حاج علی قربانی : همه بیچارگی هایمان بخاطر حب به دنیا است + گزارش تصویری

معرفت داشتن به امام

وقتی امام حسین علیه السلام می خواستند از مدینه خارج شوند عده ای آمدند و امام را نصیحت کردند. امام را موعظه کردند که اولا نرود و اگر می خواهد برود به کوفه نرود. ابن عباس و محمد حنفیه و خیلی های دیگر از سر خیر خواهی آمدند و امام را نصیحت کردند. محمد حنفیه می گفت اگر می خواهی بروی لااقل زن و بچه ات را نبر یا می گفتند به کوفه نرو. در صورتی که این ها ظاهر قضیه را می دیدند و امام باطن امر را و یک داستان دیگری را می دیدند.

موعظه کردن امام از سر بی معرفتیشان نسبت به امام زمانشان بود. تنها کسی که در بین اصحاب حضرت سیدالشهدا علیه السلام یک پیشنهاد هم به ایشان نداده که اگر این کار را کنید بهتر است، وجود مقدس آقا قمر منیر بنی هاشم سلام الله علیه است. به واسطه معرفتی که به امام داشت حتی یک جا هم به ایشان نصیحت نکرد. ما هم اگر بودیم چه بسا امام را نصیحت می کردیم. آدم های بدی نبودند از سر خیرخواهی می آمدند و نصیحت می کردند.

آن ها توجه به یک امر نداشتند و آن این بود که امام پس و پشت این عالم را هم می بینند. تصمیماتی که می گیرند تابع حقیقت عالم است. ما هر چقدر هم که ژرف اندیش باشیم، تابع ظواهر هستیم. ولی امام اصلا به دنبال این حرف ها نبودند.

سید بن طاووس¹ رحمت الله علیه در همین کتاب لهوفش که معتبرترین کتب مقتلی ما است نقل می کند که وقتی امام می خواستند از مدینه خارج شوند لشکریانی از ملائکه و اجنه خدمت امام رسیدند و گفتند شما به مدینه برگردید ما خودمان کار را تمام می کنیم و از طرف خدا پیام آوردند که از مراتب و مدارج شما کم نمی شود. آن ها هم معرفتشان نسبت به امام حسین علیه السلام کم بود. امام حسین علیه السلام فرمودند: اگر قرار بر پیروزی ظاهری باشد من که قدرتم از شما خیلی بیشتر است. من خودم کار خودم را بلدم. در روایات داریم که نیروی ظاهری ایشان 40 برابر قوای آدم های قوی است.

زیارت ناحیه مقدسه

زیارت ناحیه را دست کم نگیرید. انتهای زیارت عاشورا که مقام رسیدن صدق به سیدالشهدا علیه السلام است، ابتدای زیارت ناحیه است. یعنی کسی می تواند وارد محیط زیارت ناحیه شود که به مقام صدق رسیده و آن سلام های عجیب را می دهد. فرق زیارت عاشورا با زیارت ناحیه این است که زیارت عاشورا زیارت مخصوصه است و زیارت ناحیه زیارت مطلقه است. زیارت مخصوصه، مخصوص یک زمان و مکان خاص است. لذا اصلا ورود زیارت عاشورا مخصوص همان روز عاشورا است. لذا می فرمایند اگر کسی توفیق پیدا کند روز عاشورا زیارت عاشورا را بخواند مثل کسی می ماند که با خود امام حسین علیه السلام به شهادت رسیده است. در ثواب این زیارت در مفاتیح هم آمده است که مثل کسی است که با خود امام حسین علیه السلام به شهادت رسیده است.

اما زیارت ناحیه فوق این است و در ثواب این زیارت آمده است که ثواب شهادت امام حسین علیه السلام است. قابل فهم نیست. آن وقت در زیارت عاشورا به امام حسین علیه السلام سلام می دهیم و ایشان را حاضر می بینیم ولی در اینجا به تک تک قطعات و اعضای بدن و جوارح حضرت سلام می دهیم. حتی به دندان و محاسن آقا هم سلام می دهیم.

تا در مجلسی جذبه حضرت سیدالشهدا علیه السلام نباشد، آن ها نمی آیند. تا قیامت اگر سر به سجده بگذاریم و خدا را شکر کنیم همین قدر خدا را شکر کنیم که تا می گوییم یا ابا عبدالله علیه السلام حالمان دگرگون شود. اگر تا قیامت خدا را شکر کنیم حقش را نمی توانیم به جای آوریم. لذا وقتی خدمت امام صادق علیه السلام رسید، گفت: من نمی دانم مومن هستم یا نیستم. خودم هم نمی دانم که چه کاره ام. ما انقدر زوایای پنهانی در وجودمان هست که شناختنش خیلی مشکل است. اگر کسی بتواند زوایای وجودی خودش را بشناسد خدا را در واقع شناخته است.

حضرت به او نفرمودند: برو ببین چند دفعه ختم قرآن کرده ای پس آدم خوبی هستی و غیره، حضرت فرمودند: اگر می خواهی بفهمی مومن هستی بنشین و چند دفعه اسم جد شریف ما را ببر. اگر دیدی حالت منقلب شد بدان مومن هستی. این است که مشخص می کند شما اهل ایمان هستید یا اهل کفر هستید.

