آیا زن و مرد در رسیدن به کمال مساوی اند؟

بشر حتی با وجود قانونِ بدون اخلاق نمی‌تواند زندگی ایده‌آل و سعادتمندی را درک کند و در این مسأله اسلام به عنوان دین کامل و جامع بهترین دستورات اخلاقی را برای زندگی زیبا دارد که فراگیری آن برای هر فرد مؤمنی لازم و ضروری است.

در حدیث معروفى از پیامبر اکرم(ص) می‌خوانیم: إنَّما بُعِثتُ لاُتَمِّمَ مَکارِمَ الخلاقِ؛ من تنها براى تکمیل فضائل اخلاقى مبعوث شده‌‏ام.

در حدیث دیگری از امیرالمؤمنین(ع) آمده است: اگر ما امید و ایمانى به بهشت و ترس و وحشتى از دوزخ، و انتظار ثواب و عقابى نمى‌‏داشتیم، شایسته بود به سراغ فضائل اخلاقى برویم، چرا که آنها راهنماى نجات و پیروزى و موفقیت هستند.

آنچه در ادامه می‌خوانید سخنانی از آیت‌الله جوادی آملی پیرامون اخلاق اسلامی است که در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌گیرد:

 اسلام وظایف زن و مرد را مشخص کرده، هیچ کمالی را به مرد نداده، مگر اینکه راه رسیدن به آن کمال را برای زن نیز فراهم کرده است؛ اما کارهای اجرایی به خودی خود کمال نیستند، حتی آنچه ما از ظاهر کارهای ارزشمندی همچون نبوت و امامت می‌بینیم که مختص مردان است و جزء کارهای اجرایی است.

در حقیقت کمال نبوت به نبوت نیست، کمال نبوت به ولایت، عصمت و طهارت است، چون این شخص «ولی‌الله مطلق» و تحت ولایت «الله» است، خدا مسئولیتی به او داده و فرمود: به سوی مردم برو و آنها را هدایت کن! آنچه پشتوانه و ارزش واقعی نبوت است همان ولایت است. بنابراین ممکن است کسی «ولی الله» باشد و به آن مقام والای ولایت هم برسد، اما پیامبر نباشد.

همچنان که می‌بینیم ولایت کلیه الهیه در حضرت صدیقه کبری علیها السلام هم هست، هر چند پیامبر یا امام نیست و چون دارای مقام عصمت است، «حجة الله» هم هست. اگر روایتی از حضرت زهرا(س) برسد، همه فقها برابر آن فتوا می‌دهند، ممکن نیست که فعل، قول و حتی سکوت حضرت زهرا(س) در جایی ثابت بشود، مگر اینکه یک فقیه کاملاً بر طبق آن فتوا می‌دهد.

حضرت زهرا(س) حجت خدا است و برای این مقام، امام بودن شرط نیست، بلکه معصوم بودن شرط است. وقتی کسی از خدا سخن بگوید که رضای او رضای خدا و غضب او غضب خدا باشد، برای او معیار، «عصمت الله» بودن است نه «امام» بودن. وقتی کارها تقسیم شود، گاهی ممکن است بعضی از کارها را زن به عهده بگیرد که در آن بخش اگر اخلاص داشته باشد، موفق‌تر از مرد خواهد بود و بالعکس‌. آنچه به انسانیت انسان برمی‌گردد و ارزش واقعی او است؛ «نَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّوحِی» است که منزه از نر و ماده بودن است.

منبع : روضه نیوز