وی افزود: امام مجتبی(ع) بارها اموال و داراییهای خود را در راه خدا بذل و بخشش نمود و هر کس که به محضر آن حضرت می رسید و نیازی داشت دست خالی بر نمی گشت. به سبب این دست باز و دهنده فراوانی که حضرت در زندگی پربار خود به ظهور رسانده بود آن وجود مقدس را کریم اهل بیت(ع) نام نهادند. البته باز تأکید می کنم که همه امامان بزرگوار ما کریمند؛ منتها این خصلت در زندگی امام مجتبی(ع) بیش از سایر صفات به چشم آمده و لذا کریم بودن صفت خاصی برای امام مجتبی(ع) بوده است.
این استاد دانشگاه جامع امام حسین(ع) در مورد اینکه مهمترین رویدادهای تاریخی دوران کودکی امام حسن(ع) در زمان حیات پیامبر چه بود هم بیان داشت: امام حسن (ع) به عنوان ریحانة النبی(ص) یعنی گل خوش بوی پیامبر(ص) شناخته می شوند؛ همچنین پیامبر فرمودند: "یا الحسن والحسین ریحانتان من هذه الا‌مه": امام حسن و امام حسین (ع) دو گل خوشبوی من از امتم هستند. این دو امام بسیار مورد علاقه و توجه پیامبر عظیم و الشأن ما بودند؛ به گونه ای که آن حضرت نمی توانست کوچکترین ناراحتی آنها را تحمل کند. داستانهای متعدد داریم از اینکه پیامبر(ص) این دو نواده عزیز خود را بارها در مسجد بر روی پای خود بر فراز منبر می نشاند.
مورخ و پژوهشگر تاریخ اسلام تصریح کرد: پیامبر این دو امام را مورد تفقد خود قرار می داد و به حدی برای ایشان تحمل ناراحتی این دو امام سخت بود که پیامبر بر فراز منبر نشسته بود و بیرون از مسجد را می دید و مردم رو به پیامبر در داخل مسجد نشسته بودند پیامبر دید که این دو نواده اش دوان دوان به سوی مسجد می آیند و زمین می خورند و بر می خیزند و دوباره لباسشان گیر می کند و به زمین می خورند نتوانستند تحمل کنند خطبه را قطع کردند و به سمت این دو برادر رفتند و لباس آنها را تکان دادند و هر دو را در آغوش گرفتند و بالای منبر بردند و روی پای خودشان نشاندند و فرمودند من نمی توانم اندک ناراحتی این دو فرزندم را تحمل کنم.
رجبی دوانی عنوان کرد: پیامبر(ص) تجلیلهای فراوانی از این دو ذات مقدس داشتند. همچنین فرمودند: "الحسن و الحسين سيدا شباب اهل الجنة"و یکی دیگر "الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا" این احادیث نمونه ای از تعابیری است که پیامبر درباره امام حسن(ع) و امام حسین(ع) به کار برده اند. این موارد کلی است که در دوره پیغمبر(ص) راجع امام حسن مجتبی(ع) داریم.
وی در مورد اینکه این حدیث متواتر"الحسن و الحسين سيدا شباب اهل الجنة" و "الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا"که از سوی اهل سنت و شیعه نقل شده و حدیث معتبری است چرا با این وجود صحابه و تابعین برخورد شایسته مقام ولایت ایندو امام را نداشتند، هم تصریح کرد: نه تنها راجع به امام حسن(ع) بلکه درباره پدر و مادر آن بزرگوار یعنی حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) می بینیم که ظلم بزرگی از سوی اصحاب پیغمبر(ص) روا داشته شد که به شدت باعث ناکامی و شقاوت آنها در دنیا و آخرت شد. زیرا نه تنها سفارشات پیامبر اکرم(ص) را نادیده گرفتند بلکه دستور قرآنی داریم که "قُل لا أَسئَلُكُم عَلَیهِ أَجراً إِلاَّ المَوَدَّةَ فِی القُربى"؛ (ای پیامبر!) بگو من هیچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمى كنم جز دوست داشتن اهل بیتم.
رجبی دوانی تأکید کرد: متأسفانه امت با غصب خلافت و ظلم به اهل بیت(ع) پاداش رسالت پیغمبر(ص) را دادند و باعث شد که خود به شقاوت بیافتند و از نعمت رهبری ائمه(ع) محروم بمانند. پیغمبر(ص) فرموده بود اگر معاویه را بر فراز منبر من دیدید پائین بیاورید و او را بکشید. فرموده بود که خلافت بر بنی امیه حرام است. این حدیث را امروز در منابع داریم تا چه برسد به اینکه آن موقع که زمانی از این فرمایش نگذشته بود. ولی مردم به سبب تغییر ارزشها و دور شدن از معنویت و صفای دوران پیامبر(ص) و دل دادن به دنیا، حاضر شدند که آگاهانه حق و حقیقت را که ائمه بودند رها کنند و دنبال غاصبانی بروند که دنیای آنها را تأمین می کردند.
این مورخ و پژوهشگر تاریخ اسلام یادآورشد: البته این مسئله از بی بصیرتی و شقاوت آن مردم بود که اینگونه عمل کردند چرا که اگر به درستی از اهل بیت(ع) پیروی می کردند و دستورات خدا و رسولش را عمل می کردند دنیای آنها هم بهتر از آنچه که غاصبان برایشان تأمین کردند ساخته می شد. ولی آنها آن دستورات و تعالیم را کنار گذاشتند و تحت تأثیر جوسازی و شانتاژ های غاصبان خلافت و دشمنان اهل بیت(ع) قرار گرفتند و حاضر به یاری اهل بیت(ع) نشدند و این وضعیت رقم خورد. نه تنها خود را بدبخت کردند بلکه ضربه سختی به امت اسلامی در طول تاریخ وارد کردند که تا به امروز ما عملکرد شوم خائنانه آنها را می بینیم.
/م118