چگونه بدانیم «بنده خدا» هستیم

آیا با خود می‌گفتید: «این یک حرام عیب ندارد، ما که این همه زحمت کشیده و هزینه نموده‌ایم تا به اینجا رسیده‌ایم، بگذار این حرام انجام گیرد و عبور کنیم» یا با کمال شجاعت و مردانگی و متانت مثل گل با آن همه رنج و دوری راه و تحمل مخارج و هزینه سفر، با عائله خود برمی‌گشتید؟ زیرا کسی که فرموده: زیارت مستحب است و همان کسی که من به قصد قربت و به داعی امر او تا به اینجا آمده‌ام و متحمل این همه خسارت شده‌ام، ارتکاب حرام را جایز نمی‌داند و به داعی نهی و زجر او باید دوباره بدون هیچ‌گونه نگرانی و ناراحتی برگردم؛ چراکه من بنده‌ام، من می‌خواستم زیارت حضرت سید‌الشهدا علیه‌اسلام را برای رضای خدا انجام دهم، نه برای خواهش دل خود، اگر برای خداست.

خداوند متعال می‌فرماید: «کار حرام را انجام نده و با انجام گناه به زیارت مرو، لذا باید امتثال نمایم و برای او به زیارت نروم، بنابراین اگر این طور نکرد و برنگشت، یقیناً ناقص‌الایمان است؛ زیرا خداوند سبحان می‌فرماید: «فَلاَ وَرَبِّکَ لاَ یُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ یُحَکِّمُوکَ فِیمَا شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لاَ یَجِدُواْ فِیۤ أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِّمَّا قَضَیْتَ وَیُسَلِّمُواْ تَسْلِیماً»؛ پس به پروردگارت سوگند، ایمان نمی‌آورند، مگر اینکه در اختلافی که میان آنها پیش آمده تو را حاکم کنند، سپس از آنچه قضاوت نمودی،‌ در دل خود هیچ دلتنگی احساس نکنند و چنانکه باید خود را تسلیم (خدا و حکم شما) کنند. بنده با ایمان باید تسلیم فرمان و حکم الهی باشد، نه تابع خواسته‌های خود و مطیع نفس و شیطان.

/1102101305