زمزمه‌های رمضانی در تاجیکستان+نمونه اشعار

ماه مبارک رمضان با اینکه فضا و محیط را عطرآگین می‌کند ماه الهام شاعران نیز هست.

سخنوران تاجیک در ستایش این ماه شریف و ارجمند چکامه‌های صمیمی سروده‌اند و به ذکر فضائل آن پرداخته‌اند که در زیر 2 نمونه از 2 شاعر معاصر تاجیک تقدیم می‌گردد:

«عالمخان عصمتی»

رمضان

شب رفت و نسیم سحر آهسته روان شد،

«از خواب گران خیز»، که گلبانگ اذان شد.

با خویش جهاد آورم،المنت و لی الله،

یاران خدا،ماه شریف رمضان شد.

در ماه شریفم،به خدا ،از خودم آزاد،

از چون و چرا رسته و از درد و غم آزاد.

چندیست، که در فکر دل خود شده ام من،

دور از همه هنگامه ز فکر شکم آزاد.

این نفس خداداه بود سنجش ایمان،

هان، تا نکنی یک سر مو لغزش ایمان.

گر پنج خواس من و تو روزه نگیرد،

یک روزه ی تن نیز بود کاهش ایمان.

ای آنکه نهان روزه و ایمان بشکستی،

یک لحظه به چشم دل خود بین که که هستی؟

تو مستی خودی،مست خدا نه،چه بگویم،

در جام دلت باده ی مهرش نپرستی.

ای پیر خدا ترس،روی شب به تراویح،

انگشت تو هر دم بکشد دانه ی تسبیح،

هر دانه تسبیح تو در ذکر خدا است،

جز ذکر خدا نیست تو را کار دیگر به.

هر گه به نماز آیی و محراب و  سجودت

ریزد همه گرد گنه از مغز وجودت.

از نام خداوند کریم، ای رمضانی،

آیند ملائک ز فلک ها به درودت.

القصه، که چندی که در این غمکده باشیم،

بایست خداگاه به خود آمده باشیم.

آن روز مبادا نشناسیم خدا را،

آن روز مبادا، که شریعتزده باشیم.

«ارباب قربان»

ماه مبارک

نوروز دل مومن ،ماه رمضان آمد،

آن شوق ز جان رفته برگشته به جان آمد.

آریم دمی تا یاد از فصل خزان خود

این ماه بهارستان هنگام خزان آمد.

چون سیلی آگاهی بر گوش گران ما،

این ماه دل آگاهی چون بانگ اذان آمد.

تا عقل به کار آرد، تا عشق به بار آرد،

گویا که چو «بسم الله» از دل به زبان آمد.

شیرینی ناتکرار دارد همه اوقاتش،

این ساعت ناتکرار تکرار چه سان آمد.

پیغام خدا آید از بهر پیمبرها،

پیغام خدا این دم بهر همگان آمد.

/ف.م214