توسل هاي مُجاز و ممنوع در نگاه وهابيت

وارث: حضرت آيت الله سبحاني در نوشتاري «سه توسل مجاز و سه توسل ممنوع در نزد وهابيت» را مورد نقد و بررسي قرار داده اند كه متن ديدگاه وهابيون و پاسخ هاي معظم له در ادامه مي آيد؛

* سه توسل مجاز وهابيون
وهابيون سه نوع از توسل ها را مجاز دانسته و آن را تجويز مى كنند كه جاى بحث و گفتگو نيست.
* توسل به ذات حق تعالى و اسماء و صفات او.
* توسل به اعمال صالحى كه انسان در گذشته انجام داده است.
* توسل به دعاى برادر مؤمن در حال حيات.

توسل به ذات خدا معنى ندارد زيرا توسل، تمسك به وسيله اى كه او را به مقصد و مقصود برساند و در مورد نخست چيزى در وسط نيست كه انسان به آن توسل بجويد؛ و توسل به اسماء و صفات خدا براى كسب رضاى ذات حق تعالى جاى گفتگو نيست انسان خدا را به رحمانيتش سوگند دهد كه او را ببخشد.
و اما توسل انسان به اعمال صالحى كه انجام داده، بسيار نادر است و مدرك آن، روايتى است در مورد سه نفر از بنى اسرائيل و اجمال آن اين است كه اين سه نفر كه بر اثر ريزش كوه، در غارى زندانى شده و راه خروج از غار به روى آنان بسته گرديد و هر يك خدا را به كار نيكى كه انجام داده بودند، سوگند دادند كم كم آن مانع از خروجى غار عقب رفت؛ يكى احترام فوق العاده به پدر و مادر و دومى به عفت و خويشتندارى در مسائل جنسى و سومى امانت دارى را ياد كردند.
اما قسم سوم از توسل همان دعاى مؤمن در حال حيات است دلائل آن روش است زيرا خدا به گنهگاران تذكر مى دهد كه به حضور پيامبر بروند و از آن حضرت درخواست كنند كه در حق آنان استغفار كند. (1)

* توسل هاى ممنوع در نظر وهابيان
* توسل به شخص انسان هاى با فضيلت و مقرب نزد خدا.
* سوگند دادن خدا به حرمت و قداست آنان.
* درخواست دعا از پيامبران و صالحان پس از درگذشت آنان.
اين سه نوع توسل هر چند به سه صورت جلوه مى كنند ولى در واقع همگى به يك چيز باز مى گردند و آن اينكه همگى كرامت انبياء و اوليا را وسيله قرار مى دهند تا خدا به احترام آنان دعاى انسان را مستجاب كند و گرنه ذات منهاى كرامت و قداست نمى تواند وسيله استجابت دعا گردد.
هر سه قسم از توسل در روايات اهل سنت، وارد شده است، و اگر روايات صادر از خاندان رسالت را به آنها ضميمه كنيم مطلب به صورت امر بديهى در مى آيد.

توسل به انسان با فضيلت
عثمان بن حنيف مى گويد: مرد نابينايى به حضور پيامبر آمد و چنين گفت: نابينا هستم از خدا بخواه ديدگانم را شفا بخشد. پيامبر (ص) فرمود: دعا كنم و يا صبر كنى كه براى تو بهتر است. بيمار گفت: دعا كنيد.
پيامبر (ص) فرمود: برخيز وضوى كامل بگير و دو ركعت نماز بگزار و خدا را به اين دعا بخوان: «اللّهمّ إنّي أسألُكَ وأتوجّهُ إلَيكَ بِنَبِيِّكَ نَبِيّ الرَّحمَةِ يا مُحمّدُ إنّي أتوجّه بِكَ إلى ربّي في حاجَتي لتقضى، اللّهمّ شفّعه فيّ».
«پروردگارا من از تو مى خواهم و به سوى تو رو مى آورم به وسيله پيامبر تو كه پيامبر رحمت است اى محمد من به وسيله تو به پروردگارم روى مى آورم درباره حاجتم كه برآورده شود. پروردگار شفاعت او را در حق من بپذير».
عثمان بن حنيف مى گويد. به خدا سوگند مجلس ما چندان به درازا نكشيد و هنوز از جا برنخاسته بوديم كه مرد نابينا نزد ما آمد گويا از روز نخست بينا بوده است.
استدلال با اين حديث در گرو دو چيز است.

