کسانی که نعمتهاى دنیا بدون تلاش به آنها روى مى‌آورد

و دیگرى آنکه در دنیا براى آخرت کار مى کند، و نعمتهاى دنیا نیز بدون تلاش به او روى مى‌آورد، پس بهره هر دو جهان را چشیده، و مالک هر دو جهان مى‌گردد، و با آبرومندى در پیشگاه خدا صبح مى‌کند، و حاجتى را از خدا درخواست نمى‌کند جز آن که روا مى‌گردد.

متن حدیث:

وَ قَالَ [علیه السلام] النَّاسُ فِى الدُّنْیَا عَامِلَانِ عَامِلٌ عَمِلَ فِى الدُّنْیَا لِلدُّنْیَا قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْیَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ یَخْشَى عَلَى مَنْ یَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَ یَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَیُفْنِى عُمُرَهُ فِى مَنْفَعَهِ غَیْرِهِ وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِى الدُّنْیَا لِمَا بَعْدَهَا فَجَاءَهُ الَّذِى لَهُ مِنَ الدُّنْیَا بِغَیْرِ عَمَلٍ فَأَحْرَزَ الْحَظَّیْنِ مَعاً وَ مَلَکَ الدَّارَیْنِ جَمِیعاً فَأَصْبَحَ وَجِیهاً عِنْدَ اللَّهِ لَا یَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَهً فَیَمْنَعُهُ.

«نهج‌البلاغه، حکمت ۲۶۹»