مروری بر دو ویژگی قرآنی حضرت معصومه(س)

حضرت معصومه(س) یک سال پس از حرکت امام رضا(ع) به سمت طوس (خراسان فعلی) به سوی برادر و امام خویش هجرت کرد. اشتهاردی می‌نویسد: «پس از اینکه مأمورین حکومت عباسی در ساوه جلوی کاروان حضرت معصومه(س) را گرفتند حدود 23 نفر از آن ها کشته شدند، گروهی اسیر و گروهی نیز متواری شدند. نقل شده که حضرت معصومه(س) را عمال بنی‌‌عباس در ساوه مسموم کردند. آن حضرت در حال بیماری قم را اختیار کرد چون قم مرکز شیعیان بود از این رو رهسپار قم شد».

ماجرای هجرت حضرت معصومه(س) به سوی امام رضا(ع) حکایت مهاجری است که برای رسیدن به لقای خداوند از تمام هستی خود گذشت و تن به حوادث روزگار سپرد. چرا که او لقای خداوند را در گروی همراهی با امام عصر خویش می‌داند. اما دست تقدیر بر آن شد که در بین راه به مقام رفیع شهادت دست یابد، اما مصداق بارز این آیه از قرآن شود که خداوند فرمود: «... وَ مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ؛  هر گاه کسی از خانه خویش برای هجرت به سوی خدا و رسول بیرون آید و در سفر، مرگ وی فرا رسد اجر و ثواب چنین کسی بر خداست» (100 نساء)

حضرت معصومه(س) که تربیت‌یافته مکتب وحی است و سه امام معصوم را در زمان خود درک کرده است، دریافت که راه رسیدن به فضیلت و عالم معنویت اطاعت و تبعیت از هادیان الهی و امامان عصر خویش است و می‌دانست  دوستی خداوند در گروی «تبعیت» از هادی زمانه است آنجا که خداوند فرمود «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی‏ یُحْبِبْکُمُ اللَّه». وی به این باور رسید، ائمه(ع) همان بابهای خداوند هستند که خداوند از طریق آنها عطا می‌کند؛‌ یَا بابُ اللهِ الَّذى مِنْهُ یُؤْتى. 

منبع: تسنیم