آیا سوگند به حق اولیای الهی شرک است؟

ایشان در مثالی دیگر ابراز کردند: زنان انصار بر کشتگان خود در جنگ احد گریه می کردند، ولی حمزه کسی را نداشت و رسول خدا(ص) به آنان گفتند که بر عمویشان نیز گریه کنند که این امر نشاندهده بدون اشکال دانستن گریه بر اموات است.

معظم له با اشاره به جمله معروف «الاسلام محمدي الحدوث و حسيني البقاء»، گفتند: گریه در روز عاشورا طبق همین مسائل است و از آنجا که وهابیت نمی‌خواهد که عاشورا زنده بماند، بحثی مانند گریه نکردن بر میت را بیان می کنند.  این امر بهترین علت برای صالح نبودن سلف صالح است و ثابت می کند که چگونه افرادی بودند.

ایشان قیام امام حسین(ع) را درسی برای ایستادن در برابر ظلم دانستند که درخت اسلام برای بقای خود با خون سیدالشهدا(ع) آبیاری شد.

پاداش عمل صالح به دیگری می رسد

معظم له با اشاره به اعتقاد وهابیت نسبت به این مطلب که پاداش عمل نیک و اهدای آن به مردگان نمی رسد، اظهار کردند: طبق روایتی از پیامبر(ص) پاداش کارهای خیر مانند ساخت پل و درمانگاه، نوشتن کتاب و داشتن فرزند صالح به دیگری می رسد و همه این مطلب را قبول دارند که در واقع انسان مرده نقشی در آن کار صالح داشته است.

ایشان، بحث را درباره عمل صالح یک فرد و اهدای پاداش آن به دیگری دانسته و خاطر نشان کردند: آیه «لیس للانسان الّا ما سعی» به عنوان دلیل وهابیت برای نرسیدن پاداش یک کار صالح به دیگری است، ولی با توجه به ما قبل آن، این آیه درباره گناه و عقاب است.

این مرجع تقلید افزودند: بر فرض که این آیه درباره ثواب است، باید به دو مسئله کلی و استثنایی بودن یک امر، توجه کرد و دانست که در مسئله کلی باید انسان به عمل خودش تکیه کند نه اینکه به کار دیگران وابسته باشد ولی این منافات ندارد که انسان از عمل دیگران بهره بگیرد که این امر همن قاعده جزئی محسوب می شود.

ایشان این سوال را مطرح کردند که اگر معنای آیه کلی است چرا قرآن شفاعت شافعان در حق دیگران را در روز قیامت بیان می کند؟

نذر مانند اهدای پاداش است

حضرت آیت الله سبحانی با بیان اینکه نذر بر اولیای الهی را وهابیت جایز نمی دانند و شرک محسوب می کنند، گفتند: نخستین مطلب این است که نذر عملی عبادی و به طور یقین عبادت فقط برای خدا می باشد.

ایشان با اشاره به بیانی که در جمله نذر می آید و دو «لام» قسم دارد، گفتند: مانند آنچه در آیه قل « قُل إنَّما أَعِظُکُم بِواحِدَة أَن تَقُومُوا لِلّهِ مَثنی وَ فُردی» و « إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَاءِ» لام اول، «قصد قربت» و دومی به معنای «مصرف» است.

معظم له با بیان اینکه وهابیت، نذر را مانند کار مشرکان برای بت ها می دانند، ابراز کردند: آنها بتها را خدا می دانستند اما ما برای خدا نذر و ثوابش را به اولیا اهدا می کنیم تا برای مان دعا کنند.

عبد بودن به معنای «تشریفی» اشکال ندارد

ایشان با بیان اینکه وهابیت، نامگذاری به عبدالنبی و عبدالحسین را کفر و شرک می دانند و معتقدند که همه مردم عبدالله هستند، ابراز کردند: سه نوع عبودیت داریم که یکی عبودیت تکوینی می باشد که فقط بندگی برای خدا و این امر ناشی از مالکیت و آفریدگاری اوست.

معظم له، عبودیت قانونی و وضعی را دومین نوع آن عنوان کرده و مثال زدند: برده و کنیز عبودیت وضعی است که در این نوع عبودیت، مرد را عبد می گویند که آیه « «وَ أَنْکِحُوا الأیامی مِنْکُمْ و الصّالحینَ مِنْ عبادِکُمْ و إمائِکُمْ» شاهد مثال آن است.

آیت الله سبحانی، سومین عبودیت را تشریفی خوانده و گفتند: عبدالنبی و عبدالحسین از همین امر است که با این نکته، غلام تشریفی رسول الله(ص) بودن، افتخار انسان است.

پاسخ به شبهه سوگند به حق اولیای الهی

ایشان، سوگند دادن خدا به حق انبیا و اولیای الهی را بحث دیگر وهابیت خوانده که آن را شرک می دانند و معتقدند که کسی به خدا حقی ندارد که پاسخ می دهیم: محال است که بشر به طور مستقیم بر ذمه خدا حق پیدا کند ولی گاهی خدا از روی فضل، حقی به فرد می دهد که مثال آن در آیه های «وکان حقا علینا نصر المومنین» و «وَعْداً عَلَیْهِ حَقًّا فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجیلِ وَ الْقُرْآنِ » مشاهده می شود که حق تعالی خود را بدهکار و ما را طلبکار می کند. 

معظم له یادآور شدند: خدا در قرآن به موجودات مختلف قسم خورده که آیه هایی مانند  «وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا » از جمله آن می باشد.

حضرت آیت الله سبحانی با اشاره به اینکه وهابیون می گویند که قسم خوردن به حق موجودات مختلف تنها برای خدا جایز است، پاسخ دادند: اگر ماهیت عمل شرک است، تفاوتی ندارد و دست کم باید در قرآن ذکر می شد که این نوع سوگند خوردن از خصایص خدا است و دیگران این ویژگی را ندارند.