لقاء پروردگار عالم، آرزوی انسان
عرفا فرموده اند که انسان، ملهوف و پیچیده شده به آرزوها است. این آمال، گاهی الهی است و گاهی هم انسان به آرزوهای نفسانی دچار است، مثلا به پست و مقام برسد و امثال آن.
همان گونه که انسان درخواست و آرزو دارد، خداوند هم آرزو و آمال دارد. خداوند ذوالجلال و الاکرام فرموده است: فإنّما یحبّ الله لقا من یحبّ القاء؛ خدا دوست دارد به لقاء کسی که دوست دارد به لقاء او برسد نیز برسد. خداوند هم دوست دارد که به لقاء بنده ای که آرزویش لقاء الله است، برسد، لذا ذکر درون این است که انسان رؤیت حضرت حق را در نظر گیرد، رؤیت جسمانی صرف نیست، این که انسان دائما بداند خداوند در همه جا هست. خود خداوند فرموده است: ما از رگ گردن به شما نزدیک تریم، پروردگار عالم، درون انسان است، این را بدانید.
از سعادت انسان است که انسان درون خودش دائم ذکر پروردگار را داشته باشد. انسان باور داشته باشد، همان گونه که خدا انسان را می بیند، انسان هم به مقام رؤیتی برسد. بعد از رؤیت عشق به لقاء آید. اساس لقاء در رؤیت است، یعنی اگر کسی، شخص دیگری را نبیند، انتظار لقاء هم در او به وجود نمی آید.
اول رؤیت و بعد لقاء الله
اولیای خدا بیان می فرمایند که اصلا لقاء صورت نمی گیرد جز به رؤیت! اگر شخصی را ببینیم، اشتیاق به دیدارش پیدا می کنیم. این رؤیت چه گونه به وجود می آید؟ تصور رؤیت جز به تفهیم معنا به وجود نمی آید. معنای رؤیت این است که چه چیز عامل رؤیت می شود، و آن یک نور است. خورشید در روز عامل رؤیت است، چون نور است. در شب هم چراغ وجود دارد و باعث رؤیت است، همین هم در قلب انسان وجود دارد. اگر قلب انسان به نور الهی مزیّن شد و نور به قلب انسان ورود پیدا کرد، رؤیت پروردگار عالم میسّر خواهد شد.
اولین گام رسیدن به نور در قلب، این است که دلش بخواهد که دیگر گناه نکند، چون گناه به معنای ظلمت و تاریکی است. اول عزم بر ترک گناه ، و بعد جزم است. دل انسان می خواهد که گناه نکند، یعنی عزم دارد و بعد از آن باید جزم پیدا کند. حضرت امیرالمومنین علیه السلام می فرماید: تصمیم بگیرید که یک گناه را ترک کنید. حضرت نمی فرماید که یک باره همه ی گناهان را ترک کن، اول از یک گناه شروع کن. چشم یا گوشت را کنترل کن. این خودش عامل می شود که راه باز شود.
وقتی ظلمت رفت و نور آمد، تحقق رؤیت می شود، "فَانظُرْ إِلَىٰ آثَارِ رَحْمَتِ اللَّهِ"1
یعنی دیگر می بینی! مثل وقتی که بچه ای که تازه متولد شده است را می بینی و می گویی: ماشاالله، چه چیزی بوده است و تبدیل به چه چیزی شده است! یک قطره ناچیز بوده است و حالا این گونه شده است. بعد از آن یک تأمّل در این که این بچه، جز مکیدن چیزی بلد نیست. همه ی عالم را رؤیت الله می بیند، آثار رحمت خدا را می بیند. و این ذکر درونی، دائم می شود و همه جا خدا را می بیند، اگر چنین شد، دیگر گناه نمی کند و در خلوت هم خدا را می بیند.
من کلیپی را دیدم که تازه متوجّه شدم که دردا! این که قرآن فرمود: «کالانعام بل هم أضلّ2»، به حقیقت به چه معنا است. آیات الهی که نعوذبالله، دروغ نیست امّا دردا که تحقّق این آیات را داریم می بینیم. یک پلنگی، میمونی را شکار می‌کند، تازه می‌فهمد این میمون، بچه دارد. بچه او را زیر بال و پر خودش می‌گیرد .و اصلاً از خوردن آن میمونی که شکار کرده است، پشیمان می شود. مدام بچه را ناز می‌کندو ... و این‌گونه اظهار محبت می‌کند. از این که چرا مادر او را از او گرفته است، پشیمان می شود. حیوان!
چند روز قبل هم این مطلب را خواندم که یکی از روحانیون ایزدی که می‌دانید در عراق هستند، تعریف می‌کرد: یکی از دختران ما را داعشی‌های ملعون دزدیده بودند، از دست آن‌ها فرار کرد و برای ما جریانی را تعریف کرد که وحشتناک است!
مصداق «کالانعام بل هم أضلّ» 2