وارث :بیانات حاج منصور ارضی در دعای کمیل مورخ بیست و نهم آبان 1394 در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام به شرح زیر است:
اَعُوذُ بِاللّهِ منَ الشّیطانِ الرَّجیم بِسْمِ ٱللّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحِیمِ الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ اَلْحَمْدُ لِلّهِ بِجَمیعِ مَحامِدِهِ کُلِّهَا عَلی جَمیعِ نِعَمِهِ کُلِّها
ما باید از نفس و شیطان و وسوسه‌ها و ظواهر و جواهر دنیا فرار کنیم اما از خدا فرار می‌کنیم، در صورتی که خدا طالب ماست.
"وَ أَنْتَ لَا تَخْفَى عَلَیْکَ خَافِیَةٌ فِی الْأَرْضِ وَ لَا فِی السَّمَاءِ إِلَّا أَتَیْتَ بِهَا، وَ کَفَى بِکَ جَازِیاً" و تویی که چیزی بر تو پوشیده نیست در زمین و آسمان جز آن که را بیاوری و مجازات کنی و بس است که تو حسابرسی کنی. این نشانه‌ی توحیدی برای ماست که متوجه شویم هیچ چیز از خدا پنهان نیست ، البته ما در حرف هایمان می‌گوییم از خدا پنهان نیست و غیبت می‌کنیم . در اینجا حضرت می‌فرمایند هر که را بخواهی مجازات کنی و به حسابش برسی می‌توانی ، چون همه چیز در ید قدرت توست. چقدر خوب است که بنده آگاه باشد در خانه‌ی خدا آمده، نیامده که خدا را توجیه کند. یعنی با خدا که صحبت می‌کنند می‌خواهند به خدا توجه دهند که ما آمده ایم در خانه ات و این حاجات را داریم . کل آمد و رفتمان را که نگاه می‌کنیم می‌بینیم غلط است ، ما برای مناجات نیامده ایم ، آمده ایم چیزی بگیریم و برویم . مناجات یعنی هم من صحبت می‌کنم و هم خدا ، باید جوابی که از خدا می‌رسد را ما درک کنیم . "وَ کَفَى بِکَ جَازِیاً، وَ کَفَى بِکَ حَسِیباً" خدایی که کافی است برای آن که باید مجزاتش کند و کسی که باید به حسابش برسد . ما وقتی که توجه کنیم ، با خدا درست حرف می‌زنیم ، خدایا عرض حالی آمده ایم بکنیم ، آنچه را که تو می‌دانی و گفتی بگو . "اللَّهُمَّ إِنَّکَ طَالِبِی إِنْ أَنَا هَرَبْتُ" خدایا تو مرا طلب کنی اگر گریزم ، "وَ مُدْرِکِی إِنْ أَنَا فَرَرْتُ" معلوم می‌شود که ما اشتباه داریم کار می‌کنیم ، ما باید از نفس و شیطان و وسوسه‌ها و ظواهر و جواهر دنیا فرار کنیم ، اما ما از خدا فرار می‌کنیم در صورتی که خدا طالب ماست. یقینا شیطان طالب ما نیست او آمده تا ما را زمین بزند . ما باید ببینیم در کجای زندگیمان کارمان گیر کرده که موقع مناجات ما را راه نمی‌دهند، در صورتی که خدا طالب ماست و ما را درک می‌کند اما من از او فراری هستم .
خدا خیلی نسبت به ما تغافل دارد. خدا همه چیز را دیده اما ندید می‌گیرد و می‌گوید دوباره بیا.
