بر اساس حکمت یکصد و سه نهج البلاغه، دنیا یعنی آنچه برای غیر خداست؛ مانند خیانت، طمع، راه دیگران را بستن و بیراهه رفتن. هر چه مصداق دنیا باشد نسبت به جان انسان سمّ است؛ چون دنیا ماندنی نیست و هر چه مانا و پایدار باشد مانند نیت خیر، تولید، مشکل جامعه را حل کردن، رونق دادن به تولید و فقر زدایی کردن، مربوط به آخرت است. [آیت‌الله جوادی آملی؛ درس اخلاق؛ ۱۳۹۸/۱۱/۰۳]