پای منبر ولی/ درس های مهم نیمه شعبان

وارث: نیمه شعبان که سالروز میلاد یگانه منجی عالم بشریت حضرت مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف است، نکته های مهم و در س آموزی برای درک صحیح معارف مهدوی و ترسیم زندگی بر پایه آن دارد. آنچه در ذیل تقدیم می شود برخی از نکته های برجسته این روز بزرگ از سخنان حکیمانه مقام معظم رهبری که در سالروز نیمه شعبان در سال 1381 بیان شده، تقدیم همه منتظران حضرتش می شود.

جشن میلاد حضرت حجّت ـ عجّل الله فرجه و أرواحنا فداه ـ برای عموم شیعیان، بلکه همه عدالت خواهان عالم، یک عید بزرگ است؛ لذا مردم ما در این جشن، با همه وجود و با دل و جان، محبّت و ارادت خود را به آستان حضرت بقیة الله ـ أرواحنا فداه ـ ابراز می کنند. آنچه برای ما به عنوان دوستداران و معتقدان به امامت و ولایت حضرت مهدی ـ سلام الله علیه ـ مهم است، این است که علاوه بر اظهار ارادت و شادی، از این خاطره تاریخی یا از این اعتقاد شیعی درس بگیریم.

برجسته ترین شعار مهدویت، عبارت است از عدالت. مثلاً در دعای ندبه، وقتی شروع به بیان و شمارش صفات آن بزرگوار می کنیم، بعد از نسبت او به پدران بزرگوار و خاندان مطهّرش، اوّلین جمله ای که ذکر می کنیم، این است: «این المعدّ لقطع دابر الظّلمة، این المنتظر لإقامة الأمت و العوج، این المرتجی لإزالة الجور و العدوان»؛ یعنی دل بشریت می تپد تا آن نجات بخش بیاید و ستم را ریشه کن کند؛ بنای ظلم را ـ که در تاریخ بشر، از زمان های گذشته همواره وجود داشته و امروز هم با شدّت وجود دارد ـ ویران کند و ستمگران را سر جای خود بنشاند. این اوّلین درخواست منتظران مهدی موعود از ظهور آن بزرگوار است. اوّلین درس عملی از این موضوع، این است که نابود کردن بنای ظلم در سطح جهان، نه فقط ممکن است، بلکه حتمی است.

وقتی ملتی معتقد است نقشه ظالمانه و شیطانی امروز در کلّ عالم قابل تغییر است، آن ملت شجاعت می یابد و احساس می کند دست تقدیر، تسلّط ستمگران را برای همیشه و به طور مسلّم ننوشته است. انسان ها می توانند تلاش کنند و پرچم عدالت را ـ و لو در یک نقطه محدود ـ بلند کنند. شما ببینید ملت هایی که امروز در گوشه و کنار عالم زیر فشارِ ظلم و ستم زندگی می کنند، اگر این امید را در دل خود بپرورانند که می شود با ظلم مبارزه کرد، چه اتّفاقی در دنیا می افتد و چطور ملت ها بیدار می شوند! ملت ایران هم یک روز در پنجه اقتدار رژیم طاغوتی، دچار همین یأس [شده] بود؛ ولی امام بزرگوار ما با تعالیم اسلامی، این یأس را از دل ها پاک کرد و به مردم امید و شجاعت داد. نتیجه این شد که این مردم بپاخاستند، نهضت کردند، تن به سختی دادند، مبارزه کردند، از جان خود دریغ نکردند و توانستند در این نقطه از عالم، با عوامل ظلم و نظام ظالمانه و شیطانی، مبارزه، و آن را ریشه کن و سرنگون کنند.

امروز، دستگاه های تبلیغاتی مراکز استکباری دنیا و روشن فکرانِ وابسته به آنها، در سطح عالم، این طور تبلیغ می کنند که هیچ حرکتی در مقابل نظم ظالمانه کنونی ممکن نیست. با فکر انقلاب و آرمان گرایی مبارزه می کنند و می خواهند ملت ها را متقاعد کنند که با همین وضعیت ظالمانه دنیا بسازند و در مقابل آن، هیچ عکس العملی نشان ندهند. فکر اعتقاد به مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، نقطه مقابل این تبلیغات غلط و ظالمانه است.

درس دیگری که اعتقاد به مهدویت و جشن های نیمه شعبان باید به ما بدهد، این است: عدالتی که ما در انتظار آن هستیم ـ عدالت حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف که مربوط به سطح جهان است ـ با موعظه و نصیحت به دست نمی آید؛ یعنی مهدی موعودِ ملت ها نمی آید ستمگران عالم را نصیحت کند که ظلم و زیاده طلبی و سلطه گری و استثمار نکنند. با زبان نصیحت، عدالت در هیچ نقطه عالم مستقر نمی شود. استقرار عدالت، چه در سطح جهانی ـ آن طور که آن وارث انبیا انجام خواهد داد ـ و چه در همه بخش های دنیا، احتیاج به این دارد که مردمان عادل و انسان های صالح و عدالت طلب، قدرت را در دست داشته باشند و با زبان قدرت با زورگویان حرف بزنند. با کسانی که سرمست قدرت ظالمانه هستند، نمی شود با زبان نصیحت حرف زد؛ با آنها باید با زبان اقتدار صحبت کرد. آغاز دعوت پیغمبران الهی با زبان نصیحت است؛ اما بعد از آنکه توانستند طرفداران خود را گرد آورند و تجهیز کنند، آن گاه با دشمنان توحید و دشمنان بشریت، با زبان قدرت حرف می زدند.

