وارث: در شب میلاد ثامن الحجج حضرت سلطان علی ابن موسی الرضا علیه السلام در تعدادی از هیئات مذهبی، بر خلاف تاکید مقام معظم رهبری به مداحان و هیئتی ها و همچنین خلاف تاکید بزرگان این حوزه مبنی بر عدم عزاداری ( سینه زنی ) در اعیاد و موالید اهل بیت علیهم السلام شاهد بودیم برخی از هیئات مذهبی در تهران و دیگر استان ها اقدام به این عمل نمودند! آنهم نه هیئاتی که با نظام و حکومت مشکل دارند!
تعجب نکنید دوستان!
جالب این است که { متاسفانه } هیئاتی اینگونه رفتار کردند که خود مدعی اطاعت از فرمایشات و فرامین رهبری عزیز هستند!
در ادامه یادداشتی را که توسط حجت الاسلام حسین حیدری از طلاب شهر مقدس قم نوشته شده است با عنوان " سوگواری در میلاد " به بررسی عزاداری در اعیاد و جشن های مرتبط با اهل بیت علیهم السلام پرداخته است را می خوانید:
باسمه العظیم و له الحمد
" سوگواره در میلاد "
اگر بخواهیم مسئله سوگواری هنگام میلاد اهل بیت سلام الله علیهم را مورد بررسی قرار دهیم، می‌توان از چند دیدگاه به مسئله نگاه کرد:
از دیدگاه ائمه معصومینِ حاضر در مجالس اهل بیت سلام‌الله‌علیهم
از دیدگاه برپاکنندگان و شرکت کنندگان
از دیدگاه کسانی که مذهبی به شمار نمی‌آیند
از دیدگاه مردم عادی
اول از دیدگاه ائمه معصومین حاضر در مجالس اهل بیت سلام‌الله‌علیهم
اگر ما معتقدیم که ائمه طاهرین سلام‌الله‌علیهم در مجالس ما حضور دارند و شاهد و ناظرند – که هستند – از دو جهت باید مراقب عملکرد خود باشیم:
از آن جهت که خود ایشان فرموده‌اند که در مصیبت‌های ما غمگین و در شادی‌های ما شاد باشید.
اگر این کلام شریف هم نمی‌بود، باز از آن جهت که ذکر مصیبت باعث اندوه آن بزرگواران می‌گردد نباید در روز میلاد سوگواری کرد. و به نظر بنده یکی از دلائلی که حتی در روزهای شهادت نباید روضه‌های مکشوف خواند همین مطلب است.
آیا بهتر نیست در روزهای میلاد کار و تلاش و فعالیت کنیم، تا معارف اهل بیت سلام‌الله‌علیهم را در قالب‌های زیبا و با نشاط – مانند مسابقات مختلف و هیجان انگیز با پیام‌های ائمه - به جوانان و نوجوانان برسانیم و دل اهل بیت سلام‌الله‌علیهم را شاد کنیم؟
دوم از دیدگاه برپاکنندگان و شرکت کنندگان
آیا درست است تصویری که از ائمه سلام‌الله‌علیهم در ذهن فرزندان ما نقش می‌بندد تنها تصویر مصیبت‌ها و مصائبی باشد که بر سر آن بزرگواران آمده است؟ آیا درست است که به جای اینکه فرزندانمان با صحیفه‌سجادیه آشنایی بیشتری داشته باشند و امام سجاد سلام‌الله‌علیه را دانشمند و دانا بدانند، تصویر امامی مریض و نحیف در ذهنشان باشد؟
درست است که گریه‌ی بر مصائب، انسان را تخلیه می‌کند و در نهایت موجب نشاط می‌گردد، اما باید آن سوی قضیه را هم دید. به قول حضرت استاد جوادی آملی، از یک طرف باید معارف اهل بیت سلام‌الله‌علیهم را آموزش داد که از نظر عقلی اعتقاد پیدا شود و مسیر، شناخته شود و از طرف دیگر با تحریک احساسات مخاطبین را به حرکت درآورد.
مشخص است که هر کدام باید به اندازه باشد و اگر در هر طرف زیاده روی شود نادرست است و البته به نظر بنده با توجه به مطالبی که بیان شد و می‌شود، زمان‌های میلاد و شادی ائمه، جای یادآوری تفصیلی مصیبت‌ها و سختی‌های ائمه بزرگوار سلام‌الله‌علیهم نیست.
سوم از دیدگاه کسانی که مذهبی به شمار نمی‌آیند
یکی از مهم‌ترین دلائلی که باعث ایجاد فاصله بین قشر مذهبی و غیر مذهبی شده است، دینداری نادرست کسانی است که مردم به چشم انسان‌های مذهبی به آن‌ها نگاه می‌کنند. نگاه مردم به چگونگی زندگی، منش و برخورد خانواده‌های دین‌دار، مهم‌ترین عامل جذب یا دفع مردم به دین خواهد بود. به این شکل که اگر زندگی دینی را همانطور که باید باشد ایجاد کنیم - همانگونه که جذب زندگی ائمه می‌شدند - دیگران نیز علاقمند می‌شوند زندگی مذهبی داشته باشند و در جامعه مذهبی شناخته شوند.
