1- از اعمال و کردار او امید خیر برود؛
2- سایر مردم از بدی و شرِ او در امان باشند؛
3- مقدار کارِ خیر دیگران هر چند اندک باشد را بسیار بشمارد؛
4- کار نیکو و خیرِ خود را اندک بشمارد؛
5- هر حاجتی از او خواسته شد، برآورده نماید و ناراحت نشود؛
6- در طول عمر خویش پیوسته در جست و جوی علم و کسب آن باشد؛
7- فقر در راه خداوند برای او از توانگری در راه کفر محبوبتر باشد؛
8- خواری در راه خداوند برایش از رسیدن به عزت از راه ظلم محبوبتر باشد؛
9- گمنامی را از پرنامی (شهرت) خواهانتر باشد؛
10- اَحَدی را ننگرد، جز این که بگوید او از من بهتر و پرهیزکارتر است؛ چرا که مردم دو دسته می باشند: گروهی که از او بهتر و پرهیزکارتر می باشند و گروهی که از او بدتر و زبونتر هستند. پس چون گروهی را که از خود، بدتر و زبونتر بود را دید، بگوید: شاید درونش بهتر باشد و هرگاه افراد پرهیزکار را مشاهده نمود باید در مقابل آن ها تواضع نماید و احترام آنان را بجا آورد و اگر چنین نمود، مقامش رفیع گردد، نامش نیکو شود و بر اهل زمانش سروری نماید.
پی نوشت:
1- الحرانی. تحف العقول: 433.
2- قربانی. هزار و یک حدیث رضوی، ج1: 433.
/م118
Links:
[1] http://vareth.ir
[2] https://vareth.ir/tag/keyword/9659/%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D8%A7%D9%85%D9%84
[3] https://vareth.ir/tag/keyword/11450/%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%D8%B9