی

از جان خود که سیر شدم در سه سالگی

 

من پای عشق تو کمرم تا شد ای پدر

این شد که سر به زیر شدم در سه سالگی

 

غصه نخور فدای سرت گر سرم شکست

یا که اگر اسیر شدم در سه سالگی

 

هی داغ روی داغ و هی زخم پشت زخم

بعد از تو زود پیر شدم در سه سالگی

 

گر چه نرفته ام به کنیزی ولی عجیب

کوچک شدم حقیر شدم در سه سالگی

 

من فکر می کنم که همه فکر می کنند

خیلی بهانه گیر شدم در سه سالگی

 

********************

 

اشعار شب سوم – حمید رمی

 

نامی شدی ، روی لب اینیّ و آنی

یا شایدم بابای از ما بهترانی

 

بدجور سیلی خورده ام این چند روزه

خوردم، ولی حتی دریغ از تکّه نانی

 

من که توان راه رفتن هم ندارم

حالا سوال من، تو آیا می توانی ؟

 

ای وای یادم رفت، تو که پا نداری

یک سر، نه دستیّ و نه حتی استخوانی

 

جای تو خیلی بهتر از اینجاست بابا

با اکبرت در انتهای آسمانی

 

یا با عمو پیش امیرالمومنینی

یا پیش زهرا در بهشت بیکرانی

 

بابا سلامت را به عمّه می رسانم

بابا سلامم را به مادر می رسانی؟

 

من مانده ام با روزگار سرد تقدیر

با این همه نامردمی، نامهربانی

 

شاید نیاوردی به جا این دخترت را

یا شایدم بابای از ما بهترانی

 

********************

 

اشعار شب سوم – جواد حیدری

 

با خنده ی خود صفای دلها می شد

آرامش ِ خاندانِ طاها می شد

 

حنانه ترین دختر این کاشانه

در کودکی اش مادر ِبابا می شد

 

در جمع برادران خود تا میرفت

لیلیِ دل عترت لیلا می شد

 

با لهجه ی شیرین خودش تا میگفت

بابا بابا بابا غوغا می شد

 

در پیش نگاه عمه و بابایش

هر لحظه شبیه تر به زهرا می شد

 

وقتی که به دیدن عمویش میرفت

عباس به احترام او پا می شد

 

پایش روی خاک قبل از آنکه برسد

زیر قدمش بال ملک وا می شد

 

مأمور نبود ورنه گر میفرمود

تا کوفه تمام دشت دریا می شد

 

صد حیف نشد بماند و رشد کند

میماند اگر زینب کبری می شد

 

********************

 

اشعار شب سوم – محمد فردوسی

 

هر شب دم سحر جگرم درد می کند

از ماتم تو ای پدرم! درد می کند

 

از بس که انتظار کشیدم به راه تو

این دیدگان منتظرم درد می کند

 

بابا نبوده ای که ببینی چه می کشم

از ضرب تازیانه پرم درد می کند

 

هر کس رسید و نذر خودش را ادا نمود!

یعنی ز پای تا به سرم درد می کند

 

لب های من شبیه لبت چاک خورده است

خواهم که نام تو ببرم درد می کند

 

حقّم نبوده موی سرم را کشیده اند

این گیسوان مختصرم درد می کند

 

این درد چشم ارثیه ی مادری ماست

از سوز گریه چشم ترم درد می کند

 

از بس که بی هوا به زمین خوردم ای پدر

مانند مادرت کمرم درد می کند

 

********************

 

اشعار شب سوم – خلیل عمرانی

 

امشب سری به گوشه ی ویرانه می زنی ؟

گاهی دراین سکوت اسیرانه می زنی ؟

 

ای روشنای دیده ی دلهای تیره بخت

امشب سری به خانه ی پروانه می زنی

 

یک لحظه تاغریب دلم حس می کند تو را

دستی دراین غروب غریبانه می زنی

 

درموج گریه ازنفس افتاد دخترت

با دست مرگ یک دونفس چانه می زنی

 

گیسوی کودکانه ام آشفته وقت مرگ

موی مرا برای سفرشانه می زنی ؟

 

بابا! دلم برای تو یک ذره شد بگو

سر می زنی به دخترخود یا نمی زنی ؟

 

********************

 

اشعار شب سوم – وحید قاسمی

 

افسری با دست ِ سنگینش حوالی غروب

زیرپلکم یک کبودستان بنفشه کاشته

می کشانم خویش را برخاک ِ صحرا ای پدر

استخوان ساق ِ پای ِ من ترک برداشته

**

چکمه ای بی رحم تا چشم عمو را دوردید

بی هوا آمد سرطفل یتیمت داد زد

تازه فهمیدم چرا مادربزرگم زود مُرد!

