وقتی همه نماز شب می خواندند، او دستشویی ها را می شست!

"با همه فرق داشتی، اما تو هم انسان بودی"؛ اولین باری نبود که تو، درست همون ساعت مناجات و اشک و آه و نماز شب بچه ها، یک قطره آب می شدی، می رفتی تو زمین و و دیگه کسی نمی دیدت.

"با همه فرق داشتی، اما تو هم انسان بودی"

این که کجا می رفتی و چکار میکردی، همیشه برای من سوال بود. تا یک شب حول و حوش ساعت 2 نصف شب – که اکثر بچه ها برای خوندن نماز شب یک جا سنگر می گرفتند!- من تو را با شلواری که پاچه هاشو بالا زده بودی مشغول شستن توالت های گردان دیدم!؟

جا داشت از تو بپرسم: "آخه نصف شب، شستن دستشویی های گردان کجاش بندگیه؟ کجاش عاشقیه؟

و این موضوع اونقدر برای من عجیب بود که دیدن عرفا و عابدهای گوشه ی حیات خلوتِ نفس اماره برای تو!

"با همه فرق داشتی، اما تو هم انسان بودی"

ولی وقتی شنیدم به آرزوی عجیبت رسیدی، باز هم به خودم گفتم: بابا تو دیگه کی هستی؟

وصیت کرده بودی دلم می خواد مثل اربابم بی سر، مثل امیر علقمه بی دست و مثل مادر سادات بی نام و نشان شهید بشم.

آخر سرهم، یه غروب غم انگیز، بعد از سال های سال، چند تا از رفقات استخوون های متلاشی شده پیکرت رو، تو ردیف اول قطعه جنوبی گلزار شهدای «آباده» دفن کردند.آخهبا همه فرق داشتی، اما تو هم انسان بودی...

همین!

/س113