وارث: «رجعت» در لغت به معنای بازگشت است و در اصطلاح کلام و حدیث، به بازگشت گروهی از مؤمنان خالص و کافران شرور پس از مرگ به این جهان، قبل از قیامت، رجعت نامیده می‌شود (بحارالانوار، ج35، ص138.)
در حقیقت رجعت جلوۀ کوچکی از رستاخیز نهایی و قیامت است. تفاوت رجعت با قیامت در این است که در رجعت گروهی از مردم زنده می‌گردند و در قیامت همۀ مردم بدون استثنا محشور می‌شوند.
علامه طباطبایی(ره) می‌فرماید: روایاتی که رجعت را اثبات می‌کنند، اگرچه با هم اختلافی دارند، اما همۀ آن‌ها در این معنا متحدند که سیر و حرکت نظام عالم به سمتی است که تمام آیات الهی به منتهای ظهور خود برسند و دیگر معصیت خدای سبحان انجام نشود، بلکه به‌طور خالص و بدون دخالت هوای نفس و وسوسۀ شیطان عبادت شود، عده‌ای از دوستان و دشمنان خدای تعالی که مرده‌اند به دنیا برگردند و حق و باطل کاملاً از هم جدا و شناخته شوند.
این مطلب می‌رساند که رجعت، یکی از مراتب روز قیامت است، هرچند از نظر بروز و ظهور حقایق در مرحلۀ پایین‌تری است؛ زیرا در ایام رجعت امکان فساد و فتنه‌انگیزی هست _ اما در قیامت شرارت و فساد هم وجود ندارد _ از همین‌رو، دوران ظهور حضرت مهدی «عليه‌السلام» نیز شاید یکی از مراتب قیامت باشد؛ زیرا در آن روز نیز حقْ ظهوری آشکار دارد، هرچند که در این جهت روز ظهور باز در مرتبه‌ای پایین‌تر از رجعت قرار دارد. از قول امامان معصوم «عليهم‌السلام» نیز وارد شده است که: «ایام‌الله سه روز است: روز ظهور، روز رجعت و روز قیامت.» (بحارالانوار، ج7، ص61 و ج53، ص63. )
و همین نکته، یعنی یکی بودن حقیقت این سه روز و اختلافشان در مراتب و درجات، باعث شده است که امامان معصوم عليهم‌السلام بعضی از آیات را گاه به قیامت، گاهی به ظهور و گاهی به ظهور حضرت مهدی عجل‌الله‌تعالي‌فرجه‌الشريف تفسیر فرمایند .(تفسیر المیزان، علامه طباطبایی(ره)، ترجمه: آیت‌الله مصباح یزدی، ج 2، ص 146 و نک: ظهور نور، علی سعادت‌پرور، ص205 - 206.)
روایات متعددی ذیل آیۀ 210 سورۀ مبارکه بقره آمده است، در برخی به روز قیامت تفسیر شده، و در روایت دیگر به ظهور حضرت مهدی(عج) (تفسیر عیاشی از امام باقر «عليه‌السلام») و در روایت دیگر به رجعت تفسیر شده است.