عمه ام با لحن زهرا کربلا فریاد زد

**

سیلی وسوزعطش سوی دو چشمم را گرفت

پنجه ی بغضی گلویم را فشرده ای پدر

کاملاً واضح نمی بینم، ولی انگار که

چادر هر دختری را باد برده ای پدر

 

********************

 

اشعار شب سوم – سید محمد جوادی

 

اگرچه زخمی ام امّا کبوترم بابا

در آسمان نگاه تو می پرم بابا

 

چقدر ناز مرا می کشیدی و حالا

تو ناز می کنی و من که می خرم بابا

 

زبان گشا و بگو آنچه را که می پرسم

بگو عزیز دلم از برادرم بابا

 

بگو که حلق علی را چگونه پاشیدند

بگو برای من از او که خواهرم بابا

 

فدایت ای سر خونین دو چشم را وا کن

ببین زمانه چه آورده بر سرم بابا

 

ببین هجوم خزان را به گلشن رویم

گلم ولی به خدا زرد و پرپرم بابا

 

اگرچه لاغرم امّا عجیب خوشحالم

برای پر زدن امشب سبک ترم بابا

 

بیا ز خاک خرابه به آسمان بپریم

آگرچه زخمی ام امّا کبوترم بابا

 

**************

 

اشعار شب سوم محرم – روضه حضرت رقیه(س) – علی اکبر لطیفیان

 

تو را آورده ام اینجا که مهمان خودم باشی

شب آخر روی زلف پریشان خودم باشی

 

من ازتاریکی شب های این ویرانه می ترسم

تو را آورده ام خورشید تابان خودم باشی

 

فراقت گرچه نابینام کرده بازمی ارزد

که یوسف باشی و در راه کنعان خودم باشی

 

پدرنزدیک بود امشب کنیزخانه ای باشم

به توحق می دهم پاره گریبان خودم باشی

 

اگرچه عمه دلتنگ است اما عمه هم راضی ست

که تو این چند ساعت را به دامان خودم باشی

 

ازاین پنجاه سال تو سه سالش قسمت ما شد

یک امشب را نمیخواهی پدرجانِ خودم باشی

 

سرت افتاد و دستی از محاسن ها بلندت کرد

بیا خب میهمان کنج ویران خودم باشی

 

سرت را وقت قرآن خواندنت برطشت کوبیدند

تو باید بعد از این قاری قرآن خودم باشی

 

کنار تو که از انگشتر و خلخال صحبت کرد

فقط می خواستم امشب پریشان خودم باشی

 

اگرچه این لبی که ریخته بوسیدنش سخت است

تقلامی کنم یک بوسه مهمان خودم باشی

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – روضه حضرت رقیه(س) – محمد فردوسی

 

از شوق دیدار تو بابا پر گرفتم

یعنی که جان تازه در پیکر گرفتم

 

چشم انتظار دیدن روی تو بودم

شکر خدا رأس تو را در بر گرفتم

 

حرفی نگفته در میان سینه دارم

بغضم شکست و روضه را از سر گرفتم …

 

…وقتی که با صورت زمین خوردم ز ناقه

دردی شبیه پهلوی مادر گرفتم

 

از ضرب آن سیلی که نور دیده ام بُرد

در صورتم یک شاخه نیلوفر گرفتم

 

چادر نمازم را به زور از من گرفتند

حالا به جایش آستین بر سر گرفتم …

 

… از کنج این ویرانه تا معراج رفتم

وقتی که بوسه از رگ حنجر گرفتم

 

فهمیده ام کنج تنور خانه بودی

بیخود نشد که بوی خاکستر گرفتم …

 

… انگشتری زیبا برایت می خرم من

وقتی ز دست ساربان زیور گرفتم …

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – حسن لطفی

 

اینجا که زخم از درِ هر خانه میزنند

اینجا که بند بر پَر پروانه میزنند

 

خون میچکد ز گوشه چشمان خاکی ات

وقتی که پلک های غریبانه میزنند

 

با گوشواره های خودم ناز میکنند

این دختران که سنگ به ویرانه میزنند

 

مویی نمانده تا که ببافی هزار شکر

مویی نمانده باز چرا شانه میزنند

 

دستی بکش به زبری رویم که حق دهی

نامردهای شام چه مردانه میزنند

 