"فَهَا أَنَا ذَا بَیْنَ یَدَیْکَ خَاضِعٌ ذَلِیلٌ رَاغِمٌ" من فراری ، خاضعانه آمده ام در برابر تو . خیلی خوب است بنده به همین اندازه آگاه باشد که بداند خودش کیست خدا کیست ، کدام کارش خوب و کدام کارش بد است . از روی عادت دعا می‌خوانی یا واقعا آمده ای تا با خدا مناجات کنی . خدا خیلی صبر دارد ، خیلی نسبت به ما تغافل دارد ، واقعا وقتی آدم فکر می‌کند کم می‌آورد ، خدا همه چیز را دیده اما ندید می‌گیرد و می‌گوید دوباره بیا . "أن لا یَحْجُبَ عَنْکَ دُعائی سُوءُ عَمَلی وَ فِعالی" یعنی چه؟ یعنی همه چیز را او دیده و می‌داند اما این حجاب نمی‌شود برای مناجات من ، برای دعا کردن من که فردا نگویی خدایا فقط خوب‌ها را در خانه ات راه دادی و بدها را رها کردی ، هیچ حجابی خدا قرار نمی‌دهد . یکی از اساتید ما می‌گفت بعضی مواقع با خودتان فکر کنید چند درصد حرف شیطان را گوش کرده اید و چند درصد حرف خدا را. برای همه چیز حساب می‌کنیم به جز امر خدا و بی حساب می‌تازیم ، هیچ کسی هم جلودارمان نیست . در دعای نیمه‌ی شعبان که گفته شده هر شب بعد از نماز شب خوانده شود می‌گویی خدایا تو هر شب جایزه می‌دهی و می‌ماند و خاک می‌خورد ، هیچ کسی در خانه‌ی خدا نیست . "فَهَا أَنَا ذَا بَیْنَ یَدَیْکَ خَاضِعٌ ذَلِیلٌ رَاغِمٌ" من اکنون در خانه‌ی تو آمده ام و در برابر توام ، سر بزیرم ذلیلم .
مقصد کربلا زمانی ارزش دارد که تو مومن برگردی .
"إِنْ تُعَذِّبْنِی فَإِنِّی لِذَلِکَ أَهْلٌ" اگر من را عذاب دهی به راستی من شایسته‌ی عذابم چون من یقین دارم . خیلی مهم است که آدم بداند جهنمی است ، این جهنمی بودن را نباید به مردم بگویی ، فقط باید در خانه‌ی خدا بیان کنی . "وَ هُوَ یَا رَبِّ مِنْکَ عَدْلٌ" اگر من را هم عذاب کنی از روی عدل توست . "وَ إِنْ تَعْفُ عَنِّی فَقَدِیماً شَمَلَنِی عَفْوُکَ" و اگر من را ببخشی و بگذری از من ، تو از قدیم این گونه بودی ، خدا کریم است ، این شامل بودن عفوت همیشه کنار من است . در کمیل می‌گویی "وَ سَکَنْتُ إِلَى قَدِیمِ ذِکْرِکَ لِی" تمام سکنای من از قدیم دست تو بوده . "وَ أَلْبَسْتَنِی عَافِیَتَکَ" تمام عافیت ما دست خداست ، عافیت خودمان خانواده مان . سعی کنید زیبا دین داری کنید ، مثل عده ای که دارند آماده می‌شوند برای اربعین به سمت کربلا حرکت کنند ، همین که راه بیافتی و قدم اول را برداشتی کربلایی هستی ، این یعنی معرفت ، حالا رفتیم ، اگر مومن برنگشتیم چه؟ مقصد کربلا زمانی ارزش دارد که تو مومن برگردی ، چون چقدر رفتند کربلا و کافر برگشتند ، می‌گفتند یادت است چگونه امام حسین علیه السلام را سنگ زدیم؟ چه خاکی بر سر بریزیم اگر اباعبدالله علیه السلام بگوید تو به درد من نمی‌خوری ، تو مهمان‌های من را اذیت می‌کنی ، تو سینه زن و گریه کن من را اذیت می‌کنی . این راه را که می‌روی باید توجه داشته باشی ، باید صاحب ذکر باشی ، فقط به رفتن نیست ، این راهی است که انتهای آن خداست ولی بعضی در انتهای آن به شیطان می‌رسند ، آدم از این می‌ترسد چون امام عسگری علیه السلام می‌فرمایند که زیارت اربعین از نشانه‌های مومن است. حسین جان اگر همه عالم توجه شان به تو باشد همه عوض می‌شوند . خوش به حال آن که می‌داند چه بزرگی را دارد زیارت می‌کند .
منبع : قدیم الاحسان
/1102101305
