ای «آیـت الله کـنـی» ای یــاور رهـبـــر...

ای آیـت‌الله رئیـس خـبــرگـان بـدرود

اینک که در منظومه‌های نور غلتانی

 

روح تـو مالامال لـطـف سرمدی باشد

نامت فراموشی نگیرد زانکه در جانی

 

نام تو زیب دفتـر هم دیـن و هم دانش

ای «آیـت الله کـنـی» ای یــاور رهـبـــر

 

«سیدعلی» از داغ تو اندوهگین باشد

شد دل پریشانِ غمـت ای مـرد نام آور

 

زیـن گونـه از داغ فِــراقـت پـیــر فــرزانـه

بر سینه مولای مــا، اندوه اخگــر زد

 

ایـران به یاد تو، دو روزی سوگواران شد

یک ملت فـرخنده هم بر سینه و سر زد

 

نـام بـلنــد آوازه‌ات ای انـقــلابـی مـــرد

بر تارک تاریـخ ایـران حک شد ای استاد

 

اینگونه باید از جهان رفتـن به سوی حق

اینگونه بایـد نـام نیـکـویی ز خـود بنـهـاد

 

دانشگه صادق(ع) که «تدبیـر» بزرگت بود

زانِ تــو بـس باشد همیـن میـراث پُـربارت

 

تا نسل دانشجو به کار علم و دیـن باشد

نام تـو جـاویـدان به لطـف فـکـر سرشارت

 

***

وی در سه رباعی نیز به فقدان این عالم مجاهد پرداخته است:

رفتی ز میـان خلق بر تـو صَلـَوات

انـدوه تـو در دل ست مـرد بَـرَکـات

 

ای مـرد بـزرگ؛ «آیـت الله کـنـی»

روحت به شُکوه پَر زند در عَرَصات

 

***

تــو یـار «خـمـیـنـی»(ره) دلاور بودی

تــو یـاور مـــاه روشـن اخـتــــر بودی

 

ای چشم و چراغ خبرگان شاد بـزی

تــو مـونس و یـار غــار رهـبـــر بودی

 

***

ای مــرد بـزرگ انـقـلابـی بـدرود

استاد و معـلـم حـسـابی بـدرود

 

ای مشعل و روشنای دارالصّادِق

ای راوی علــم اکـتـسابی بـدرود