ما نمی توانیم به مجلس های روضه نمره بدهیم. به جمعیت زیاد و شلوغی و خلوتی نیست. وقتی مجلس گردان جوان ها باشند ممکن است یک روز خیلی آدم خوبی باشد ولی جوان است دیگر، ممکن است خطایی کند و دیگران به اسم آن مجلس بنویسند.

اثر مصیبت زدگی کم شدن میل به دنیا است

همه بیچارگی هایمان بخاطر حب به دنیا است. عده ای در دنیا خواهیشان مسابقه گذاشته اند و برای این کارشان تفاخر هم می کنند. عالی ترین مرتبه از بین بردن تفاخر این است که مصیبت زده شویم. مصیبتی که فوق همه مصائب است. اگر کسی مصیبت زده حضرت سیدالشهدا علیه السلام شود دیگر میلی به دنیا پیدا نمی کند. اولین اثر مصیبت زدگی حضرت سیدالشهدا علیه السلام این است که دیگر میلی به دنیا پیدا نمی کند. البته به این معنی نیست که از دنیا استفاده نمی کند.

مناسک و عبادات هر کدام یک قربی را برای انسان ایجاد می کند. مثلا روزه یک مرتبه ای از قرب را برای ما حاصل می کند که ممکن است در نماز حاصل نشود. میل به شهواتی که در طول سال در ما ایجاد شده است کم رنگ می شود. احکام شرعی هم همین طور است هر کدام از آن ها برای حصول به یک مقام قربی تنظیم شده است. لذا می گویند احکام، تابع مصالح و مفاسد هستند.

هر عبادتی که در فقه و شریعت مقدسه آمده است هر کدام برای رسیدن به یک مقام قربی است که هر کس آن احکام را انجام داد به یک نقاطی می رسد و حجاب هایی برای او برداشته می شود. عمل به دین خیلی ساده است ولی فهم دین خیلی سخت است. لذا علما سر الصلاة نوشته اند. زیارت عاشورا همین طوری است. به یک جایی می رسیم که همه اش صحبت رزیه و مصیبت است. می فرمایند: اگر کسی مصیبت زده شد دیگر میلی به غذا هم ندارد. میلش به دنیا کم و یا از بین می رود. حالا هر چقدر این مصیبت بزرگتر و عظیم تر باشد اثر وضعی اش هم بیشتر می شود. همان دنیایی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «حب الدنیا رأس کل الخطیئه»².

هر چه بیشتر مصیبت زده حضرت سیدالشهدا علیه السلام شویم اصلا دیگر میل به دنیا نداریم. میرزای دولابی خانه و ماشین داشت ولی تعلق به آن ها نداشت. سید بحر العلوم از هر چیزی 60 تا داشت. خدمت امام زمان عجل الله تعالی فرجه می رسد و گفت: شب جمعه ای می خواست به کربلا برود و درویشی با او هم قطار و همراه شد. مهمان سید بحرالعلوم شد. شب خوابیدند و گفتند خوب است که به زیارت حضرت سیدالشهدا علیه السلام برویم. راه افتادند و صد تیر چراغ برق را که رفتند درویش گفت برگردیم من کشکولم را در خانه شما جا گذاشتم. سید بحرالعلوم به او گفت: تو از یک کشکول نمی توانی بگذری اما به همان کشکولت تعلق داری و وابسته هستی. من همه آن شصت تا را که در ذهن تو می گذرد را جا گذاشته ام و به کربلا دارم می روم.

کسی که مصیبت زده حضرت سیدالشهدا علیه السلام شد بی رغبت به دنیا می شود. روز عاشورا آدم بیشتر مصیبت زده حضرت سیدالشهدا علیه السلام است. در انتهای زیارت عاشورا می گوید خدا را شکر می کنم که مصیبتت را مصیبت من قرار داده است. در حمد تا زیبایی نبینی، نمی توانیحمد بکنی. حمد برای جایی است که زیبایی می بینی و خدا را حمد می کنی. اگر چه به شما هیچ نصیب و بهره ای نرسد.

ماحصل بحث ما این شد که اگر امام دستت را گرفت هر کجا که می خواهد برود تو هم برو. امام تو را مصیبت زده خودش می کند که اگر مصیبت زده شدیم ناخودآگاه میلت به دنیا از بین می رود. جزع و فزع کار مکروهی است که خدا دوست ندارد. تنها جزع و فزعی که دوست دارد جزع و فزع برای سیدالشهدا علیه السلام است. کم ترین مرتبه جزع و فزع این است که لطمه به صورتت بزنی. تا گفتند السلام علیک یا ابا عبدالله معطل چیزی نباش.

/1102101304

پی نوشت:

1.      سید رضی الدین، علی بن موسی بن جعفر بن طاووس، از نوادگان امام حسن مجتبی و امام سجاد علیهماالسلام در روز ۱۵ محرم سال ۵۸۹ هجری در شهر حله به دنیا آمد.

2.      كافي، ج2، باب حب الدنيا، ص315