وارث: مرحوم علامه طباطبایی نقل کرده اند از عارف عظیم الشان حاج میرزا علی آقا قاضی که می فرموده است: در نجف اشرف در نزدیکی منزل ما مادر یکی از دخترهای افندی فوت کرد. این دختر در مرگ مادر بسیار ضجه می کرد و جدا متالم و ناراحت بود و با تشییع کنندگان تا قبر مادر آمد و آن قدر ناله کرد که تمام جمعیت مشیعین را منقلب نمود تا وقتی که قبر را آماده کردند و خواستند مادر را در قبر بگذارند، فریاد می زد که من از مادرم جدا نمی شود. هر چه خواستند او را آرام کنند مفید واقع نشد. دیدند اگر بخواهند با اجبار دختر را جدا کنند بدون شک جان خواهد سپرد. بالاخره قرار شد مادر را در قبر بخوابانند و دختر هم پهلوی بدن مادر در قبر بماند ولی روی قبر را از خاک انباشته نکنند و فقط روی آن را با تخته ای بپوشانند و سوراخی هم بگذارند تا دختر نمیرد و هر وقت خواست از آن دریچه و سوراخ بیرون بیاید. دختر در شب اول قبر پهلوی مادر خوابید. فردا آمدند و سرپوش را برداشتند که ببینند بر سر دختر چه آمده است، دیدند تمام موهای سرش سفید شده است. گفتند: چرا اینطور شده است؟ گفت: هنگام شب من که پهلوی مادر خوابیدم دیدم دو نفر از ملائکه آمدند و در دو طرف ایستادند و یک شخص محترمی هم آمد و در وسط ایستاد. آن دو فرشته مشغول سوال از عقاید مادرم شدند و او جواب می داد. سوال از توحید نمودند، جواب داد: خدای من واحد است. سوال از نبوت کردند، جواب داد: پیغمبر من محمد بن عبدالله (ص) است. سوال کردند: امامت کیست؟ آن مرد محترم که در وسط ایستاده بود، گفت: "لست له بامام" یعنی من امام او نیستم. در این حال آن دو فرشته چنان با گرز بر سر مادرم زدند که آتش به آسمان زبانه کشید. من از وحشت و دهشت این واقعه به این حال که می بینید، درآمده ام. مرحوم قاضی رضوان الله علیه می فرمود: چون تمام طایفه دختر افندی بودند و این واقعه طبق عقاید شیعه اتفاق افتاد، آن دختر شیعه شد و تمام طایفه او که از افندی ها بودند، همگی به برکت این دختر شیعه شدند. پی نوشت:
برگرفته از معاد شناسی آیت الله محمدحسین تهرانی، ج 3، ص 108
/م118
