وارث: مراسم جشن روز میلاد امام حسین علیه السلام با سخنرانی حجت الاسلام کرمی نیا و مدیحه سرایی مداحان اهل بیت علیهم السلام کربلایی محسن فرهنگیان و امین مسجدیان در هیئت حسین بن علی علیه السلام، برگزار شد.
در ادامه بخشی از متن سخنرانی حجت الاسلام کرمی نیا را می خوانید:
یکی از نکاتی که در مورد وجود نازنین امام حسین علیه السلام شایان ذکر و توجه است این است که شما در مقایسه با دیگر اهل بیت علیهم السلام، مانند امام باقر و امام صادق علیهما السلام که ما هزاران روایت فقط از این دو بزرگوار در منابع شیعه داریم، در منابع روایی که در دست داریم، تعداد بسیار کمی روایت از امام حسین علیه السلام موجود است. مخصوصا اگر آن خطبه ها و نامه هایی که با شروع نهضت کربلا از امام حسین علیه السلام صادر شده نبود، تقریبا چیزی نمی ماند.
متاسفانه شناخت از امام حسین علیه السلام خیلی کم است شاید ما به اندازه نیمه یک روز حضرت را می شناسیم! حتی خیلی از مسائل مربوط به کربلا را هم نمی دانیم و پاسخی در مقابل شبهات پیرامون آن نداریم! و شاید نتوانیم به این شبهات به شکل منطقی و عادلانه و تمام قد پاسخ دهیم در حالی که اینها آن چیزی است که امام حسین علیه السلام از ما می خواهد.
حتی اگر از زمان خروج حضرت به سمت کربلا را هم خوب بشناسیم، تنها شش ماه از کل زندگی پنجاه و هفت ساله حضرت را شناختیم! حضرت ده سال در زمان معاویه ملعون، امام و مقتدای جامعه اسلامی بود. ما باید خیلی بیشتر از اینها از این وجود نازنین بدانیم. باید دید که چرا در زمان امامت حضرت، در این ده سال، در این حد روایات کم است؟
غربت حسین بن علی علیه السلام این است. آنجایی که رزم و شهادت و جنگ است و چیزی جز شجاعت و حماسه آفرینی نمی بینیم، غربت دارد اما از نظر بنده این غربت بیشتر است که در طول این ده سال است، متاسفانه تقریبا کسی امام حسین را به جایگاه امامت قبول نداشت! کسانی بودند که به علت فشار و خفقان حاکم بر جامعه نمی توانستند به محضر حضرت درآیند و از علوم ایشان استفاده کنند، اما متاسفانه تعداد این افراد خیلی کم است. بیشتر افراد امامت حسین بن علی علیه السلام، برایشان جا نیفتاده بود! این غربت حسین بن علی علیه السلام است.
حضرت آنقدر غریب بودند که در نامه ای به حبیب بن مظاهر نوشتند من الغریب الی الحبیب! غربت این است که از امامی سوال نپرسند، برای رفع مشکلات و حل مسائل به او مراجعه نشود. امام حسین علیه السلام باب العلم بود و هیچ کسی از او نمی خواست، نمی پرسید، طلب معرفت نمی کرد!
فردی به حضرت امام حسین علیه السلام عرض کرد کیف أصبحتَ یابن رسول الله؟ و حال ایشان را پرسید. حضرت فرمودند أصبحت و لي ربٌّ فوقی. صبح کردم در حالی که خداوند بالای سرم است. در این روایت اگر همین یک جله را درک کنیم کافیست. باید خدا را حاظر و ناظر ببینیم.
در ادامه حضرت می فرمایند: و النار أمامي، آتش را در مقابلم می بینم. اولیای الهی اینگونه بودند. امام حسین این را برای ما می گوید. ما چون این معارف را نداریم گمان می کنیم که اگر یک یا حسین بگوییم، جایگاهمان بهشت است. روایت داریم که تمام بهشت از نور وجه حسین بن علی علیه السلام خلق شده است.
در ادامه روایت می فرمایند: و الموت یطلبني و مرگ مرا می طلبد. مرگ خبر نمی کند. امام حسین علیه السلام هر لحظه اینگونه بودند. آن شخص در یک روز معمولی حال حضرت را پرسید اما حضرت در هر لحظه حال کسی را دارد که مرگ را در مقابلش می بیند، مرگ منتظر اوست.
در ادامه حضرت می فرمایند: و الحساب محدقٌ بي و أنا مُرتَهِنٌ بعملي، حساب مرا از هر طرف احاطه کرده است و من در گرو عمل خود هستم. حضرت می فرمایند حالم بگونه ای است که گویا از من حساب می کشند. و بعد از آن می فرمایند: لا أجد ما أحبُّ نمی یابم هر آنچه را که دوست دارم. دنیا اینگونه است. بزرگان و اولیای خدا چیزی را که دوست دارند در دنیا پیدا نمی کنند.
و لا أدفع ما أکره، و الأمور بيد غیري و دفع نمی توانم دفع کنم آنچه را که دوست ندارم و امور من به دست غیر من است. امام حسین به عنوان کسی که بطن مسائل عالم را می داند این ها را می فرمایند. حضرت ادامه می دهند فإن شاء عذّبني میفرمایند اگر خدا بخواهد من حسین را عذاب می کند. و إن شاء عفا عنّي، و اگر بخواهد مرا می بخشد. امام حسین آنقدر تکامل پیدا کردند که فقط خدا را می بینند. در جمله آخر که بسیار مهم است می فرمایند فأيّ فقیر أفقر مني؟! پس چه فقیری فقیرتر از من است؟! کسی که علم مطلق است اینچنین خود را در مقابل خدا کوچک می داند.