دستم برای لمس لبت هم تکان نخورد

از بس که تازیانه بر این شانه میزنند

 

حتماً عمو نبود که با گریه عمه گفت:

دارند حرف تو در خانه میزنند

 

*********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – حبیب نیازی

 

بابا بیا کبوتر بی بال و پر شدم

بی آب و دانه مانده ام و مختصر شدم

 

تغییر طرح صورت من بی دلیل نیست

از بس شبــیه فاطمه بودم نظر شــدم

 

زانو بغل نمودن من ناز کردن اســت

از بوسه ی سکینه و تو باخبر شدم

 

دستی کشیده ای به سر و روی او ولی

من با سرت به روی سنان همسفر شدم

 

جان می کَنم، قدم بزنم می خورم زمین

بی دست و پا ز شدت درد کمر شدم

 

امشب بیا و دخترکت را قبول کُن

وقــتی برای قافــله ای درد سر شدم

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – علی ناظمی

 

از بوی سیب سرخ طبق مرده جان گرفت

زخمی ترین یتیم خرابه توان گرفت

 

باران چشم های رقیه شروع شد

از بس که گریه کرد دل آسمان گرفت

 

ترفند گریه هاش به داد پدر رسید

سر را ز دست بی ادب خیزران گرفت

 

روپوش را ز روی طبق تا کنار زد

لب را که دید طفلک لکنت زبان گرفت

 

بابا …یکی دو بار بریده بریده گفت

با هر نفس نفس که یکی در میان گرفت

 

می گفت گوشواره فدای سرت ولی

دیدم عقیق دست تو را ساربان گرفت

 

حالا گرسنگی به سراغم که آمده

آغوشم از محاسن تو بوی نان گرفت

 

آخر طلوع داغ تو کنج تنور بود

در شام زخم های تو خورشیدمان گرفت

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم – روضه حضرت رقیه(س) – علی اکبر لطیفیان

 

از درد بی حساب سرم را گرفته ام

با اشک، زخم بال و پرم را گرفته ام

 

از صبح تا غروب نشسته ام یکی یکی

این خارهای موی سرم را گرفته ام

 

دردم زیاد بود طبیبم جواب کرد

یعنی اجازه سفرم را گرفته ام

 

مانند من ز ناقه نیفتاده هیچکس

اینجا فقط منم کمرم را گرفته ام

 

آیینه نیست تا که ببینم جمال خویش

در چشمهای تو خبرم را گرفته ام

 

تصمیم من گرفته شده پس مرا ببر

امروز از خودم نظرم را گرفته ام

 

خوشحال بودنم ز سر اتفاق نیست

از دست این و آن پدرم را گرفته ام

 

امشب به رسم ام ابیهایی ای پدر

از دست گرگها پسرم را گرفته ام

 

خیلی تلاش کرده ام از دست بچه ها

این چند موی مختصرم را گرفته ام

 

این شهر را به پای تو ویرانه میکنم

مثل خلیل ها تبرم را گرفته ام

 

*********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – قاسم نعمتی

 

دختر اگر یتیم شود پیر میشود

از زندگی بدون پدر سیر میشود

 

هم سن و سالها همه او رانشان دهند

دل نازک است دختر ودلگیر میشود

 

باشد شبیه مادر خود نافذالکلام

این شهرباصدای او،تسخیرمیشود

 

فریادهای یا ابتایش چو فاطمه

در سرزمین کفر چو تکبیر میشود

 

وقتی که گیسوان سری پنجه می خورد

هرتاب آن چوحلقه زنجیر میشود

 

اصلاً رقیه نه ؛به خدا مرد ؛بی هوا

با یک شتاب ضربه زمین گیرمیشود

 

هرگزکسی نگفت گلویش کبودشد

اینجاست روضه صاحب تصویر میشود

 

دشمن به او نگاه خریدار می کند

خوب شاهزاده بوده و تحقیر میشود

 

فرزندخارجیست کفن احتیاج نیست

بیهوده نیست این همه تکفیرمیشود

 

دادندجای غسل تیمم تنش….چرا؟

خون از شکاف زخم سرازیرمیشود

 

پایش به سوی قبله کشید و به نازگفت:

امشب اگر نیایی پدر دیر میشود

 

********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – مصطفی متولی

 

این همه درد دلم چشم تری میخواهد

آتش سینه ام امشب جگری میخواهد

 

قصه های شب یلدای فراق من و تو

تا که پایان بپذیرد سحری میخواهد

 

باز خاکسترم از شوق تو پروانه شده

شمع من شعله تو بال و پری میخواهد

 

