نماز شب مرحوم ميرزاجواد ملكى تبريزى(ره)

((إِنَّ فِى خَلْقِ السَّموَاتِ وَ الاَْرْضِ...))(1)

را مى خواند و سر به ديوار مى گذاشت و مدّتى گريه مى كرد، سپس براى وضو گرفتن آماده مى شد و در كنار حوض مى نشست و مى گريست و از هنگام بيدار شدن تا برگشتن به محل نماز چند جا مى نشست و بر مى خاست و گريه مى كرد، وقتى كه وضو مى گرفت و به مصلاّيش مى رسيد و مشغول تهجّد مى شد، ديگر حالش خيلى منقلب مى شد و قابل وصف نبود، او در نمازها و مخصوصاً در قنوت آنها گريه هاى طولانى داشت تا آنجا كه بعضى ايشان را جزء بكّائين عصر به شمار آورده اند.(2)

از امام سجّاد عليه السلام پرسيد: چرا شب زنده داران صورتى زيباتر از صورت ديگران دارند؟

فرمود: چون آنان با خداى خويش خلوت كرده اند، خداوند از نور خود بر چهره آنان پوشانده است .(3)

اميرمؤمنان على عليه السلام و شبهايش

امام صادق عليه السلام فرمود:

حضرت على عليه السلام اتاقى را در خانه اش براى خواندن نماز اختصاص داده بود، چون مقدارى از شب مى گذشت يكى از كودكانش را كه بيدار بود همراه خود به آن اتاق مى برد و مشغول نماز مى شد.(4)

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

اى على بر تو باد نماز شب و كسى كه نماز شب را سبك بشمارد از ما نيست پس به وصيّت من عمل كن ، و دستور بده تمام اُمّتم نماز شب را بخوانند.

پی نوشت:

1-ر. ك : آل عمران (3)، آيه 190 - 194.

2-رسالة لقاء اللّه ، ص ه‍ - و (پيشگفتار)، و نيز، ص 128.

3-ميزان الحكمه : ج 5، ص 421.

4-وسائل الشيعه : ج 3، ص 555.

/م118