سروده‌ای از آیت‌الله صافی گلپایگانی به مناسبت مبعث

از مبعـث رسـول، جهــان  زیب و فر گــرفت

دَهـر کهــن جــوان شد و عُمــر دگـر گــرفت

 

مبعــوث شد ز ســـوى خـــــدا آن پَیمبــــرى

کــاوازه‌ی هدایــتِ او بحـــر و بـــرّ گـــرفت

 

عهد جهــالت و ستـــم و خـودسـرى گــذشـت

نور کمــال و علـم، زمین سر به سر گــرفت

 

آزاد شـــد بـشــر ز خـــرافات کـفــر و شـرک

سوى رقــاء و رشـد، شتابــان سفــر گــرفت

 

نومیـــد گـشتـه بـــود اگـر از نجــات خــویش

نـخـــل امـیـــدوارى او بــرگ و بــر گــرفـت

 

در حـادثـات سخــت و دفـاع از حقوق خویش

از قــوّت عـقـیـــده بـه یــزدان سـپــر گــرفت

 

نــازم بـه امـتــى که ز اخـــلاص و مـعـــرفت

بــرنـامــه‌ی حـیـــات ز خـیــرالبشــر گــرفت

 

«لـطـفــى» ز خــاک مـقــدم خــدّام مـصـطفــى

بـا افـتـخــار ســرمـه و کحــل بصـــر گــرفت

 

رست از عذاب و جست مکان در بهشت عدن

انــدر پـنــاه آل، هــر آن کــس مـقــرّ گــرفـت

 

هـر کــس نـه راه احـمـد و آل عـلــى گــرفـت

راه خـطــا و مـهـلـکـه و شــور و شر گــرفت