وارث: ائمه علیهم السّلام مجاری فیض خداوند و واسطه های لطف اویند؛ همه ی موجودات آفریده ی خداوند هستی بخش هستند، جز این که قبول فیض از ناحیه ی بعضی از موجودات در گرو سبقت فیض دیگری است، بدون آن که به افاضه ی خداوند ارتباطی داشته باشد. چون پذیرش و دریافت فیض بر خلاف فیض رسانی مقیّد است (به حالات و اوصاف گیرنده ی فیض بستگی دارد).
از این رو ائمه علیهم السّلام دست پرورده ی بدون واسطه ی خداوندند و مردم پرورش یافته ی با واسطه ی او. پس شدنی نیست مردم از خداوند سبحان فیضی دریافت کنند، مگر به واسطه ی ائمه علیهم السّلام؛ نه بدین معنا که خداوند بدون وساطت ایشان قدرت بر افاضه ندارد و بدون ایشان، قدرت بر فیض رسانی از ناحیه ی خداوند محدود می شود. میان این دو امر (فیض رسانی خداوند با وساطت ائمه علیهم السّلام و قدرت نداشتن خداوند بر فیض رسانی بدون وساطت ایشان) بسیار تفاوت است.
از آنجا که ائمه علیهم السّلام واسطه ی فیض مردم هستند، اطاعت ایشان بر مردم واجب است. حضرت رضا علیهم السّلام در پاسخ کسی که از ایشان پرسید: آیا اطاعت شما واجب است؟ فرمود: آری. وی پرسید: آیا مانند اطاعت علی بن ابی طالب علیهم السّلام واجب است؟ حضرت فرمود: آری.
همچنین حضرت رضا علیه السّلام در تطبیق فرمایش خداوند؛ «... و إلی الجبال کیف نصبت»۲ مراد از جبال و عاملان ثَبات، اوصیاء هستند؛ الاوصیاء۳. ایشان کوه های (قالب های) دین و خدا و قله های بلند هستند که مانع نوسان و اضطراب در دین می شوند.
امیرالمؤمنین علیه السّلام درباره ی ائمه علیهم السّلام می فرمایند: ائمه جایگاه سرّ خداوندند ... ایشان، پناهگاه های کتاب های او و کوه های دین اویند، به واسطه ی ایشان، خمیدگی پشت دین راست می گردد و لرزش ارکان آن نابود می شود؛ «هم علیهم السّلام موضع سرّه ... و کهوف کتبه و جبال دینه، بهم أقام انحناء ظهره، و أذهب ارتعاد فرائصه.۴»
اگر ائمه علیهم السّلام از خطا معصوم و از گناه مصون نبودند، هیچ گاه کوه استوار نبوده، قدرت بر راست کژی پشت دین و نابود کردن لرزش ارکان آن را نداشتند. چون همه ی این امور در گرو داشتن عصمت است.
