دلنوشته حاج مهدی سلحشور برای شهید خان طومان

بسمه تعالی

وارد خان طومان که شدیم چپ و راست اطرافمان خمپاره فرود می آمد.
بعضی از صدا ها دور وبعضی هم نزدیک. دوست داشتم بالای یک بلندی بروم و منطقه را بیشتر توجیه شوم. محل شلیک و اصابت خمپاره ها را دقیق تر ببینم.
ساختمانی را پیدا کردم و شروع کردم از پله ها بالا رفتن که، یک مرتبه با شهید کابلی مواجه شدم. داشت از پله ها پایین می آمد. تا مرا دید خیلی گرم و صمیمی تحویلم گرفت و احوال پرسی کردیم. خیلی از دیدنش خوشحال شدم. چند سالی بود که از سپاه بازنشسته شده بود، اما هیچ وقت خودش را از فعالیت های فرهنگی و خدمت به شهدا بازنشسته نکرده بود. سن و سالی از او گذشته بود و برای خودش جایگاهی داشت، اما به شدت متواضع و خوش برخورد بود و همیشه سر حال وسرزنده.
با همان گرمی و تواضع در حالی که خنده از روی لبش نمیرفت، دست مرا گرفت و با هم آمدیم بالای پشت بام. بالا که رسیدیم شروع کرد به تشریح دقیق منطقه و مواضع و استحکامات داعش.
خوب، مسئول راویان سپاه کربلا بود و این کار را به نحو احسن انجام میداد.
با دقت نگاهی به اطرافم انداختم. غربت عجیبی در خان طومان حاکم بود.
این را فضا و در و دیوارش گواهی میداد. اما رزمندگان شیردل مازندرانی و فاطمی در عین غربت و مظلومیت، با روحیه ی بسیار بالا و مثال زدنی مشغول حفظ و حراست از حریم و حرم اهل بیت بودند. کم کم داشت غروب از راه میرسید و بر غربت محیط می افزود. یک حس درونی به من میگفت خیلی از این بچه ها به شهادت میرسند. دوست داشتم ساعت ها بنشینم و به چهره ی تک تکشان نگاه کنم. از پشت بی سیم خبر دادند دشمن در حال جابجایی خوردوهای محمول و نیرو است و احتمالا قصد پاتک دارد. فرماندهان دستورات لازم را به نیروها میدادند. رزمندگان کم تعداد بودند اما ضعیف نه. این را به خوبی میشد از صلابت و مردانگیشان فهمید. شهید کابلی میگفت دشمن مقابل ما تا دندان مسلح است و پر تعداد. اما به حول قوه ی الهی محکم در مقابلشان می ایستیم و تا زنده ایم یک وجب عقب نشینی نخواهیم کرد.
روح دلیر مردان مازندرانی شاد که در مقابل خیل عظیم دشمن مردانه جنگیدند و تا زنده بودند حتی یک وجب عقب ننشستند، و تا ابد به ما درس ایستادگی در مقابل دشمنان را دادند.

مهدی سلحشور‌