وارث:هنوز هم انسان گرفتار عقل خودبنیاد و دورمانده از ریشه های وحیانی است و شعبده بازی فناوری و علم دورمانده از معرفت الهی مصداقی برای این ادعا است اما این سنت خداوندی است که راهای رهایی به روی روی انسان بسته نشود. در این میان دعا بال هایی است که پاهای انسان را از سرزمین شعبده بازی ها و شرک های پنهان جدا می سازد.
اگرچه برخی از مناسبت ها و ماه های سال مثل رجب و شعبان و رمضان بهار نیایش و سلوک الی الله است اما نیایش و راز و نیاز با پروردگار هیچ گاه حیطه زمانی و مکانی خاصی ندارد و رمز این که گفته اند مردان خدا همیشه در حالت حضور قرار دارند و دایم در نمازند در همین نکته نهفته است. اولیا و یاران خدا دایم در حالت حضور و نیایش قرار دارند. هر چند که به ظاهر ممکن است تصور شود آن ها مثل آدم های عادی دنیا به کار دنیا مشغول هستند اما وقتی هر قدمی که برداشته می شود یه انگیزه و نیت تقرب باشد در آن صورت آن عمل رنگ عبودیت و تسبیح و نیایش به خود می گیرد، هرچند که به ظاهر کالبد و پیکره دنیایی داشته باشد.
عصر ما عصر قالب شدن رویه و پیکره زندگی به روح و معنای آن است، به یک معنا امروز فناوری با ابزار و آلات سحری که راه انداخته آدم ها را مسحور و مفتون خود ساخته و چشم ها را به این شعبده بازی سرگرم کرده است. آن روزگاران که ساحران خدمتکار فرعون و در خدمت تفرعن، پیامبر اولوالعزم و کلیم خدا حضرت موسی (ع) را به هماوردی می خواندند ابزار سحر و جادوگری شان به رنگ فهم زمانه شان ساده بود اما امروز ابزار شعبده بازی که عقل ها را مسحور و شیفته خود می کند به مدد پیشرفت های خیره کننده علم و فناوری پیچیده تر شده و آدم ها را گرفتار ساخته است. البته علم و فناوری فی نفسه وسیله تخدیر انسان ها نیست اما وقتی علم فقط برای علم باشد یا فناوری در دست عده ای چپاولگر قرار گیرد که می خواهند همنوعان خود را به استثمار بکشند در آن صورت این دو بیشتر از آن که در خدمت معنای زندگی قرار گیرند از زندگی معنازدایی می کنند و بت های جدیدی می تراشند که انسان ها را از توحید و یگانگی دور سازد و به سمت شرک های خفی بکشاند هر چند که انسان خود را موحد و دیندار تصور کند.
ما عموما تصورمان این است که مشرکان فقط در زمان پیامبر(ص) بودند و بعد از ظهور اسلام بساط شان برچیده شد اما اگر آن حدیث رسول گرامی اسلام را به یاد بیاوریم که " راه یابی شرک و نفاق به قلب انسان مثل راه رفتن مورچه ای بر روی سنگی در تاریکی است" در آن صورت همه مان باید مثل بید بر سر ایمان خود بلرزیم و آن آیه کریمه را جلوی چشم هایمان مجسم کنیم که: "یا ایها الذین آمنوا آمنوا/ ای کسانی که ایمان آورده اید ایمان بیاورید"
باری، امروز ما در عصر حیله گری فناوری و شعبده بازی هایی که علم دورمانده از معرفت وحیانی و مبتنی بر عقل خودبنیاد راه انداخته است بیش از هر زمان دیگری به بازگشت به معنا و معنویت به عنوان جوهره و بطن زندگی نیاز داریم. این ندای قرآنی و الهی است که "یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ " ما همه بیچارگانی هستیم که اگر از آن اقیانوس اصیل و سرمنشأ حقیقی مان دور بیفتیم مثل قطره ای که از دریا دور بیفتد هویت و اصالت مان را از دست می دهیم و اگر امروز در عصر کنونی بحران معنا جهان را فرا گرفته به خاطر این است که معنا را از دست داده ایم و هنوز به درستی لمس نکرده ایم که انسان نمی تواند با عقل خودبنیاد و دور شده از آن عقل کل معنای زیستن را فراچنگ بیاورد.
اما در این میان آنچه به انسان عصر امروز کمک می کند خلأها و کاستی هایش را در این زمینه جبران کند پناه بردن به دعا و نیایش است. نکته زیبایی است که دعا با برجسته کردن خواستن به نوعی یادآور فقر دایمی و نیاز همیشگی انسان به پروردگار است و عجیب تر این که دعا نه تنها خواستن از معبود را در انسان به فعلیت می رساند بلکه در همان حال مثل یک پل، برکه کوچک روح انسان را به اقیانوس بزرگ و بخشنده حضرت رحمان و رحیم متصل می کند.