درس دیگرِ اعتقاد به مهدویت و جشن های نیمه شعبان، برای من و شما این است که هرچند اعتقاد به حضرت مهدی ـ أرواحنا فداه ـ یک آرمان والاست و در آن هیچ شکی نیست، اما نباید مسئله را فقط به جنبه آرمانی آن ختم کرد ـ یعنی به عنوان یک آرزو در دل، یا حداکثر در زبان، یا به صورت جشن ـ نه، این آرمانی است که باید به دنبال آن عمل بیاید. انتظاری که از آن سخن گفته اند، فقط نشستن و اشک ریختن نیست؛ انتظار به معنای این است که ما باید خود را برای سربازی امام زمان آماده کنیم. سربازی امام زمان، کار آسانی نیست. سربازی منجی بزرگی که می خواهد با تمام مراکز قدرت و فساد بین المللی مبارزه کند، احتیاج به خودسازی و آگاهی و روشن بینی دارد. عده ای این اعتقاد را وسیله ای برای تخدیر خود یا دیگران قرار می دهند؛ این غلط است. ما نباید فکر کنیم که چون امام زمان خواهد آمد و دنیا را پُر از عدل و داد خواهد کرد، امروز وظیفه ای نداریم؛ نه، بعکس، ما امروز وظیفه داریم در آن جهت حرکت کنیم تا برای ظهور آن بزرگوار آماده شویم.

جریان های انحرافی، قبل از انقلاب تبلیغ می کردند، الآن هم در گوشه و کنار تبلیغ می کنند که امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف می آید و اوضاع را درست می کند؛ ما امروز دیگر چه کار کنیم! چه لزومی دارد ما حرکتی بکنیم! این مثل آن است که انسان در شب تاریک، چراغ روشن نکند؛ چون فردا بناست خورشید عالم تاب بیاید و روز شود و همه دنیا را روشن کند. خورشیدِ فردا، ربطی به وضع کنونی من و شما ندارد. امروز اگر ما می بینیم در هر نقطه دنیا ظلم و بی عدالتی و تبعیض و زورگویی وجود دارد، این ها همان چیزهایی است که امام زمان برای مبارزه با آنها می آید. اگر ما سرباز امام زمانیم، باید خود را برای مبارزه با این ها آماده کنیم.

بزرگترین وظیفه منتظران امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف این است که از لحاظ معنوی، اخلاقی، عملی و پیوندهای دینی و اعتقادی و عاطفی با مؤمنین و همچنین برای پنجه درافکندن با زورگویان، خود را آماده کنند. کسانی که در دوران دفاع مقدس، سر از پا نشناخته در صفوف دفاع مقدّس شرکت می کردند، منتظران حقیقی بودند. کسی که وقتی کشور اسلامی مورد تهدید دشمن است، آماده دفاع از ارزش ها و میهن اسلامی و پرچم برافراشته اسلام می شود، می تواند ادعا کند که اگر امام زمان بیاید، پشت سر آن حضرت هم در میدان های خطر، قدم خواهد گذاشت.

اما کسانی که در مقابل خطر، انحراف و چرب و شیرین دنیا خود را می بازند و زانوانشان سست می شود، کسانی که برای مطامع شخصی خود حاضر نیستند حرکتی که مطامع آن ها را به خطر می اندازد، انجام دهند، این ها چطور می توانند منتظر امام زمان به حساب آیند؟ کسی که در انتظار آن مُصلحِ بزرگ است، باید در خود، زمینه های صلاح را آماده سازد و برای تحقّق صلاح کاری کند.

درس مهمّ دیگری که وجود دارد، این است که حکومت آینده حضرت مهدی موعود ـ أرواحنا فداه ـ یک حکومت مردمی به تمام معناست. مردمی یعنی چه؟ یعنی متّکی به ایمان ها و اراده ها و بازوان مردم است. امام زمان، به تنهایی دنیا را پُر از عدل و داد نمی کند؛ [بلکه با کمک] آحاد مؤمن مردم و با تکیه به آن هاست که بنای عدل الهی را در سرتاسر عالم استقرار می بخشد و یک حکومت صددرصد مردمی تشکیل می دهد؛ اما این حکومت مردمی با حکومت های مدّعی مردمی بودن و دموکراسی در دنیای امروز، از زمین تا آسمان تفاوت دارد. آنچه امروز در دنیا اسم دموکراسی و مردم سالاری را روی آن گذاشته اند، همان دیکتاتوری های قدیمی است که لباس جدید بر تن کرده است؛ یعنی دیکتاتوری گروه ها.. .. دموکراسی های امروز دنیا بر پایه تبلیغات دروغ و فریبنده و مسحور کردن چشم ها و دل هاست...*

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*. بیانات حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، به مناسبت نیمه شعبان، 30/ 07/ 1381.