مکان های منسوب به امام زمان(عج) که در اجابت دعا موثرند

وارث:  مرحوم محدث نوری می فرماید: پوشیده نیست که برخی از مکان های ویژه امام عصر صلوات الله علیه که مشهور به مقام امام زمان علیه السلام می باشند؛ مکان هایی هستند مانند: وادی السلام (نجف اشرف)، مسجد سهله، مسجد حله، مسجد جمکران در خارج شهر مقدس قم و ...

به نظر می رسد برخی از کسانی که آن امام(عج) را دیده اند در این مکان ها به زیارتشان شرفیاب شده اند؛ یا اینکه در این جاها، معجزه ای از آن حضرت(عج) نمودار شده است؛ بدین جهت جزو مکان های شرافتمند و با برکت به حساب می آیند و جایی هستند که می توان با آن حضرت(عج) مانوس شد، و فرشتگان الهی در آنجا از آسمان فرود می آیند ، شیطان ها رفت و آمدشان کم است و این ها خود از وسایل و اسبابی است که موجب اجابت زودتر دعا و پذیرش سریع ترعبادت می شود.

در برخی از روایات آمده است: خدای عزوجل دوست می دارد در مکان هایی همانند این مکان ها و مسجدها و حرم های امامان علیهم السلام و قبرهای فرزندان امامان(ع) و قبر بندگان صالح و نیکوکار، که در شهرهای مختلف پراکنده اند، پرستش شود.

این از لطف های پنهان خداوند است نسبت به بندگانی که دچار گمراهی یا اضطرار و ناچاری، بیماری، بدهکاری، ستم دیدگی، ترس و وحشت، نیاز و احتیاج و از این قبیل امور باشند؛ بندگانی که دچار اندوه و مشکلات شده اند و قلب شان به هم ریخته و دارای ظاهری آشفته و حواسی از کار افتاده هستند.

این افراد می توانند به جاهای مزبور پناهنده شوند و به وسیله کسی که صاحب آن مقام است به خداوند متوسل شوند و درخواست علاج دردها و شفای بیماری ها و برطرف شدن شر مردمان شرور و دیگر گرفتاری ها را بنمایند.

در بسیاری از موارد خواسته این افراد پاسخ داده می شود؛ بیماری که در حال مریضی به آن جا رفته است شفا گرفته و بر می گردد؛ ستم دیده ای که رفته است، برمی گردد  در حالی که حقش را گرفته است؛ کسی که با نگرانی و اضطراب به آن اماکن شرفیاب شده است، بر می گردد در حالی که  دلش آرام و خیالش راحت شده است. البته طبیعی است هرکس ادب و احترام بیش تری به جا آورد بهره و خیر بیشتری نیز به دست می آورد.

و احتمال دارد تمام این مکان های شریف جزو خانه های خدا باشند که دستور داده شده است که آن خانه ها رفیع و بلند مرتبه گردد و نام خدا در آنها برده شود، و هر کس در آن خانه ها صبحگاهان و شامگاهان به تسبیح و ثتاگویی خداوند بپردازد، ستوده شده است.

 

برگرفته از «صحیفه مهدیه»، صفحه 101