* صحت حديث از جهت سند.
* دلالت حديث بر مقصود.
در صحت سند همين كافى است كه خود ابن تيميه مى گويد: «ترمذى حديث صحيحى را نقل كرده است كه پيامبر مردى را تعليم كرد كه چنين دعا كند آنگاه متن دعا را نقل كرده است و مى گويد حتى اين دعا را «نسائى» نيز نقل كرده است. (2)
رفاعى وهابى معاصر شاگرد آلبانى او نيز اين حديث را صحيح و مشهور توصيف كرده است. (3)
مؤلف المنار كه گرايش هاى وهابى فراوانى دارد در پاورقى هاى مجموعة الرسائل و المسائل مى كوشد حديث را تضعيف كند و مى گويد در سند حديث ابوجعفر وارد شده و اين غير از ابوجعفر خطمى است كه همگان به وثاقت او شهادت داده اند ولى مؤلف المنار در داورى عجله كرده، احمد بن حنبل در مسند خود اين حديث را با سندى نقل كرده و ابوجعفر را با لقب «خطمى» توصيف كرده است. اين تنها احمد بن حنبل نيست بلكه طبرانى نيز در معجم خود اين حديث را با همان سند نقل كرده است. اصولا اين حديث از نظر سند جاى خدشه نيست. مدارك اين حديث در پاورقى وجود دارد. (4)

دلالت حديث
دقت در مجموع حديث دو مسأله را مسلم مى سازد:
الف) آن مرد نابينا از پيامبر دعا خواست باز تأكيد مى كنم آن مرد نابينا به دعاى پيامبر توسل جست به گواه آنكه گفت: ادع اللّه ان يعافينى.
ب) پيامبر به اين مرد بيمار دعايى آموخت كه در آن دعا به شخص پيامبر (ص) متوسل شود و از اين طريق به خدا بخواند.
چنانكه مى گويد: «الّلهم انّي أسألكَ و أتوجّه إلَيْك بنبيّك..»
لفظ «نبيك» متعلق به دو فعل پيشين است يعنى او از دريچه توسل به شخص پيامبر (ص) از خدا سؤال مى كند و به او روى مى آورد بنابراين وسيله اى كه پيامبر (ص) در اختيار او قرار داد اين بود كه در ضمن دعايش ذات مقدس پيامبر را وسيله استجابت دعاى خود قرار دهد.
براى اينكه روشن شود در دعايى كه پيامبر (ص) به اين مرد تعليم كرده است توسل به شخص پيامبر و يا مقام و منزلت آن حضرت است، الفاظ حديث را يكى پس از ديگرى با ذكر متعلق (بنبيك) نقل مى كنيم: واقعيت حديث به چنين صورت است:

* أسألك بنبيك
* أتوجه اليك بنبيك
* نبيك نبى الرحمه
* يا محمد انى اتوجه بك الى ربى.
با توجه به اين الفاظ مرتب و هماهنگ كه همگى اشاره به شخص پيامبر (ص) و به مقام و موقعيت وى نزد خدا است بايد گفت: رسول خدا(ص) به اين مرد بيمار تعليم داد كه در دعاى خود پيامبر (ص) را وسيله قرار دهد يعنى ذات پيامبر، ذاتى كه رمز كرامت و فضيلت و قداست و احترام است. با توجه به اين جهات نمى توان در دلالت حديث خدشه كرد.
تأويل حديث از جانب وهابيان
با اينكه حديث، بر توسل به ذات اقدس پيامبر (ص) و مقام و منزلت آن حضرت دلالت روشن دارد، ابن تيميه و پيروان او به خاطر پيشداورى به تأويل حديث پرداخته اند. (5) ابن تيميه مى گويد: برخى از مردم مى گويند اين حديث دلالت دارد كه مى توان به شخص پيامبر (ص) در حال حيات و ممات توسل جست. ولى برخى مى گويند در اين حديث توسل به دعاى پيامبر وارد شده، نه توسل به شخص او.
در پاسخ مى گوييم: ابن تيميه دو مطلب را به هم آميخته است.
* آن مرد بيمار از پيامبر چه خواست؟
* پيامبر چه نوع دعايى به او آموخت؟
شكى نيست كه آن مرد بيمار از پيامبر (ص) دعا خواست يعنى به دعاى او متوسل شد.
ولى پيامبر (ص) به او دعايى آموخت كه در آن توسل به شخص رسول خدا (ص) وارد شده است يعنى دعايى آموخت و توسلى را تجويز كرد كه وهابيان آن را ممنوع مى شمارند.
باز براى روشن كردن اذهان خوانندگان يادآور مى شويم كه اين حديث دو مرحله دارد.
* مرحله ابتدايى
* مرحله نهايى