مگر احوال دلم با تو به سامان برسد

سینه آرام ندارد که سری میخواهد

 

دخترت را چه شد اینبار نبردی بابا؟

هر سفر قاعدتاً همسفری میخواهد

 

حال من حال یتیمی است که هر شب تا صبح

دامن عمه گرفته پدری میخواهد

 

خون پیشانی تو آتش این دل شده است

لاله تا داغ ببیند شرری میخواهد

 

نکند بازهم این زخم دهن باز کند

لب تو بوسه آهسته تری میخواهد

 

چادرم سوخته فکر کفنم باش پدر

قامتم پوشش نوع دگری میخواهد

 

این شب آخری ای کاش عمو پیشم بود

شام تاریک خرابه قمری میخواهد

 

********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – مصطفی متولی

 

آن شب سپهر دیده او پر پر ستاره بود

داغ نهفته در جگرش بی شماره بود

 

در قاب خون گرفته چشمان خسته اش

عکس سر بریده و یک حلق پاره بود

 

شیرین و تلخ ، خاطره های سه سال پیش

این سر نبود بین طبق یادواره بود

 

طفلک تمام درد تنش را زیاد برد

حرفی نداشت عاشق و گرم نظاره بود

 

با دست خسته معجر خود را کنار زد

حتی کلام و درد دلش با اشاره بود

 

زخم نهان به روسری اش را عیان نمود

انگار جای خالی یک گوشواره بود

 

دستش توان نداشت که سر را بغل کند

دستی که وقت خواب علی گاهواره بود

 

در لابلای تاول پاهای کوچکش

هم جای خار هم اثر سنگ خاره بود

 

ناگاه لب گشود و تلاطم شروع شد

دریای حرفهای دلش بی کناره بود

 

کوچک ترین یتیم خرابه شهید شد

اما هنوز حرف دلش نیمه کاره بود

 

*********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – حسن لطفی

 

با این نفس زدن بدنم درد می کند

با هر تپش تمام تنم درد می کند

 

پروانه ام که بال به زنجیر بسته ام

تا انتهای سوختنم درد می کند

 

حالا رسیده ای که مرا با خودت بری ؟

حالا که پای آمدنم درد می کند

 

آرام سر گذار به دوشم که شانه ام

در زیر بار پیرهنم درد می کند

 

می بوسمت دوباره و زخم گلوی تو

با بوسه های دل شکنم درد می کند

 

می بوسمت دوباره و حس می کنی تو هم

با بوسه ای لب و دهنم درد می کند

 

تقصیر باد نیست که آشفته زلف توست

انگشتهای شانه زنم درد می کند

 

*********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – هاشم طوسی

 

بابا نگاه پر شررم درد می کند

قلب حزین و شعله ورم درد می کند

 

از بس برای دیدن تو گریه کرده ام

چشمان خیس و پلک ترم درد می کند

 

از بعد نیزه رفتن رأس عمو ببین

سر تا به پای اهل حرم درد می کند

 

آهسته بوسه گیرم از آن جای خیزران

دانم لبانت ای پدرم درد می کند

 

از کوچه های سنگی کوفه زمن مپرس

آخر هنوز بال و پرم درد میکند

 

با هر نوازشی که زباد صبا رسد

این دسته موی مختصرم درد میکند

 

ناقه بلند بود و نگویم چه شد ولی…

چون فاطمه پدر، کمرم درد می کند

 

بابا ببین شبیه زنی سالخورده ام

دستم، تنم، سرم، جگرم درد می کند

 

مدیون عمه ام که نفس می کشم هنوز

جسم کبود همسفرم درد می کند

 

هر جا که گوشواره ببینم از این به بعد

زخمی دوباره در نظرم درد می کند

 

*********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – نادر حسینی

 

بر تو چه رفته که سر و رویت عوض شده

مویت سپید گشته و مویت عوض شده

 

انگار خیمه های شما سوخته ،عزیز

ای یاس من چقدر تو بویت عوض شده

 

پیداست تشنه بوده ای و گریه کرده ای

آخر ببین صدای گلویت عوض شده

 

خواهر نترس تیر سه شعبه نمی زنند

این روزها مرام عدویت عوض شده

 

اینقدر هم بهانه ی بابا مگیر ،نه

امشب چقدر خلق و خویت عوض شده

 

یک سر برو به علقمه خالی زلطف نیست

ببین چقدر شکل عمویت عوض شده

 

سه ساله که خضاب نکرده است تا کنون

من را ببخش آب وضویت عوض شده

 

