برخی گناهان مومن را چنان به زمین می‌زند که توان برخاستن از دست می‌رود

 این ایام فرصت خوبی است که از طریق درهایی که حضرت حق برای هر یک از ما قرار داده بتوانیم به دوستی با خداوند متعال دست پیدا کنیم. نباید بگذاریم موانعی که بر اثر غفلت و گناه بر سر راه دوستی با خداوند ایجاد شده، ما را از این مسیر خارج کند. کسی که جویای راه پاکی و طهارت باشد، در مسیر دوستی با خداوند متعال قرار گرفته است. باید سعی کنیم  از طریق باب توبه و استغفار که در این ایام به آن سفارش شده است، بار گناهان خود را سبک کرده تا خود را هر چه بیشتر و بهتر در مسیر دوستی با خداوند قرار دهیم. هدف باید رسیدن به مقام توابین باشد به گونه‌ای که توبه شخص مومن غالب شود. اگرمومن در چنین وضعیتی  قرار گیرد، وارد مسیر دوستی با خداوند شده است.

صلوات بر محمد و آل محمد، پناهگاه کسانی است که جهت کسب عفو الهی راهی برایشان باقی نمانده است. حضرت رضا (علیه السلام) می‌فرمایند: "ذکر صلوات بر محمد و آل محمد کوه گناهان شما را به یکباره از بین می‌برد". گناه و معصیت مومن را چنان بر خاک مذلت می‌نشاند که دیگر توان بلند شدن را نخواهد داشت. گناه انسان را زمین گیر می‌کند.

حضرت امام سجاد (علیه السلام) می‌فرمایند: "می‌خواهم چنان مرا بلند کنی و از این وضع بدی که در آن قرار گرفته ام نجات دهی که مثالی باشم برای دیگران." جرم و گناه به مانند یک ورطه تو را به سمت خود می‌کشد. اگر کسی دست تو را در این شرایط نگیرد و تو را از این وضعیت نجات ندهد نابودی تو حتمی خواهد بود. ارتکاب و تنوع گناه به مانند گیر افتادن در ورطات است که هر چه بیشتر پیش می‌روی بیشتر در آن فرو می‌روی. ذکر صلوت بیانگر این است که تو می‌فهمی که چه کسی می‌تواند تو را از این ورطه و یا ورطات نجات دهد. ائمه (علیهمالسلام) از خداوند متعال برای این کار وکالت و ماموریت دارند.

 خطر فرو رفتن در ورطه و یا ورطات گناه، هنگامی است که شما به ظاهر  آن نگاه می‌کنید و می‌بینید که آرام است. اما هنگامی که پا در آن می‌گذارید قدرت گناه به اندازه‌ای است که شما را به درون خود می‌کشد. ما نمی‌فهمیم گناه چه معنایی دارد. بعضی از گناهان چنان انسان را به زمین می‌زنند که دیگر امکان بلند شدن وجود ندارد، زیرا که سنگینی گناه همچنان بر سر ما سنگینی می‌کند. علاوه بر زمین خوردن آبروی فرد گناهکار هم از بین  می‌رود. تصور غلطی که شیطان برای انسان از گناه ایجاد می‌کند به مانند همان ظاهر آرام و بی‌خطر ورطه آرام است. هنگامی انسان می‌فهمد که در چه شرایطی گرفتار شده، که شروع به عجز و ناله کرده و از همه طلب کمک و امداد می‌کند. هنگامی که به این حد برسی به تو کمک خواهد شد. نتیجه این دست‌گیری و امداد این است که انسان از خشم خداوند نجات پیدا کرده و با رحمت و عفو خداوند بخشیده می‌شود.

عدل خداوند این است که فرد خاطی و گناهکار باید به عقوبت گناه خود گرفتار شود. اما صنع که عنایت خاص خداوند است و به معنای برخورد شیرین همراه با محبت و عاطفه است، ما را از این عدل و خشم نجات خواهد داد. در ادامه خطبه 39 امام سجاد(علیه السلام) می‌فرمایند:"اگر که عدل تو مرا گرفتار کند و گریبان مرا بگیرد چیزی برای من باقی نخواهد گذاشت. صنع تو باید باشد و مرا از وثاق تو رها کرده و دوباره بسازد. مظهر صنع خداوند علی ابن ابیطالب(ع) است. تنها او است که می‌تواند ما را از این وثاق نجات دهد. امام عصر(عج) می‌فرمایند: "ما همگی(ائمه اطهار) دست پرورده‌های مخصوص مربی خود حضرت علی(علیه السلام) هستیم و مابقی دست پرورده‌های ما خواهند بود." هر کس می‌خواهد لطف صنع ائمه شامل حالش شود، باید خودش را به آنها برساند، تا دست او به جهت کمک و امداد گرفته شود.

 امام سجاد(ع) در ادامه می‌فرمایند: "اگر این لطف و صنع شامل حال من شود و مرا از این ورطه گناه نجات دهد، برای کسی این کار انجام شده است که به هیچ وجه خود را مستحق چنین بخشش و عفوی نمی‌داند. اگر با من چنین شود هیچگاه انکار نخواهم کرد که مستحق عقوبت و عذاب خداوند بوده‌ام. توقع من از جایی آغاز شده که خداوند پیغمبر خود را به من معرفی کرده و نیز از آنجایی که علی(ع) و فاطمه (س) و دیگر ائمه (ع) را به من معرفی کرده است.

/م118