وصیت امام علی (ع) به فرزند خود چه بود؟

وارث: در وصیّت امیر المؤمنین علی ابن ابیطالب(ع) به فرزندش محمّد ابن حنفیه در مورد اینکه انسان گوش خود را از سخنان بیهوده حفظ کند چنین آمده است که:

خداوند بر هر عضوی از اعضای تو واجبی را اختصاص داده و بر آن تصریح نموده است .

پس بر گوش واجب ساخت که به معاصی گوش فرا ندهد؛ پس فرمود:

و محققاً خداوند در کتاب بر شما چنین فرستاد که هر گاه بشنوید که به آیات الهی کفر ورزیده می شود و آیات الهی به مسخره گرفته می شود،در این گونه مجلسی با کافران منشینید تا در سخن دیگری وارد شوند ، اگر چنین نکنید ، همانند آنان می باشید.

 و خداوند در جایی دیگر فرموده است :هر گاه دیدی کسانی در مورد آیات ما (به انکار و استهزا) غرق در گفتگو شده اند از آنان دوری کن تا درباره سخنی دیگر به گفتگو بنشینند.

سپس خداوند عزّ و جلّ جایی را که مؤمن از روی فراموشی در چنین مجلسی نشسته است را استثنا نموده و فرموده است :

و اگر شیطان فراموشت ساخت ، پس بعد از یاد آوری با چنین گروه ستمکاری منشین.

و فرمود :پس بشارت ده بندگان مرا ، همان بندگانی که سخن را می شنوند و از نیکوترین سخن  پیروی می کنند ، آنان کسانی هستند که خداوند هدایتشان کرد و آنان خردمندانند.

و خدا در قرآن فرموده است :مؤمنان هر گاه به امری بیهوده برخورد کنند کریمانه از کنار آن می گذرند و هر گاه سخنی بیهوده بشنوند از آن دوری می گزینند.

پس این همان چیزی است که خداوند بر گوش واجب ساخته و عمل گوش همین است .

منابع:

سوره نسا/140
سوره انعام /68
سوره انعام /68
سوره زمر/ 17و18
سوره فرقان/72
سوره قصص/55
جهاد با نفس تألیف شیخ حر عاملی (ره)