ما در خرابه ایم سری هم به ما بزن

امشب گدای هر شب کویت عوض شده

 

*******************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – مصطفی متولی

 

زندگی بی تو در این قافله سخت است پدر

گذر عمر از این مرحله سخت است پدر

 

دخترت تشنه اشک است ولی باور کن

گریه کردن وسط هلهله سخت است پدر

 

روضه خار مغیلان و کف پای یتیم

با دل نازک این آبله سخت است پدر

 

کاش میشد کمی از نیزه بیایی بغلم

بخدا بوسه از این فاصله سخت است پدر

 

تا که چشمم به لبت خورد ترک خورد لبم

با لب پاره برایم گله سخت است پدر

 

عمه دیگر چه کند من که خودم میدانم

زندگی با من کم حوصله سخت است پدر

 

********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – رضا رسول زاده

 

سرت به دامن این شاهزاده افتاده

به دست طفل خرابات باده افتاده

 

کنون که نوبت من شد دو دست کوچک من

کنار رأس تو بی استفاده افتاده

 

بیا سؤال مکن گوشواره ام چه شده

خیال کن که شبی بین جاده افتاده

 

بگو ترک ترک زخم صورتت از چیست؟

مگو به من که کمی خطّ ساده افتاده

 

ز چرخ شِکوه کنم چون به ساربان گفتم

که زیر پای سواره پیاده افتاده

 

جواب داد که ساکت شو خارجی!به رخم…

…ببین که نقش دو دست گشاده افتاده

 

شبیه مادرت اول شهیده ام بابا

گمان کنم به دل خانواده افتاده….

 

*********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – مهدی نظری

 

گفتم عمویم هست او اما کتک زد

هرگاه آمد بر لبم بابا،کتک زد

 

وقتی که افتادم به روی خار وخاشاک

آن نیمه شب حتی مرا صحرا کتک زد

 

مردی رسید و تاکه چشمش برمن افتاد

من را به قصد کشت در آنجا کتک زد

 

هر بارکه می خواست او عقده گشاید

من را کنار نیزه سقا کتک زد

 

آن مردگفتم یا علی کفرش در آمد

من را شبیه حضرت زهرا کتک زد

 

افتاده بودم بر زمین از ضربه ای سخت

بی حال بودم من ولی باپا کتک زد

 

دستان عمه بسته بود و اشک می ریخت

آن بی حیا هر بار من را تا کتک زد

 

اینکه تمام پیکرم سرخ است اوبا……

سیلی،لگد،با کعب نی حتی کتک زذ

 

از بس که لطمه خورده ام از این و از آن

احساس کردم که مرا دنیا کتک زد

 

امروز اگرجانم رسیده برلبانم

مردی مرا از شام عاشورا کتک زد

 

*********************

 

اشعار شب سوم محرم الحرام – روضه حضرت رقیه(س) – سعید توفیقی

 

مثل مهتابم ، و با مهتاب قهرم ای پدر

تا ابــد با مــاه عالم تاب قــهرم ای پدر

 

فکر کن از خستگی پلکم به هم پیچیده است

چند روزی می شود باخواب قهرم ای پدر

 

شوری اشکـم نمک ریزد به زخــم گونه ام

خسته ام ، با دیده ی پر آب قهرم ای پدر

 

دوست مثل گوهر است اما در اینجا کیمیاست

دُرَّم و با گــوهر نایاب قــهرم ای پدر

 

بعد از آنــکه دربیــابانِ تحیّر گـــم شدم

با صدای« دخترک بشتاب» قهرم ای پدر

 

اکثر اعضام مایل به کبــودی می زنــد

عکس رنگی ام ولی با قاب قهرم ای پدر

 

بسکه گوشم درد دارد بعد از آن غارتگری

تا قیــامت با طلای ناب قهرم ای پدر

 

از منِ شانه نشین ، دیگر نمی گیری سراغ

با شما یا حضرت ارباب قهرم ای پدر

 

یاد دارم با لب خشکیــده می رفتی ســفر

بعد از آن روزِ شما با آب قهرم ای پدر

 

از علی اکبر گله مندم ، خداحافظ نگفت

با عمو ، با تو ، وَ با اصحاب قهرم ای پدر

 

اصغر بی شیــر را بردی ســفر اما مرا. . .

بعد از این با اصغر بی تاب قهرم ای پدر

 

تا سحر پای سرت یک ریز هق هق می کنم

یا مــرا امشب ببر ، یا از غــمت دق می کنم

منبع: پایگاه فرهنگی حلما