منبرهای یک دقیقه ای/ ذکر نفس سخت کوشی و تحمل رنج است
وارث: امام باقر علیه السلام فرمودند: «ذِكْرُ اللِّسانِ الْحَمْدُ وَ الثَّناءُ، وَ ذِكْرُ النَّفْسِ الْجَهْدُ وَ الْعَناءُ، وَ ذِكْرُ الرّوحِ الْخَوْفُ وَ الرَّجاءُ، وَ ذِكْرُ الْقَلْبِ الصِّدْقُ وَ الصَّفاءُ، وَ ذِكْرُ الْعَقْلِ التَّعْظيمُ وَ الْحَياءُ، وَ ذِكْرُ الْمَعْرِفَةِ التَّسْليمُ وَ الرِّضا، وَ ذِكْرُ السِّرِّ الرُّؤْيَةُ وَ اللِّقاءُ»2 اولیای خدا می گویند ذکر لسانی دو نوع است. یکی اینکه انسان اذکاری را بیان کند که بعد از اینکه بر زبان جاری کرد آرام آرام نفوذ بر قلب پیدا می کند. قسم دوم اولیای خدا می گویند برتر این است که از قلب بر زبان جاری شود. همه شاکر نعمت خدا هستند و زبان به نیابت از همه اعضاء و جوارح سخن می گوید. وقتی "الحمدلله رب العالمین" می گوید، در حقیقت دست و قلب و همه اعضاء و جوارحش دارند می گویند. فرمودند: اگر می خواهید خطوراتتان الهی و ربانی باشد یاد زبان، ذکر است و اینکه شکرگزار نعمت باشیم. اما ذکر نفس! ذکر نفس سخت کوشی و تحمل رنج است. برای اولیاء خدا مشکلات دنیا به عنوان شر محسوب نمی شود. شر آن چیزی است که آن ها را از ارتباط با پروردگار عالم دور کند.
پی نوشت:
سخنرانی آیت الله قرهی در مهدیه قائم المنتظر(عج) 94/11/08
