توشه‌ای که انسان را به سوی آتش دوزخ می‌برد

اهمیت کار و کسب رزق حلال و دوری از کسب حرام از مهم‎ترین مسائل دین مبین اسلام بوده است و علاوه بر آیات مختلفی که خداوند متعال در این باره نازل کرد، روایات متعددی در باب کسب و کار از سوی اهل‎بیت(ع) صادر شد؛ این روایات به قدری زیاد بود که فقهای اسلام کتاب‎هایی را با عنوان «مکاسب» نگاشتند و از سوی دیگر محدثین شیعه بخش‎های متعددی از کتاب خود را به عناوینی مانند «باب کسب حلال و حرام» اختصاص دادند و ذیل آن روایات فراوانی از اهل‎بیت(ع) را در اهمیت آن آوردند.

در اهمیت کسب حلال خداوند در آیه‌ای از قرآن تمام مردم را دعوت به غذای طیب و پاک می‌کند و می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ کُلُوا مِمَّا فِی الْأَرْضِ حَلَالًا طَیِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ؛ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِین؛‌ای مردم، از آنچه در زمین حلال پاکیزه است بخورید و از گام‌های شیطان پیروی نکنید؛ زیرا او دشمن آشکار شماست» (بقره 168) قرار گرفتن رزق حلالِ پاکیزه در کنار عدم پیروی از گام‌های شیطان به عنوان بزرگ‌ترین دشمن بشریت گویای اهمیت رزق حلال و دوری از کسب حرام است. در عصری که برخی مدیران نظام برای کسب در آمد حقوق مردم را تضییع می‌کنند و به کسب حرام متمایل می‌شوند و از این طریق سفره‌های مردم را به حرام آغشته می‌کنند، ضروری است مردم جامعه درباره عواقب وضعی رزق حرام و نیز ثمرات معنوی کسب رزق حلال تفکر و تأمل کنند. 

در روایتی از امام هادی(ع) درباره عاقبت شوم اموال حرام آمده است: «همانا اموال حرام، رشد و نموّ ندارد و اگر هم احیاناً رشد کند و زیاد شود برکتى نخواهد داشت و با خوشى مصرف نمی‌شود و آنچه را از اموال حرام انفاق و کمک کرده باشد اجر و پاداشى برایش نیست و هرچه باقى بگذارد نیز توشه او براى رفتن به آتش دوزخ است؛ إ نَّ الْحَرامَ لایَنْمى ، وَإ نْ نَمى لا یُبارَکُ فیهِ، وَما اءَنْفَقَهُ لَمْ یُؤْجَرْ عَلَیْهِ، وَ ما خَلَّفَهُ کانَ زادَهُ إ لَى النّارِ.»‌ (الکافی, ج 5, ص 125)