چهارم از دیدگاه مردم عادی
باید بدانیم برخی از رفتارهایی که از مردم عادی دیده می‌شود نشأت گرفته و بازتاب اعمال دینداران است.
خانواده‌هایی که دغدغه دینی کمتری دارند در زندگی خود، از میان گزینه‌های موجود، بنابه سلیقه خود یکی را انتخاب می‌کنند. در انتخاب سبک زندگی، در انتخاب قهرمان برای فرزندان، در انتخاب سرلوحه زندگی، در انتخاب نحوه برگزاری جشن‌ها و چگونگی و شکل شاد بودن. در بسیاری از موارد زندگی از خودشان ابتکاری ندارند و سعی نمی‌کنند که حتما مطابق با تعالیم دین باشد یا نه؟
حال سوال اینجاست که در مجالسی که منسوب به ائمه است یعنی آنجا که باید سبک زندگی اسلامی و دینی به مردم معرفی شود، برای آن‌ها گزینه‌های مناسبی معرفی شده است؟ آیا به مردم درست شادبودن را نشان داده و آموخته‌ایم؟
جواب منفی است. حال با این وجود اگر بخواهیم در میلاد معصومین سوگواری کنیم، معلوم است که چه نتیجه‌ای در بر خواهد داشت؟
برای مثال، در شب میلاد امام رضا علیه السلام، یک هیئت صاحب نام شهر مقدس قم ، با حضور هزاران نفر مستمع حاضر در مراسم و همچنین با حضور مسئولین کشوری همچون استاندار ، فرماندار و دادستان استان قم ، در پایان مراسم اقدام به سینه زنی و عزاداری در شب جشن میلاد امام رضا علیه السلام می کند!
جالب تر آنکه زمانی که خبرنگار " وارث " در سئوالی از مسئول این هیئت جویای صحت و سقم این مراسم شد با این پاسخ روبرو می شود " ما از بیست سال پیش معمولا جشن هایمان اینطور بوده است! "
در پایان، چند سئوالی که ذهنم را درگیر کرده است این است:
1- آیا از هیئتی که مدعی اطاعت از ولی امر زمان خود است این پاسخ قابل قبول است؟
2- آیا مسئولین حاضر در این مراسم بر خود واجب دانسته اند که نهی از این منکر کنند؟
3- آیا یک هیئت و یک تشکل مذهبی شناخته شده که بخشی از آن با پول بیت المال اداره می شود، نبایستی نظارتی بر عملکرد آن باشد؟
4- آیا مسئولین نهاد های حکومتی مرتبط ( که البته گاهاً خود از بانیان برگزاری اینگونه مراسمات هستند ) نبایستی بجای صرف هزینه های برگزاری اینگونه رفتار ها در مراسمات جشن اهل بیت علیهم السلام ، که رسما و علناً مخافت صریح با فرمایشات رهبر معظم انقلاب را دارد ، بیشتر این هزینه ها را به سمت هدایت و نظارت دقیق تر بر این تشکل ها کنند؟
5- پس چه زمانی قرار است که ما تمرین اطلاعت از ولی عصر ارواحنا فداه داشته باشیم؟ آیا اطلاعت از فرامین و فرمایشات ولی امر و رهبرمان نمی تواند فرصت و تمرین مناسبی باشد برای اطاعت حضرت بقیه الله االعظم ارواحنا فداه؟
خب، از این مثال که در همین چند روز گذشته (شب میلاد حضرت سلطان علی ابن موسی الرضا علیه السلام ) رخ داد بگذریم.
تجربه ثابت کرده است که – چه درست و چه غلط – مردم می‌خواهند در شب های جشن و اعیاد سنگ تمام بگذارند. به نظر می‌رسد فرصت مناسبی برای اهل فن باشد که از بسیاری از حرام‌ها جلوگیری کنند و به جای آن در قالبی مناسب نشر معارف اهل بیت سلام‌الله‌علیهم کنند.
آیا رواج کارهای شایسته و جلوگیری از ناشایسته‌ها در دایره امر به معروف و نهی از منکر جای نمی‌گیرد؟ آیا تلاش و فعالیت در این زمینه‌ها کمتر از عزاداری برای سیدالشهداء اجر و پاداش دارد؟ به همین خاطر افراد و گروه‌هایی که به عنوان چهره‌های شناخته شده و پرچم‌دار دین هستند مسئولیت سنگینی بر دوش دارند.
