آیه‎ای که ناله ابلیس را در آورد

وارث: در کتاب امالی شیخ صدوق از امام صادق(ع) روایت شده است «چون این آیه نازل شد «وَ الَّذِینَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِم‏؛ آنها که چون کار بدى کنند خدا را یاد کنند و از گناهان خود آمرزش بخواهند.» (آل عمران135) ابلیس بالاى کوه مکه به نام کوه ثور رفت و فریادى هر چه بلندتر به عفریت‎هاى خود کرد و همه گردش آمدند و گفتند: اى آقاى ما براى چه ما را دعوت کردى؟ گفت: این آیه نازل شده است؛ کیست به میدان آن رود؟

یک عفریتى برخاست و گفت: من با چنین و چنان. گفت: تو نمی‎توانی. دیگرى برخاست و مانند آن را گفت و همان را شنید. وسواس خناس گفت: من بر علیه آن توانایی دارم. گفت: با چه؟ گفت به آنها نوید دهم و آرزو اندازم تا گناه کنند و چون این کار را کردند استغفار را از یادشان ببرم. گفت: تو براى آنى و تا قیامت او را بر آن گماشت.»

    متن روایت:

    عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَال‏ لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ وَ الَّذِینَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ‏ صَعِدَ إِبْلِیسُ جَبَلًا بِمَکَّةَ یُقَالُ لَهُ ثَوْرٌ فَصَرَخَ بِأَعْلَى صَوْتِهِ بِعَفَارِیتِهِ فَاجْتَمَعُوا إِلَیْهِ فَقَالُوا یَا سَیِّدَنَا لِمَ دَعَوْتَنَا قَالَ نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ فَمَنْ لَهَا فَقَامَ عِفْرِیتٌ مِنَ الشَّیَاطِینِ فَقَالَ أَنَا لَهَا بِکَذَا وَ کَذَا قَالَ لَسْتَ لَهَا فَقَامَ آخَرُ فَقَالَ مِثْلَ ذَلِکَ فَقَالَ لَسْتَ لَهَا فَقَالَ الْوَسْوَاسُ الْخَنَّاسُ أَنَا لَهَا قَالَ بِمَا ذَا قَالَ أَعِدُهُمْ وَ أُمَنِّیهِمْ حَتَّى یُوَاقِعُوا الْخَطِیئَةَ فَإِذَا وَاقَعُوا الْخَطِیئَةَ أَنْسَیْتُهُمُ الِاسْتِغْفَارَ فَقَالَ أَنْتَ لَهَا فَوَکَّلَهُ بِهَا إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَة. (الامالی (للصدوق)، ص465)