وارث: 27 اردیبهشت حادثه‌ای ناگوار قلب حوزه علمیه قم را داغدار کرد. آیتالله بهجت از مراجع تقلید که میزان معنویت و پارسایی‌اش زبان زد سالکان طریق معرفت بود از این دنیای فانی رخت بربست و به آرزوی دیرینش که وصال ذات حضرت احدیت بود دست یافت: یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ (سوره ۸۴ آیه۶): اى انسان حقا که تو به سوى پروردگار خود به سختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى کرد. آن عارف والامقام به سبب انس و الفت دیرینه با قرآن کریم به معارف و حقایقی از کلام وحی پی برده بود که آگاهی از آن آرام بخش روان تشنگان تعالیم قدسی است.
این ارتباط عمیق با معانی بلند قرآن کریم، ایشان را به جایگاهی رسانده بود که توصیفش برای دیگران دشوار است. جایگاهی که «یُدرک و لایوصف» است. آیتالله بهجت در این رابطه می‌فرمود: «اگر کسی به قرآن نگاه کند، خواهد دید که قرآن موجودی غیر از موجودات است و اگر کسی با عینک درست به قرآن نگاه کند ، می‌بیند که حضرت رسول(ص) و ائمه(ع) با او مکالمه می‌کنند. آیا هیچ می‌دانیم که قرآن، نظیر سایر مکتوبات نیست. گویی قرآن، موجودی ربوبی از عالم نور و روحانی است که در عالم اجسام و اعراض ظهور کرده است.» روشن است این جملات تنها اشارتی کوتاه درباره حقیقت قرآن کریم است و باطن این کتاب شریف جز از راه مشاهده قلبی میسر نیست و نمی‌توان آن به سهولت به زبان آورد.
قرآن و عترت: هدایتگران امت
قرآن کریم بسان سپری محکم است که جسم و جان پویندگان طریق خود را از آسیب‌های مادی و معنوی مصون نگه می‌دارد. این موضوعی است که حتی غیرمسلمانان نیز به آن پی برده‌اند. آیتالله بهجت می‌فرمود: شنیدیم که در مجلس «پاریس» یک نفر از نمایندگان در حالی که نطق می‌کرد، قرآن را به دست گرفت و گفت: تا این کتاب در دست مسلمانان باشد، نمی‌توانیم بر آنها حکومت کنیم.
همین ویژگی قرآن سبب شد تا پیامبر اکرم(ص) در حدیث ثقلین، مومنین را به تمسک به قرآن توصیه نماید و آن را هدایت گری همیشگی برای امت خود بداند. این ما هستیم که نتوانسته‌ایم از ظرفیت هدایت گری قرآن بهره برداری کنیم . آیتالله بهجت ظرفیت هدایت‌گری قرآن را چنین تعریف می‌کرد که «قرآن کتابی است که پیغمبر ساز است زیرا پیغمبران دو گونه‌اند: قسم اول، پیامبرانی هستند که از جانب خداوند به پیامبری تعیین شده‌اند. قسم دوم، پیغمبرانِ کمالی، که در اثر ایمان و عمل به دستورات قرآن، به کمالات پیامبر نایل می‌گردند. بنابراین قرآن، پیغمبرانِ کمالی تربیت می‌کند و پیغمبر ساز است.
اما بهره‌مندی از این کتاب شریف بدون توجه به ثقل دیگر که همان عترت(ع) است امکان پذیر نیست. آیتالله بهجت بارها این نکته را تذکر می‌دادند که: «کسانی که قرآن را ندارند، عترت را هم ندارند و کسانی که عترت را ندارند ، قرآن را هم ندارند.» همچنین در تبیین پیوند وثیق میان قرآن و عترت می‌فرمود: «انسان می‌تواند قرآن را آینه قرار دهد برای غایب(عج) و غایب(عج) را آینه قرار دهد برای قرآن. می‌شود گفت که این دو شریک و عدیل یکدیگرند و واسطه بین مخلوق و خالق هستند و در درجه دعوت الی الله، افتراقی نمی‌کنند .»
وظیفه ما در برابر قرآن کریم
یک روز شخصی به آیتالله بجهت عرض کرد: من در هر ماه یک جزء قرآن را به نام یکی از امامان می‌خوانم و ثواب آن را به آن امام هدیه می‌کنم. ایشان فرمودند: «به جای این کار قرآن را حفظ کن. شنیدم که آقای خویی در اواخر عمر خود قرآن حفظ می‌کردند.» ایشان درخصوص حفظ قرآن کریم حکایت می‌کرد: «جوانی می‌گفت حضرت امیرمومنان(ع) کلماتی در گوشم فرمود که نمی‌دانستم چه می‌فرماید، ولی بعد دیدم که حافظ کل قرآن هستم». مشهور است که آیتالله بهجت کرامات و مشاهدات خود را از زبان دیگران نقل می‌فرمودند. چه بسا این حکایت در خصوص وجود خود ایشان باشد.
وظیفه ما نسبت به قرآن کریم تنها در تلاوت و حفظ آن خلاصه نمی‌شود. آیتالله بجهت وظایف مهم تری را به ما گوشزد کرده است. ایشان تأکید داشت: «ما وظیفه داریم که در تعلیم، تلاوت و عمل به قرآن کوشش کنیم. ولی ما شبهای احیا قرآن بر سر می‌گذاریم و در مقام عمل، آیه های حجاب، غیبت، کذب، و آیات: «وَیْلٌ لِلْمُطَفِّفِینَ (سوره ۸۳ آیه ۱): وای بر کم فروشان» و نیز: «فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ (سوره۱۷ آیه۲۳): پس به پدر و مادر، اُف نگو» همچنین: «لَا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحًا (سوره۳۱ آیه ۱۸): و با ناز و تکبر در روی زمین راه مرو» را زیر پا می‌گذاریم.»
همین عمل به قرآن کریم است که می‌تواند افرادی که با مضامین این کتاب شریف بیگانه‌اند را به آن علاقمند سازد. آیتالله بهجت می‌فرمود: «اگر درست به قرآن عمل می‌کردیم، با عمل خود دیگران را جذب می‌کردیم. زیرا مردم غالباً، به جز عده معدود، خواهان و طالب نور هستند.»
