دنیا رزق و روزی خود را به چه کسی می دهد؟

1.«خُذ مِن الدُّنیا ما أَتاکَ، و تَوَلَّ عمَّا تَولّى عنک، فإن أنت لم تَفعل فأجمِل فى الطَّلَب.»(نهج البلاغه، حکمت ۳۹۳) از دنیا همان قدر بگیر که به تو می‌رسد و آنچه از تو رو گرداند، نادیده بگیر و اگر نمی‌توانى چنین باشى لااقل خواسته‌ات را کمتر کن.

2.«إذا أقبلت الدّنیا على أحدٍ أعارته محاسن غیره، و اذا أدبرت عنه سلبته محاسن نفسه.»(مروج الذهب، ج ۳، ص ۴۳۴)اگر دنیا به کسى رو کند، خوبیهاى دیگران را به طور موقت به او می‌دهد، و زمانى که به کسى پشت کند، امتیازات و نیکی هاى خود او را هم از او مى ‏گیرد.

3.«مَن طَلَبَ الدُّنیا طَلَبهُ المَوت حتّى یُخرِجَه عَنها، وَ مَن طلب الآخره طلبته الدّنیا حتّى یستوفى رزقه منها.». (العقد الفرید، ج ۳، ص ۱۵۷) آن که دنبال دنیا رود، مرگ دنبالش می‌رود تا او را از دنیا ببرد و آن کس که طالب آخرت است، دنیا در طلبش می‌رود تا رزقش را به او برساند.

4.«لایترک الناس شیئاً من أمر دینهم لاستصلاح دنیاهم الّا فتح اللّه علیهم ما هو أضرّ منه.»(نهج البلاغه، حکمت ۱۰۶) مردم چیزى از امور دینشان را به نفع دنیایشان ترک نمی‌کنند، مگر آنکه خداوند زیان‌بارتر از آن را به رویشان خواهد گشود.

5.«من أصبح على الدّنیا حزیناً فقد أصبح لقضاء اللّه ساخطاً…و من لهج قلبه بحبّ الدنیا التاط قلبه منها بثلاثٍ: همّ لا یغبّه، و حرص لا یترکه ، و أملٍ لایدرکه.»(تذکره الخواص، ص ۱۴۴)کسى که به خاطر دنیا اندوهگین باشد، از قضا و قدر الهى ناخشنود است و آن که دلش با دوستى دنیا پیوند خورده باشد، قلبش به سه چیز آلوده گردد: اندوهى که از او جدا نشود، حرصى که او را ترک نگوید و آرزویى که هیچگاه به آن نخواهد رسید.

6.«مثلُ الدُّنیا کَمَثَل الحَیَّهِ ، لَیِّنٌ مَسُّها ، وَ السَّمُّ الناقِعُ فى جَوفِها ، یَهوى إلیها الغِرُّ الجاهل ، و یَحذَرُها ذواللُّب العاقِل.» (نهج البلاغه، حکمت ۱۱۹) دنیا همانند مار است ، لمس کردن آن ، نرم و ملایم است اما درونش از زهر آکنده است، لذا فریب خورده نادان به آن میل پیدا می‌کند و هوشیار عاقل از آن حذر مى ‏کند.

7.«احذروا الدّنیا فإنّها غذّارهٌ غرّارهٌ خدوعٌ، معطیهٌ منوعٌ، ملبسهٌ نزوع، لایدوم رخاؤها، ولا ینقضى عناؤها، و لا یرکد بلاؤها.». (نهج البلاغه، خطبه ۲۲۰) از زرق و برق دنیا بر حذر باشید که دنیا خیانتکارى است فریبنده و نیرنگ‌باز،بخشنده‏اى است منع کننده، پوشنده‏اى است برهنه سازنده ، آرامش آن بى‌دوام ، مشکلاتش بى‌پایان، و بلاهایش قطع ناشدنى است.

8.«مَن کانَتِ الدُّنیا هَمَّهُ کَثُرَ فى القیامهِ غَمُّه.» (شرح ابن ابى الحدید، ج ۲۰، ص ۲۱۱) کسى که دنیا همتش باشد در قیامت اندوهش بسیار گردد.

9.«مَن کانَتِ الدُّنیا هَمَّهُ اشتدّت حَسرَتُهُ عِندَ فِراقِها.» (مستدرک نهج البلاغه، ص ۱۶۵) آن که دنیا همتش باشد به هنگام جدایى از آن، حسرتش شدید خواهد بود.

10.«الدُّنیا سَمٌّ یَأکُلُهُ مَن لا یَعرِفُه.»(غررالحکم، ج ۱، ص ۶۹)دنیا، زهرى کشنده است هر که نشناسدش آن را مى ‏خورد.

11.«المَغبُونُ مَن شَغَلَ بِالدُّنیا، وَفاتَه حَظُّهُ مِن الآخره.»(غررالحکم، ص ۱۰۶) زیانکار کسى است که سرگرم دنیا شده و بهره‏ اش از آخرت از دستش رفته است.

/1102001307