عاملی که محبت ها را زیاد می کند!

وارث: چرا تشكر می‌ كنم؟ چرا تشكر می ‌كنی؟

كافی است بی ‌صدا به خواندن خط‌ های زیر مشغول شوید تا دستگیرتان شود چرا اگر عادت به تشكر كردن نداریم خیلی زود باید به آن عادت کنیم.

تشكر كنید تا نعمت ‌هایتان زیادتر شود؛ رابطه شكر و نعمت مثل رابطه نور و دیدن است. نور اگر نباشد، دیدن تعطیل است. شكر نعمت ‌های قبلی اگر نباشد، نعمت‌ های بعدی هم تعطیل اند. این یكی از قانون ‌های جهان است و برو برگرد ندارد.

پس آنها كه می‌ خواهند نعمت‌ های بیشتری به سمتشان سرازیر شود، تشكر از نعمت ‌هایی را كه دارند، پشت گوش نیندازند!

در لغت ‌نامه دهخدا مقابل «نعمت» نوشته شده: احسان، نیكی، آنچه از نیكویی كه در حق كسی كرده شود... این را نوشتیم تا «نعمت‌» را یك لغت خاص یا لغتی كه برای چیزهای خاصی به كار می ‌رود، ندانیم. هر كاری كه دیگران به لطف در حق ما كنند، نعمت است.

به عنوان مثال خدا نعمت سلامتی داده؛ یا مردم دور و اطراف و كوچه و خیابانی که وقتی وسط پیاده رو كیسه پرتقال ‌ها پاره می‌ شود، خم می‌ شوند و پرتقال ‌هایی را كه هر كدام دارد به سمتی قل می‌ خورند را برایمان جمع می ‌كنند.

اگر كسی كاری برایمان كرد یا كمكی به ما كرد، باید از او تشكر كنیم. این، یكی از واضح ‌ترین علامت‌ ها برای تشخیص انسان بودن است.

چنانچه در روایتی از امام رضا علیه السلام می خوانیم که فرمودند :

مَن لَم یَشكُرِ المُنعِمَ مِنَ المَخلوقینَ لَم یَشكُرِ اللّه  عَزَّوَجَلَّ؛ هر كس در مقابل خوبى مردم تشكر نكند، از خداى عزّوجلّ تشكر نكرده است. (عیون الاخبارالرضا ج2، ص24، ح2)

واقعا چطور باید توضیح داد كسی كه مدام دلش می ‌خواهد مورد لطف قرار بگیرد ولی حس تشكر كردن از آنهایی را كه به او لطف می‌كنند ندارد؟!

تشكر كنید تا محبوب و محترم باشید؛ چه كسی از دیدن آدم طلبكاری كه هر کاری برایش كنید، برنمی ‌گردد و یك «خیلی ممنون» خفیف بگوید لذت می ‌برد؟

بیایید سحر و افسون این واژه كوتاه و در عین حال پرشكوه "متشكرم" را دریابیم.

كار آسانی است

هر چند دفعه كه امكان دارد، فقط بگویید: "سپاسگزارم" از متصدی گرفتن عوارض جاده‌ای به خاطر گرفتن پول و نیز از همكارتان كه شیرینی برایتان می‌ آورد و از دوست خود كه روز شنبه ملال‌ آور و كسالت ‌باری به سراغتان می‌ آید، زبان به تشكر بگشایید. همین و بس. لازم نیست كه سپاسگزاری‌تان را با جمله‌ای طولانی به طرف مقابل بیان كنید. فقط یك "متشكرم" ساده كفایت می‌كند.

 کلمه ای که غوفا می کند

در حقیقت این پاسخ طوطی‌ واری كه همگی به عنوان نشان ادب و نزاكت آموخته‌ایم، چیز كمی نیست؛ زیرا همین "كلمه ممنونم، واقعیت پذیرفته شده از طرف ما را در مغزمان مستحكم می‌ گرداند و نگرش درونی خوش بینی را پدید آورده و اقدامی شخصیت ‌ساز است كه دیدگاه مثبتی از جهان شمرده می ‌شود."

به سخن دیگر، وقتی می‌ گوییم "سپاسگزارم" به خاطر می‌ آوریم كه در این لحظه، چیزی به ما داده شده است كه یاریمان می‌ كند به یاد آوریم كه اتفاقات خوشایندی برایمان روی داده و اطمینان یابیم كه به طور كلی نیازهایمان برآورده خواهد شد.

در ضمن قدردانی از افراد، اثرات شگفت‌ انگیزی در آنان دارد و سبب می ‌شود كه كوشش ‌هایشان، هر چه كه هستند، مورد توجه و حق ‌شناسی قرار ‌گیرند. همگان نیازمندیم كه ستوده شویم.

"تشكر كردن" باعث می‌شود در آینده رفتارهای خویش را تداوم بخشیم. شاید كاری نكنیم كه موجب سپاس شود، ولی اگر از ما تشكر شود، وادارمان می‌ كند كه بخواهیم مجدداً به عمل خاصی دست زنیم. (مجله موفقیت)

و این جاست که می توان اهمیت این موضع را در روایات فهمید. آن جا امام سجاد علیه السلام فرمودند:

أشكَرُكُم للّه أشكَرُكُم للناسِ؛ سپاس گزارترین شما از خدا، سپاس گزارترین شما از مردم است. (الكافی: ج2، ص99، ح30)

 طلبکار بودن را کنار بگذاریم

از دیگران طلبکار نباشیم. هیچ کس به ما بدهکار نیست. به بهترین نحو به کسی که لطفی در حق شما می کند بفهمانید که ارزش لطفش را می فهمید.

هنگامی که پیوسته شکرگزار هستی و با حسی برخاسته از تشکر و سپاس زندگی می کنی، سرتاسر زندگی به دعا و نیایشی عملی و زنده تبدیل خواهد شد.

 عاملی که محبت ها را زیاد می کند

هنگامی که کسی از ما با خوشحالی تشکر می کند، احساس خوشبختی می کنیم و مصمم تر از پیش آن کاری را که به خاطرش از ما تشکر کرده اند را باز انجام می دهیم.

امام علی علیه السّلام می فرماید: «سپاس گزاری تو از کسی که از تو راضی است، رضایت و وفای او را می افزاید و سپاس گزاری از کسی که بر تو خشمگین است، موجب محبت از سوی او نسبت به تو می گردد.» (میزان الحکمه، ج۵، ص۱۵۲)

در برخوردهای اجتماعی و به خصوص در روابط خانوادگی، یکی از عوامل محبت آفرین و تحکیم روابط، داشتن روحیه ی سپاس گزاری، قدردانی و حق شناسی نسبت به اطرافیان است.

در سپاس گزاری نسبت به دیگران، توجه به نعمت های مادی و معنوی که از ایشان به ما می رسد، گام نخست در پیدایش حالت سپاس است.

فرهنگ تقدیر و تشکر، موجب توسعه ی خیرات و افزایش نیکوکاری و احسان در جامعه است. هنگامی که کسی از ما با خوشحالی تشکر می کند، احساس خوشبختی می کنیم و مصمم تر از پیش آن کاری را که به خاطرش از ما تشکر کرده اند را باز انجام می دهیم.