وارث: «شیخ عباس قمی» مولف کتاب مفاتیح الجنان از خودستایی و خودپسندی بشدت احتراز میکرد و به هیچ وجه غرور نداشت. محدث قمی حدیث اخلاص بود و آیه زهد. مسیری که میرفت اگر کوچکترین شبههای در دلش رخنه میکرد که قدمش برای خدا نیست یا وسوسهای قلبش را میلرزاند بدون هیچ تأمل، از آنجا باز میگشت. نقل است «در یکی از سالها مرد نیکوکاری از محدث قمی خواهش میکند که قبول کند بانی مجلس محدث شود و تعهد میکند که مبلغ پنجاه دینار عراقی به ایشان تقدیم کند. در آن موقع هزینه محدث در هر ماه سه دینار بوده است. محدث قمی میگوید: «من برای امام حسین ـ علیه السلام ـ منبر میروم نه برای دیگری و بدین گونه آن وجه را نپذیرفت». امر به معروف و نهی از منکر دیگر ویژگی حدیث اخلاص بود. او خود هرگز گرد گناه نمیگشت و در ذهنش هم فکر گناه را جای نمیداد.
بنا بر این گزارش، شیخ عباس قمی غروب روز 22 ذی الحجه سال 1359 ه. ق، حالش منقلب گردید و پی در پی نام ائمه اطهار علیهالسلام را بر زبان جاری میساخت. آن شب به علت کسالت فراوان نمازهایش را نشسته خواند و نیمه شب دعوت حق را لبیک گفت و در سن شصت و پنج سالگی به لقاءاللّه پیوست. مرحوم آیتاللّه سیدابوالحسن اصفهانی بر جنازه مطهرش نماز خواند و بعد از تشییعی باشکوه، توسط بزرگان و مراجع و عموم مردم، در صحن مطهر حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) ، کنار مرقد استادش محدث نوری، به خاک سپرده شد.
