چطور "منبرِمسخ شده" را تشخیص دهیم؟

وارث: 

محسن مهدیان در کانال تلگرامی خود نوشت:

این روزها گرفتار منبر مسخ شده ایم؛ چالش جدید منابری که در شبکه های اجتماعی برپا می شوند و جذب پامنبری برای شان یک اصل حیاتی است. این تلاش سیری ناپذیر، نتیجه اش حرکت، پشت پامنبری است. جابجایی بالای منبر و پائین منبر، یعنی مسخ منبر و در نهایت دعوت به آئین جاهلیت.

آئین جاهلی، آئینی است که در آن حق و باطل ممزوج و اصل و فرع دین جابجا شده است. آئین جاهلی، آئینی است که پامنبری را چنان مسخ می کند که تنها توهم دینداری و انقلابی گری دارد.
کافیست شما دیندار و انقلابی باشید، اما در بزنگاه جنگ و جهاد، به فکر خیرخواهی برای نیازمندان محله بیافتید. این یعنی دین مسخ شده؛ آئینی که ظاهر شرعی دارد اما بویی از دینداری نبرده است. به قول شریعتی اگر امام در میدان جنگ بود و شما نبودی، مهم نیست پای سجاده باشی یا مجلس شراب.

اگر دروغ یک کودک جاهل را دیدید و فریاد کشیدید و اما از کنار قمه کشی اراذل محل گذشتید، بی شک به یک دین جاهلی و مسخ شده رسیدید.

منبرمسخ شده، منبری است که به اسم اسلام و انقلاب، جای اصل و فرع را جابجا می کند؛ همین.

حرفش غلط نیست، اما بجا و بهنگام هم نیست. ناحق را می بیند اما سکوت می کند. صدایش را بر منکر بلند می کند، اما نه به اندازه منکر. نسبت به فساد اکبر بی توجه است، اما برای ظلم های کوچک سینه چاک است. نداشته ها را در چشم می کند ولی داشته ها را سردست نمی گیرد.

راز منبرمسخ شده در جابجایی اصل و فرع است. ظاهرش دینی است اما باطنش تهی از حقیقت؛ صورتیست بی سیرت.  

اما از کجا بفهمیم پای منبر مسخ شده ایم؟

منبری که دعوت به خیرات کند اما بزرگترین خیرِعالم که نصرتِ ولی است را نمی بیند، منبر جاهلی است.

منبری که پامنبری اش را از تلاش برای حرکت بازدارد و نسبت به آینده انقلاب ناامید کند، بدون شک منبر مسخ شده است. تنها در یک صورت می توان به اسم انقلاب، ناامید از انقلاب بود. زمانیکه جای اصل و فرع های انقلاب جابجا شود و نداشته ها را ببینیم و دارایی ها را تکذیب کنیم. خبرخوب

چنین حسی پای هرمنبری داشتیم، یعنی منبر مسخ شده و جاهلی.